Το παρακάτω κείμενο είναι σχόλιο που έκανα στην προσωπική μου σελίδα στο Facebook, στις 2 Φεβρουαρίου 2014, με αφορμή τη συζήτηση που είχε ανοίξει εκείνες τις μέρες:
''Γίνεται μεγάλη κουβέντα την τελευταία εβδομάδα για το κοινωνικό φροντιστήριο.
Οι παράγοντες του υπουργείου είναι στα κανάλια, στις εφημερίδες, στο ραδιόφωνο και διαφημίζουν τον θεσμό που εισάγεται πιλοτικά στο 2ο τετράμηνο, χρηματοδοτείται με Ευρωπαϊκά κονδύλια και έχει στόχο να παρέχει εξωσχολική βοήθεια σε μαθητές των οποίων οι οικογένειες δεν μπορούν να τους την παρέχουν.
Τονίζεται μάλιστα, ότι το κοινωνικό φροντιστήριο θα λειτουργεί με τμήματα κάτω των 10 ατόμων, ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ.
Κατ'αρχήν να πω ότι συμφωνώ. Και οι οικονομικά ασθενέστερες οικογένειες πρέπει να βρούν μια διέξοδο ώστε να βοηθηθούν τα παιδιά τους.
Δεν μπορώ όμως να μην αισθάνομαι δικαιωμένος ως καθηγητής-φροντιστής την τελευταία εικοσαετία.
Το κράτος αποφασίζει να εισάγει ένα θεσμό, με στόχο να αντιγράψει το Φροντιστήριο, το οποίο χρόνια τώρα είναι στο στόχαστρό του.
Μέχρι σήμερα, άπειρες φορές έχει ακουστεί από μεγαλοσχήμονες "ειδικούς", σε όλα τα μέσα, ο εμετικός χαρακτηρισμός "παραπαιδεία".
Οι καθηγητές που διδάσκουν στις αίθουσες τις φροντιστηριακές, αντιμετωπίζονται σαν να μην υπάρχουν. Όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα διαμορφώνονται με σκοπό να πνίξουν την "παραπαιδεία".
Και έρχεται το ίδιο το υπουργείο σήμερα, να αναγνωρίσει την ανάγκη να τύχουν αυτής της Φροντιστηριακής εκπαίδευσης, όλοι οι μαθητές.
Αν αυτό δεν είναι ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ τότε τι είναι;
Το ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ υπάρχει γιατί προσφέρει. Προσφέρει γνώση, προετοιμασία, στήριξη, υποστήριξη στα παιδιά. Είναι δίπλα τους στην πρώτη από τις μεγάλες δοκιμασίες που θα αντιμετωπίσουν στη ζωή τους. Όταν το σχολείο, δυστυχώς, απουσιάζει. Απομακρύνει.
Γράφω αυτές τις σκέψεις, Κυριακή πρωί.
Οι αίθουσες του Φροντιστηρίου είναι και σήμερα γεμάτες. Τα παιδιά ΜΑΣ γράφουν διαγώνισμα. Είναι εδώ 7 μέρες την εβδομάδα. Και έρχονται με χαμόγελο. Συνειδητά. Γιατί εδώ νοιώθουν ασφάλεια. Βρίσκουν συμπαράσταση. Νοιώθουν ότι πατάνε γερά στα πόδια τους. Ξέρουν ότι εδώ υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά νοιάζονται για κάθε ένα από αυτά ξεχωριστά.
Είκοσι ολόκληρα χρόνια μπαίνω στη τάξη και βλέπω στα μάτια αυτών των παιδιών εμπιστοσύνη. Η λάμψη σ'αυτά τα μάτια με διαβεβαιώνει, κάθε μέρα, κάθε διδακτική ώρα, ότι κάνω την καλύτερη δουλειά στον κόσμο.
Εύχομαι να πετύχει το κοινωνικό φροντιστήριο. Πρέπει όμως να γνωρίζουν οι "ειδικοί" ότι το κοινωνικό φροντιστήριο λειτουργεί χρόνια τώρα, από τους ίδιους τους Φροντιστές, στα χρόνια της κρίσης.
Τα Φροντιστήρια, καθ'όλα νόμιμες επιχειρήσεις, είναι κοντά και στις οικογένειες που δοκιμάζονται οικονομικά. Ας ρωτήσουν τους γονείς....
Ίσως ήρθε ο καιρός να ληφθούν, επιτέλους σοβαρά από τους ιθύνοντες οι πάγιες προτάσεις των Φροντιστών, που εδώ και χρόνια βρίσκονται στα συρτάρια τους και θα είχαν ήδη θεσμοθετήσει αυτό που σήμερα εξαγγέλουν, με αμφίβολα πάλι αποτελέσματα.
Υπάρχει τρόπος, αντί να προσπαθούμε να αντιγράψουμε κάτι, κατά γενική ομολογία, πετυχημένο, να εντάξουμε την προσπάθειά μας μέσα σε αυτό.''
''Γίνεται μεγάλη κουβέντα την τελευταία εβδομάδα για το κοινωνικό φροντιστήριο.
Οι παράγοντες του υπουργείου είναι στα κανάλια, στις εφημερίδες, στο ραδιόφωνο και διαφημίζουν τον θεσμό που εισάγεται πιλοτικά στο 2ο τετράμηνο, χρηματοδοτείται με Ευρωπαϊκά κονδύλια και έχει στόχο να παρέχει εξωσχολική βοήθεια σε μαθητές των οποίων οι οικογένειες δεν μπορούν να τους την παρέχουν.
Τονίζεται μάλιστα, ότι το κοινωνικό φροντιστήριο θα λειτουργεί με τμήματα κάτω των 10 ατόμων, ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ.
Κατ'αρχήν να πω ότι συμφωνώ. Και οι οικονομικά ασθενέστερες οικογένειες πρέπει να βρούν μια διέξοδο ώστε να βοηθηθούν τα παιδιά τους.
Δεν μπορώ όμως να μην αισθάνομαι δικαιωμένος ως καθηγητής-φροντιστής την τελευταία εικοσαετία.
Το κράτος αποφασίζει να εισάγει ένα θεσμό, με στόχο να αντιγράψει το Φροντιστήριο, το οποίο χρόνια τώρα είναι στο στόχαστρό του.
Μέχρι σήμερα, άπειρες φορές έχει ακουστεί από μεγαλοσχήμονες "ειδικούς", σε όλα τα μέσα, ο εμετικός χαρακτηρισμός "παραπαιδεία".
Οι καθηγητές που διδάσκουν στις αίθουσες τις φροντιστηριακές, αντιμετωπίζονται σαν να μην υπάρχουν. Όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα διαμορφώνονται με σκοπό να πνίξουν την "παραπαιδεία".
Και έρχεται το ίδιο το υπουργείο σήμερα, να αναγνωρίσει την ανάγκη να τύχουν αυτής της Φροντιστηριακής εκπαίδευσης, όλοι οι μαθητές.
Αν αυτό δεν είναι ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ τότε τι είναι;
Το ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ υπάρχει γιατί προσφέρει. Προσφέρει γνώση, προετοιμασία, στήριξη, υποστήριξη στα παιδιά. Είναι δίπλα τους στην πρώτη από τις μεγάλες δοκιμασίες που θα αντιμετωπίσουν στη ζωή τους. Όταν το σχολείο, δυστυχώς, απουσιάζει. Απομακρύνει.
Γράφω αυτές τις σκέψεις, Κυριακή πρωί.
Οι αίθουσες του Φροντιστηρίου είναι και σήμερα γεμάτες. Τα παιδιά ΜΑΣ γράφουν διαγώνισμα. Είναι εδώ 7 μέρες την εβδομάδα. Και έρχονται με χαμόγελο. Συνειδητά. Γιατί εδώ νοιώθουν ασφάλεια. Βρίσκουν συμπαράσταση. Νοιώθουν ότι πατάνε γερά στα πόδια τους. Ξέρουν ότι εδώ υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά νοιάζονται για κάθε ένα από αυτά ξεχωριστά.
Είκοσι ολόκληρα χρόνια μπαίνω στη τάξη και βλέπω στα μάτια αυτών των παιδιών εμπιστοσύνη. Η λάμψη σ'αυτά τα μάτια με διαβεβαιώνει, κάθε μέρα, κάθε διδακτική ώρα, ότι κάνω την καλύτερη δουλειά στον κόσμο.
Εύχομαι να πετύχει το κοινωνικό φροντιστήριο. Πρέπει όμως να γνωρίζουν οι "ειδικοί" ότι το κοινωνικό φροντιστήριο λειτουργεί χρόνια τώρα, από τους ίδιους τους Φροντιστές, στα χρόνια της κρίσης.
Τα Φροντιστήρια, καθ'όλα νόμιμες επιχειρήσεις, είναι κοντά και στις οικογένειες που δοκιμάζονται οικονομικά. Ας ρωτήσουν τους γονείς....
Ίσως ήρθε ο καιρός να ληφθούν, επιτέλους σοβαρά από τους ιθύνοντες οι πάγιες προτάσεις των Φροντιστών, που εδώ και χρόνια βρίσκονται στα συρτάρια τους και θα είχαν ήδη θεσμοθετήσει αυτό που σήμερα εξαγγέλουν, με αμφίβολα πάλι αποτελέσματα.
Υπάρχει τρόπος, αντί να προσπαθούμε να αντιγράψουμε κάτι, κατά γενική ομολογία, πετυχημένο, να εντάξουμε την προσπάθειά μας μέσα σε αυτό.''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου