ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΠΩ...ΝΑΙ

Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας. Σπούδασα Μαθηματικά στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο και από το 1992 είμαι στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης, είτε ως υπάλληλος είτε ως συνιδιοκτήτης Φροντιστηρίου.

Στην πολιτική ουδέποτε είχα ενεργή ανάμιξη. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος σε κάποιο κόμμα και εννοείται, δεν έχω επισκεφθεί ποτέ γραφείο βουλευτή για ιδιωτική μου υπόθεση.

Εργάζομαι περίπου 60 ώρες την εβδομάδα. Το επάγγελμά μου είναι ο υπ' αριθμόν ένα στόχος της εκάστοτε κυβέρνησης. Πάντα με πρόσβαλλε ο όρος "παραπαιδεία", όρος που πάντως μοιάζει μάλλον ευφημισμός μπροστά στο..."πληγή" που πολύ πρόσφατα, ακούστηκε.

Δεν ζήτησα, ούτε και ποτέ είχα την επιθυμία να διοριστώ στον Δημόσιο τομέα, ούτε και τότε που αυτό αποτελούσε μια σίγουρη εξασφάλιση.

Θεωρώ υποχρέωσή μου να πληρώνω στο τέλος κάθε μήνα τις ασφαλιστικές μου εισφορές και τις δόσεις μου στην εφορία, καθώς αναγνωρίζω το δικαίωμα σ'αυτούς που το δικαιούνται, να λαμβάνουν τη σύνταξη ή το μισθό τους.

Έχω δύο παιδιά τα οποία, καταφέρνω και βλέπω τις Κυριακές ή τα Σαββατόβραδα, καθώς μόνο τότε κατορθώνω να βρίσκομαι σπίτι ενώ αυτά είναι ξύπνια.

Καλώς ή κακώς (καλώς για εμένα) έχω "χτίσει" τη ζωή μου, την καθημερινότητά μου σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Υπάρχουν πράγματα που απολαμβάνω και σας διαβεβαιώνω, δεν πρόκειται για ακριβά αυτοκίνητα ή πολυτελείς επαύλεις.

Απολαμβάνω ένα Σαββατοκύριακο εκτός Αθήνας, αν ξεκλέψω λίγο χρόνο από τη δουλειά μου. Απολαμβάνω μια έξοδο ένα Σαββατόβραδο με τη γυναίκα μου και τους φίλους μας. Απολαμβάνω ένα Κυριακάτικο γεύμα σε ένα ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα ή τις οικογενειακές μου διακοπές τον Αύγουστο, στο νησί. Απολαμβάνω ένα ποτό ή την παρακολούθηση ενός αγώνα στην τηλεόραση.

Μα πιο πολύ απολαμβάνω το γέλιο και το χαμόγελο των παιδιών μου. Λατρεύω τη χαρά της μικρής μου κόρης όταν της δώσω την κούκλα που μου ζήτησε. Αγαπώ την ευτυχία που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της μεγάλης όταν στολίζεται για την παράσταση στο μπαλέτο. Χαίρομαι όταν τα βλέπω και τα δυο να παίζουν στο Λούνα παρκ που τα πήγαν ο μπαμπάς και η μαμά.

Ναι, δεν χαλάω χατήρι εύκολα στα παιδιά μου. Όμως δεν...έκλεψα για να μπορώ να το κάνω. Το κάνω γιατί μου το επιτρέπει η δουλειά μου.

Αλήθεια, θα σεβαστώ αυτόν που θα μου πει ότι είμαι τυχερός γιατί έχω δουλειά. Δεν είμαι αναίσθητος. Ξέρω, αν και έχω μια ένσταση στο...τυχερός, ότι υπάρχει κόσμος χωρίς δουλειά.
Δεν ζω σε γυάλα και ξέρω ότι υπάρχουν Ελληνόπουλα που στερούνται τα βασικά. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω, με το χέρι στην καρδιά, ότι αυτό με πονάει. Γιατί ξέρω πως νοιώθουν οι γονείς αυτών των παιδιών.

Έχω την τύχη να συναναστρέφομαι στην επαγγελματική μου ενασχόληση με νέους ανθρώπους. Θέλω να βλέπω παντού την αισιοδοξία και την αγάπη για τη ζωή. Με πληγώνει και με ενοχλεί, ως άνθρωπο να βλέπω την δυστυχία να...κερδίζει έδαφος τα τελευταία χρόνια.

Δεν πιστεύω όμως, ότι με το να εξισωθούν τα πάντα προς τα κάτω, θα βρουν αληθινή διέξοδο αυτοί που σήμερα, πραγματικά δυσκολεύονται. Αντίθετα θεωρώ πως όσο περισσότεροι ευημερούν, τόσο θα αυξάνονται και οι πιθανότητες για τους επόμενους. 
Δεν μου αρέσει το δόγμα του "Αφού εγώ δεν δουλεύω, ας μην έχει κανείς δουλειά". Τότε φίλε μου, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν θα βρεις και εσύ ποτέ δουλειά.
Και ποιος αλήθεια συμφωνεί μέσα του με την άποψη που, μόλις χθες άκουσα: "Εγώ δεν έχω τίποτα να χάσω"; Πρέπει λοιπόν να χάσει και ο διπλανός σου; Άσε που πάντα, όλοι κάτι έχουμε να χάσουμε παραπάνω! 

Καλώς ή κακώς (καλώς για εμένα) δεν έχω προετοιμάσει τα παιδιά μου για κάτι λιγότερο από αυτό που σήμερα μπορώ και τους προσφέρω.
Δεν θέλω να υποχρεωθώ να τους ζητήσω συγνώμη γιατί δεν τα προετοίμασα για αυτό το λιγότερο. Πολύ δε περισσότερο αφού δεν έχω πειστεί ότι αυτό το λιγότερο, θα βοηθήσει τους υπόλοιπους. 
Για το λόγο αυτό θα πω ΝΑΙ την Κυριακή.

Δεν έχω καταθέσεις ή λεφτά κάτω από το στρώμα. Στο εξωτερικό έχω πάει μόνο για Χριστουγεννιάτικες διακοπές και το μόνο δικό μου, που υπάρχει έξω είναι ένα κινητό τηλέφωνο που είχα χάσει στο μετρό της Βιέννης!

Με τρομάζει η έξοδος της χώρας από το ευρώ. Γιατί μη γελιόμαστε, αυτό διακυβεύεται αυτές τις μέρες.

Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι οι...Γερμανοί είναι φίλοι μας! Το αντίθετο μάλιστα.
Έχω διαμορφωμένη άποψη και σε κάθε περίπτωση δεν διεκδικώ το αλάθητο. Σέβομαι απόλυτα την διαφορετική άποψη, και είναι πολλοί φίλοι μου που έχουν αντίθετη άποψη. Και μάλιστα άποψη τεκμηριωμένη σύμφωνα με τη δική τους θεώρηση.

Όμως και εγώ, όπως και οι φίλοι μου, είμαστε Έλληνες. Και η μοίρα μας είναι δεμένη με τη χώρα μας. Ότι και αν συμβεί, θα εξακολουθήσουμε, την επόμενη μέρα να είμαστε εδώ. ΜΑΖΙ. Με ευρώ ή με δραχμή, φίλοι και συνομιλητές πάντα. Ακόμη και στην χειρότερη των περιπτώσεων, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο.

Την Κυριακή θα πω ΝΑΙ γιατί εγώ, πιστεύω ότι με το ΟΧΙ ρισκάρω την συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρώπη. Με όλα τα καλά της και τα άσχημά της, η Ευρώπη είναι, κατά τη δική μου πάντα, άποψη, ο αυτονόητος γεωγραφικός αλλά και πολιτικός τόπος στον οποίο δικαιούται και οφείλει να ανήκει η πατρίδα μου. Αυτό εξάλλου δεν το αρνούνται ούτε οι εισηγητές του ΟΧΙ.

Την Κυριακή θα πω ΝΑΙ γιατί δεν θέλω να ρισκάρω να ζητήσω συγνώμη από τις δυο μου κουκλίτσες. Αν όμως χρειαστεί θα το κάνω. Έχω μάθει να ζητάω συγνώμη για τα λάθη μου. 
Αν αυτοί που σκεφτούν διαφορετικά από εμένα, είναι περισσότεροι, θα ευχηθώ, πραγματικά να έχω κάνει εγώ λάθος! Και να ζητήσω από αυτούς, με μεγάλη μου χαρά τότε, συγνώμη! 

Θα μου άρεσε, πάντως, να ακούσω και μια συγνώμη από όλους αυτούς που με έφεραν μπροστά σε αυτό το δίλημμα της Κυριακής. Εμένα και όλους τους Έλληνες. Και δεν εννοώ μόνο τη σημερινή κυβέρνηση. Εννοώ και όλες τις προηγούμενες.

ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΤΑ ΘΕΩΡΟΥΝ...ΠΛΗΓΗ

Με 19.219 μόρια "ταξιδεύει" στη Νομική Αθηνών και ανεβαίνει το πρώτο σκαλί των υψηλών στόχων του. Είναι ο Σωτήρης Βαζίμας, ο οποίος σήμερα παραχώρησε την παρακάτω συνέντευξη στην Μίκα Κοντορούση, η οποία δημοσιεύτηκε στο news247:

Τι κράτησε από τις Πανελλήνιες και τι θέλει να ξεχάσει;

«Ικανοποίηση και πολλές πίκρες. Αυτό θα θυμάμαι από το σχολείο και τις πανελλήνιες. Απογοήτευση κυρίως για τη λειτουργία του δημόσιου τομέα, το επίπεδο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, του κόμπλεξ πολλών καθηγητών και για τον τρόπο που σε αυτή τη χώρα αναδεικνύονται πάντα οι ανίκανοι (στη διδασκαλία). Τελικά όμως, βγήκα πιο δυνατός. Και ό, τι κι αν γίνει, πλέον ξέρω ότι θα βρω τον τρόπο να επιβιώνω».

Με 18.9 στα απαιτητικά Αρχαία Κατεύθυνσης, 19.8 στα Λατινικά, 20 στην Ιστορία, 18.8 στο απόσπασμα του «Κρητικού» στη Νεοελληνική Λογοτεχνία, 19.1 στη φετινή «πρακτική και όχι θεωρητική» Βιολογία Γενικής Παιδείας και 16.6 στο μάθημα της Έκθεσης, ο Σωτήρης Βαζίμας πήρε επάξια από το μεσημέρι της Τρίτης (όταν και ανακοινώθηκαν οι βαθμοί σε όλα τα σχολεία) το «εισιτήριο» για τη Νομική Αθηνών που είχε στόχο από μικρός. «Δεν περίμενα τη χτεσινή ημέρα για να αθροίσω το σκορ μου. Άθροιζα τον εαυτό μου σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας. Τι έκανα χτες, τι κάνω σήμερα και πώς θα γίνω καλύτερος αύριο. Ήξερα βαθιά μέσα μου ότι θα τα καταφέρω. Αγωνίστηκα πολύ. Τώρα απλά περιμένω τις βάσεις για επιβεβαίωση». 

Με συνολικά 19.219 μόρια και αρκετή δόση αυτοπεποίθησης, αδημονεί για τη στιγμή που θα καθίσει στα έδρανα της Νομικής Αθηνών επί της οδού Σίνα και αναλύει στο news 247 τους πιθανούς λόγους που απομακρύνθηκε από το «στρογγυλό» 20 στη βαθμολογία του. 

«Αν και ο Θουκυδίδης ήταν απαιτητικός, είχα κάνει πολλή δουλειά. Ανέκαθεν είχα υπερβάλλοντα ζήλο για τα Αρχαία, κυρίως, για λόγους προσωπικής καλλιέργειας. Όμως πρέπει να έκανα κάποια λάθη στη δεύτερη περίοδο του άγνωστου κειμένου».

Στην Ιστορία δεν πτοήθηκε με το ερώτημα από τον Πρόλογο του βιβλίου - αν και παραδέχεται ότι σάστισε για λίγα δευτερόλεπτα - ενώ παρέμεινε ψύχραιμος όταν πήρε στα χέρια του τα θέματα της Βιολογίας Γενικής Παιδείας, που φέτος για πρώτη φορά απαιτούσαν περισσότερο κριτική σκέψη και ορθή επίλυση ασκήσεων, παρά ανάλυση θεωρίας. 

«Όσο για την Έκθεση, τι να πω; Πάντα στο φροντιστήριο, έγραφα σχεδόν 20. Το 16.6 μου φαίνεται πολύ χαμηλός βαθμός για το μέγεθος της προετοιμασίας μου, αλλά γνωρίζω ότι είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση των βαθμολογητών, οπότε και δεν έχω να σχολιάσω κάτι. Το ίδιο εν μέρει ισχύει και για τη Λογοτεχνία. Όσο για τα Λατινικά, δεν ξέρω από πού ακριβώς μπορεί να αφαιρέθηκαν οι 0,2 μονάδες».

Στο φαύλο κύκλο των φετινών Πανελληνίων με τα περισσότερο απαιτητικά θέματα των τελευταίων ετών, την κάθετη πτώση των αριστούχων και τα συνεχή δημοσιεύματα για «βουτιά» στις μαθητικές αποδόσεις, ο Σωτήρης Βαζίμας έχει την απάντηση: 

«Δεν τρομοκρατήθηκα καθόλου. Δεν αλλοιώθηκα. Αλλά θέλει και κόπο και τρόπο. Τον τελευταίο χρόνο αποστασιοποιήθηκα τελείως από το σχολείο. Έκλεισα τα αυτιά μου, διέκοψα χόμπι και εξόδους και αφοσιώθηκα στον εαυτό μου. Πρωτίστως, για να αποδείξω σε όλους τι αξίζω. Δεν είχα όμως ποτέ υπερφίαλες φιλοδοξίες. Και κατά τη διάρκεια των εξετάσεων, δεν έλεγα τίποτα. Δεν έκανα προβλέψεις, δεν συζητούσα πολύ με καθηγητές και συμμαθητές μου. Ακόμη και οι γονείς μου δεν φοβήθηκαν στο άκουσμα των φετινών ιδιαίτερα σύνθετων θεμάτων. Ήξεραν τι έχουν δημιουργήσει. Γιατί κακά τα ψέματα, είμαι δημιούργημά τους». 

Το σχολείο για γέλια και για κλάματα

Τι είναι αυτό που ο Σωτήρης Βαζίμας πήρε μαζί του, εγκαταλείποντας τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση; 

«Την απαράδεκτη συμπεριφορά πολλών καθηγητών. Να φανταστείς, δεν πέρασα καν από το σχολείο να μάθω τα αποτελέσματα. Από άποψη. Επειδή βαθιά μέσα μου θεωρώ ότι την προσωπική μου επιτυχία την οφείλω στο φροντιστήριο και μόνο».

Αποκλεισμένος από τη «σημαία» (αν και με 18.8 στην Α’ Λυκείου και 19.2 στη Β’ Λυκείου), με χαμηλότερους των επιδόσεών του βαθμούς στη Λογοτεχνία και την Ερευνητική Εργασία στα τετράμηνα, αλλά και με εκπαιδευτικό προσωπικό που στάθηκε κατώτερο των περιστάσεων και της απαιτητικής προετοιμασίας, ο Σωτήρης Βαζίμας επιμένει: 

«Μέσα από τις Πανελλήνιες, αντιλήφθηκα την ανικανότητα των σύγχρονων εκπαιδευτικών, την έλλειψη γνωστικού υποβάθρου και ευθυγράμμισης με τα νέα δεδομένα στις εξετάσεις, την αδυναμία μεταλαμπάδευσης της ύλης και τελικά, ότι δύσκολα καλλιεργείται η κριτική σκέψη στα σχολεία. Εντάξει, μπορεί να μην ισχύει για όλους τους καθηγητές. Αλλά τουλάχιστον στο 50ο Λύκειο Αθηνών, ισχύει για την πλειοψηφία. Ακόμη θυμάμαι να μου βάζουν 15 στη Λογοτεχνία στα τετράμηνα, χωρίς να ξέρω το γιατί. Και ακόμη θυμάμαι να κινδυνεύει να μείνει κόσμος στην ίδια τάξη, εξαιτίας καθηγητή που ενώ απουσίαζε όλη τη χρονιά στο μάθημα της Ερευνητικής Εργασίας, έβαζε βαθμούς που κυμαίνονταν από το 8 έως το 15. Αυτό μπορεί να μου το εξηγήσει κάποιος λογικά;».

Ο ίδιος ωστόσο παραδέχεται, ότι η εμμονή πολλών καθηγητών να του βάζουν μέτριους προφορικούς βαθμούς, τον έκανε πιο δυνατό και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι στο τέλος, η Δικαιοσύνη αποδίδεται σε αυτούς που το αξίζουν. 

«Πείσμωσα. Και θέλησα να αποδείξω σε όλους ότι είμαι εδώ. Γι’ αυτό και δεν κουράστηκα να προσπαθώ», λέει και συμπληρώνει ότι: «Οι Πανελλήνιες είναι μία σκληρή και επίπονη διαδικασία. Επενδύεις μάλιστα ένα τεράστιο χρηματικό κεφάλαιο και δεν γνωρίζεις αν θα κάνεις απόσβεση. Παλεύεις και όπου μπορείς, θα φτάσεις. Αν αντέξεις».

Τι τον κούρασε περισσότερο; 

«Το να πηγαίνω τσάμπα επτά ώρες στο σχολείο κάθε μέρα, μόνο και μόνο για να μην πάρω απουσίες. Έπειτα, πέντε ώρες φροντιστήριο και άλλες τόσες προσωπικό ξενύχτι για προσωπική μελέτη. Τελικά, το να είσαι έφηβος σε αυτή τη χώρα, είναι πολύ δύσκολο».

Η άλλη μέρα ενός επιτυχόντα

Η άλλη άκρη της τηλεφωνικής μας γραμμής βρίσκει σήμερα τον 18χρονο μικρό αλλά θαυματουργό Σωτήρη στο χωριό του, την Λιμίνη Άρτας.

 «Έχω έρθει καιρό. Ήθελα να ηρεμήσω».

Ήδη προετοιμάζει τις διακοπές του στη Νάξο, ενώ προγραμματίζει ήδη τη ζωή του για τον επόμενο φοιτητικό Χειμώνα. 

«Θα ξεκινήσω πάλι ποδόσφαιρο που το είχα εγκαταλείψει, θα αφοσιωθώ στην ποίηση, τη λογοτεχνία και τις ξένες γλώσσες. Μου έλειψαν αυτά».

Όσο για το αν αγχώνεται για την οικονομική κατάσταση της χώρας και την υψηλή ανεργία ακόμη και στον κλάδο των δικηγόρων, ο Σωτήρης ξεκαθαρίζει: 

«Είμαι ακόμη ρομαντικός. Με ενδιαφέρει η Νομική σαν επιστήμη, για την συνεχή προσωπική μου βελτίωση, να αλλάξω κοσμοθεωρία και για την ενδελεχή καλλιέργεια του εαυτού μου. Δεν σκέφτομαι πεζά. Και δεν μπορώ να ξέρω που θα με βγάλει αυτός ο δρόμος. Είμαι μικρός για να καθορίσω από τώρα τον ακριβή επαγγελματικό μου προσανατολισμό και το αν θα μείνω Ελλάδα ή αν θα επιλέξω κάποια χώρα του εξωτερικού για να εξελίξω τα όνειρά μου. Ο καθένας ζει με τις επιλογές του και τελικά πεθαίνει με αυτές».

Πηγή: news247

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

Άποψη έχω. Πολιτική εννοώ. Λάθος ή σωστή, αποφεύγω να τη διατυπώνω, δημόσια τουλάχιστον...

Σέβομαι απόλυτα και την διαφορετική, της δικής μου, άποψη, ιδιαίτερα όταν αυτή διατυπώνεται από ανθρώπους που εκτιμώ, ανεξάρτητα αν διαφωνώ μαζί τους.

Παρακολουθώ με αγωνία, ομολογώ τις τρέχουσες εξελίξεις. Σε οριακό σημείο διαβάζω και ακούω, η διαπραγμάτευση. 
Οι συνομιλητές - αντίπαλοι δεν δέχονται τα ισοδύναμα που προτείνει η Ελληνική κυβέρνηση. Επιμένει σε σκληρά μέτρα, με περικοπές κύριων και επικουρικών συντάξεων. 
Δύσκολο να συμφωνήσει με κάτι τέτοιο οποιαδήποτε κυβέρνηση, λέω εγώ. 
Ποια είναι όμως τα ισοδύναμα που απορρίπτουν οι εταίροι μας;
 
Μα...φόροι! Τι άλλο; Αύξηση λέει, του συντελεστή φορολόγησης στις επιχειρήσεις, αύξηση της έκτακτης εισφοράς στα (;) μεγάλα κέρδη, επιβολή εισφοράς αλληλεγγύης.

Θα κάνω μια υπόθεση εργασίας. Δεν είναι...υπόθεση, βεβαιότητα είναι, αλλά ας το υποθέσουμε. Οι εταίροι, δανειστές, πείτε τους όπως θέλετε, δεν επιθυμούν το...Ελληνικό ατύχημα. Αν το επιθυμούσαν, είχαν τις...ευκαιρίες τους. 
Γιατί λοιπόν αρνούνται τις προτάσεις μας; ΑΠΛΟ είναι. Ξέρουν ότι η αύξηση της φορολογίας ΔΕΝ θα σημάνει αύξηση των εσόδων. Οι Έλληνες ΔΕΝ μπορούν να πληρώσουν άλλους φόρους! 
ΔΕΝ θέλουν, αλλά και να θέλουν ΔΕΝ μπορούν!
 
Επίσης ξέρουν το ακόμη πιο ΑΠΛΟ. Η αύξηση της φορολογίας στις ήδη ταλαιπωρημένες, Ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, νομοτελειακά θα τις οδηγήσει σε πλήρη αδυναμία να αντεπεξέλθουν. Και με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγηθούν σε κλείσιμο. Αυξάνοντας τους δείκτες της ανεργίας και μειώνοντας το...πελατολόγιο της εφορίας και των πολύπαθων ασφαλιστικών ταμείων.

Γι' αυτό αρνούνται τα...ισοδύναμα. Γιατί είναι απλά ευσεβείς πόθοι και αυτοί που έχουν τεχνογνωσία και θέλουν να δουν την πραγματικότητα, ξέρουν ότι δεν υπάρχει αντίκρισμα.
 
Ζητούν περικοπές δαπανών. Μα αυτό γιατί είναι παράλογο; Υποψήφιος, ούτε καν πρωτοετής φοιτητής, στις Οικονομικές σπουδές, γνωρίζει ότι όταν δεν...βγαίνεις, κόβεις! Στερείσαι!  Περιορίζεις αυτά που ξοδεύεις...
Δεν ζητάς από τα παιδιά σου το χαρτζιλίκι τους για να πας στην...ταβέρνα. Αντίθετα, κόβεις την ταβέρνα για να μπορέσεις να τους δώσεις το χαρτζιλίκι τους, έστω και μειωμένο. 
Να το πω πιο απλά; Αν η ΕΡΤ κοστίζει παραπάνω από τη ΝΕΡΙΤ, κρατάς τη  ΝΕΡΙΤ. Αν δεν μπορείς να πληρώσεις αυτούς που θα προσλάβεις, ε μην τους προσλάβεις. 
Υπάρχει κάποιος που πιστεύει, στα σοβαρά, ότι το χάλι του Δημόσιου τομέα οφείλεται σε έλλειψη...προσωπικού; 
Με ποια λογική θεωρείται...υπερβολική η απαίτηση για περικοπή των δαπανών;
 
Ας κάνω άλλη μια υπόθεση εργασίας. Πραγματικά, όμως υπόθεση αυτή τη φορά. Ας υποθέσουμε ότι η Ελληνική κυβέρνηση επιθυμεί συμφωνία και αναγνωρίζει ότι η πλειοψηφία του λαού θέλει παραμονή στην Ευρώπη. 
Σε αυτή την περίπτωση έχουμε πραγματικά την μεγάλη χαμένη ευκαιρία της Αριστεράς στην Ελλάδα. 
Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω.
 
Θεωρώντας ότι έχουμε να κάνουμε με νοήμονες και όχι αδαείς, οι σημερινοί κυβερνώντες, ήξεραν προτού εκλεγούν ότι θα εκλεγούν. Το ήξερε όλος ο κόσμος...
Οδήγησαν τη χώρα σε εκλογές ενώ μπορούσαν να το αποφύγουν, εκλέγοντας Πρόεδρο της Δημοκρατίας.  
Ως γνωστόν, το όνομα του Προέδρου, καμία συμμετοχή δεν έχει στις πολιτικές εξελίξεις. 
Η προηγούμενη κυβέρνηση θα ολοκλήρωνε τη συμφωνία, η δυσαρέσκεια του κόσμου θα μεγάλωνε και ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε τις εκλογές με ακόμη μεγαλύτερη άνεση, εξασφαλίζοντας την αυτοδυναμία αλλά και μειώνοντας ακόμη περισσότερο τα ποσοστά των..."μνημονιακών" κομμάτων.
 
Το  μνημόνιο θα είχε ψηφιστεί, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε καμία ευθύνη γι'αυτό και θα αναλάμβανε τη διακυβέρνηση έχοντας εξασφαλισμένη τη χρηματοδότηση της χώρας. Κάτι που πιθανά θα του επέτρεπε να διεκδικήσει από τους εταίρους μας, με άλλους όρους τη δυνατότητα της σταδιακής εφαρμογής, μέρους του περίφημου  προγράμματος της Θεσσαλονίκης.

Αντί για αυτό τι; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
 
Αν ο Πρωθυπουργός υποκύψει στους δανειστές, θα φέρει μνημόνιο χειρότερο από αυτό που θα υπέγραφαν οι προηγούμενοι. Και θα αρχίσει να συνειδητοποιεί την έννοια του...πολιτικού κόστους. Αν βέβαια δεν πέσει από το βάρος των εσωκομματικών αντιδράσεων. 
Αν δεν υποκύψει ρισκάρει. Ρισκάρει να οδηγήσει τη χώρα έξω από το ευρώ, αναλαμβάνοντας ολόκληρη την ευθύνη μιας τέτοιας εξέλιξης.
Και σε μια τέτοια εξέλιξη, οι ευθύνες θα είναι μεγάλες. Και το χειρότερο; Όσοι σήμερα αποθεώνουν την σκληρή διαπραγμάτευση, θα αναζητούν τους υπεύθυνους. Που τους οδήγησαν στο να βιώσουν τα αποτελέσματα μιας αποτυχίας αυτής της διαπραγμάτευσης.
 
Ακούγεται έντονα το ενδεχόμενο των εκλογών. 
Πολιτικός αναλυτής δεν είμαι σε καμιά περίπτωση. Αλλά η δική μου λογική λέει ότι μια κυβέρνηση με τόσο νωπή και ισχυρή λαϊκή εντολή, αν προσφύγει στις κάλπες, ένα μόνο πράγμα σημαίνει. Ότι διεκδίκησε και κέρδισε την ψήφο του Ελληνικού λαού, χωρίς να έχει ιδέα τι ακριβώς θα την κάνει.
 
Μια σοβαρή κυβέρνηση, και πραγματικά εύχομαι να είναι τέτοια η σημερινή, θα αναλάβει την ευθύνη των αποφάσεών της. Θα δράσει. Θα αποκρυπτογραφήσει και θα εκτιμήσει την εντολή που πήρε στις πολύ πρόσφατες εκλογές. Και θα πράξει ανάλογα. 

Θα αποφασίσει. Η όποια απόφαση σήμερα, εδώ που έχουν έρθει τα πράγματα, θα είναι επώδυνη. Θα πληρώσει, λοιπόν η κυβέρνηση τις συνέπειες της απόφασης που θα πάρει. Όποια και αν είναι αυτή.

Το ζητούμενο είναι να πληρώσουν το λιγότερο δυνατό οι πολίτες αυτής της χώρας.

Είχε την ευκαιρία της η σημερινή κυβέρνηση. Όταν ήταν ακόμη στην αντιπολίτευση. 
Την έχασε, πάντα κατά την γνώμη μου. 
Μακάρι να ξαναδημιουργήσει...ευκαιρία. Όντας κυβέρνηση, αυτή τη φορά.

"ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ"

Η Κέρι Κένεντι, Προέδρος του Κέντρου «Robert F. Kennedy Human Rights» έγραψε το παρακάτω κείμενο, το οποίο δημοσιεύτηκε στο real.gr. Ένα άρθρο πραγματικά γεμάτο...Ελλάδα:

"Στις αρχές της δεκαετίας του 1800, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ακόμα μια νέα χώρα, ένας Βρετανός κριτικός που ονομαζόταν Sydney Smith αναρωτήθηκε: "Σε όλα τα πέρατα του πλανήτη, ποιος διαβάζει ένα αμερικανικό βιβλίο; Ή πηγαίνει σε ένα αμερικανικό παιχνίδι; Ή κοιτάζει μια αμερικανική εικόνα ή άγαλμα;".

Δεδομένου ότι ο κ Smith ήταν Άγγλος, θα ήταν εύκολο να πει κανείς ότι ένιωθε την ενοχή μιας επώδυνης ήττας. Αλλά οι ερωτήσεις του φωτίζουν ένα σημαντικό γεγονός: όταν ιδρύθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, κανείς δεν ήξερε τι είδους ενός έθνους επρόκειτο να γίνει. Μάλιστα, οι ηγέτες και ο λαός του νέου έθνους είχαν συνηθίσει να σκέφτονται τους εαυτούς τους ως υπηκόους της Μεγάλης Βρετανίας. Αλλά με το τέλος του επαναστατικού πολέμου το 1783, βρέθηκαν ανεξάρτητοι, αντιμέτωποι με ένα από τα σπανιότερα θεάματα στην ιστορία: ένα άδειο καμβά.

Το πώς να γεμίσουν αυτόν τον καμβά ήταν μια δύσκολη ερώτηση, ειδικά σε μια χώρα τέτοιων αποκλίσεων. Οι Αμερικανοί δεν προέρχονταν μόνο από την Αγγλία, αλλά και από τη Γερμανία, την Ολλανδία, τη Σκωτία, ακόμη και τη Σουηδία. Οι ιθαγενείς Αμερικανοί και οι Αφρικανοί σκλάβοι δεν αναγνωρίζονταν ως πολίτες, αλλά ήταν κι αυτοί μέρος της νέας κουλτούρας. Δεν ήταν σαφές τι κοινό επρόκειτο να δέσει αυτές τις διαφορετικές ομάδες, εκτός από μια δέσμευση για την ελευθερία και κάποιες γραμμές στο χάρτη.

Το ένα πράγμα στο οποίο οι Αμερικανοί συμφωνούσαν ήταν ο θαυμασμός τους για τον πολιτισμό της αρχαίας Ελλάδας, ειδικά ο πολιτισμός αυτής της μεγάλης πόλης, της Αθήνας. Γιατί ήταν εδώ, στην Αθήνα, που γεννήθηκε η δημοκρατία. Εδώ ήταν που τα ανθρώπινα όντα ανέπτυξαν για πρώτη φορά και δοκίμασαν την ιδέα ότι οι άνθρωποι ήταν ικανοί να κυβερνούν τους εαυτούς τους χωρίς βασιλιά ή δικτάτορα, εδώ ήταν που ο Περικλής δήλωσε: "Η κυβέρνησή μας δεν αντιγράφει τους γείτονές μας, αλλά είναι ένα παράδειγμα γι' αυτούς."

Η Ελλάδα υπήρξε σίγουρα ένα παράδειγμα για την πρώτη γενιά των Αμερικανών. Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για το Σύνταγμα, οι ιδρυτές μας αναφέρθηκαν στον Περικλή, τον Ξενοφώντα και το Θουκυδίδη. Ονόμασαν τις πόλεις τους με τα ονόματα της Αθήνας, της Σπάρτης και της Κορίνθου. Σχεδίασαν μεγάλα δημόσια κτίριά τους σε ελληνικό ύφος. Ο στόχος αυτών των μιμήσεων ήταν ολοφάνερος: σε μια εποχή της μοναρχίας και της αυτοκρατορίας, η Αμερική δεν θα αντέγραφε τις γειτονικές της χώρες. Όπως και οι Έλληνες, θα χρησίμευε ως παράδειγμα για αυτές.

Φυσικά, η αμερικανική δημοκρατία είχε πολύ στενό ορισμό το δέκατο όγδοο αιώνα, ακριβώς όπως η αθηναϊκή δημοκρατία είχε πολύ στενό ορισμό τον πέμπτο αιώνα. Οι γυναίκες, οι δούλοι, οι ιθαγενείς Αμερικανοί, οι νέοι, οι μετανάστες, οι Εβραίοι, οι Κουάκεροι, οι Καθολικοί, οι ελεύθεροι Αφρο-Αμερικανοί: σε κάποια στιγμή στο παρελθόν της χώρας μου, κάθε μία από αυτές τις ομάδες στερήθηκε το δικαίωμα της ψήφου, και πολλοί από αυτούς εξακολουθούν να να αντιμετωπίζονται με καχυποψία, προκατάληψη, και απροκάλυπτη εχθρότητα ακόμα και σήμερα. Η ιστορία της αμερικανικής ιστορίας είναι η ιστορία της πάλης για την επέκταση του ορισμού του «πολίτη», για να εξασφαλιστεί ότι κάθε άτομο στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει την ευκαιρία να ζει μια αξιοπρεπή και αξιοσέβαστη ζωή. Αυτός είναι ένας αγώνας που συνεχίζεται και στο δικό σας και στο δικό μας έθνος, και όσο συνεχίζεται, τόσο θα στρεφόμαστε προς την σοφία των αρχαίων για να μας καθοδηγήσουν.

Όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε, ο πατέρας μου, ο Robert F. Kennedy, αφιέρωσε τη ζωή του σε αυτόν τον αγώνα. Πιθανότατα δεν θα εκπλαγείτε να μάθετε ότι οι αγαπημένοι τους συγγραφείς ήταν οι αρχαίοι 'Ελληνες ποιητές και θεατρικοί συγγραφείς, όπως ο Σοφοκλής και ο Αισχύλος. Στις ελληνικές τραγωδίες, και τις ιστορίες των ηγετών, όπως του Περικλή, βρήκε την ηχώ της δικής του εμπειρίας: του αγώνα να χτίσει και να διατηρήσει μια αξιοπρεπή κοινωνία, το αναπόφευκτο του πόνου ως μέρους της ζωής, και την αξιοσημείωτη ικανότητά μας να ξεπερνούμε τις αντιξοότητες.

Στις δύο σπουδαιότερες ομιλίες του ανέφερε τους Έλληνες. Η πρώτη έγινε τον Ιούνιο του 1966, λίγο περισσότερο από 49 χρόνια πριν, όταν ταξίδεψε στη Νότια Αφρική, μετά από πρόσκληση μιας ομάδας φοιτητών που αντιτίθεντο στο Απαρτχάιντ. Ελπίζοντας να εμπνεύσει το κοινό του να συνεχίσουν το μακρύ και άχαρο αγώνα τους, τους θύμισε αυτό για το οποίο αγωνίζονταν: την προστασία και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αξίες τις οποίες ονόμασε «τις ουσιαστικές διαφορές μεταξύ ημών και της ναζιστικής Γερμανίας, όπως ήταν και μεταξύ Αθήνας και Περσίας". Αργότερα, ο ίδιος κάλεσε το κοινό του να αναλάβει προσωπικά την ευθύνη για τη βελτίωση του κόσμου με μια φράση του Περικλή: "Αν Αθήνα φαντάζει μεγάλη σ' σένα", είπε, "να θυμάσαι λοιπόν ότι οι δόξες της επιτεύχθησαν από γενναίους άντρες, και από άνδρες που είχαν μάθει ποιο ήταν το καθήκον τους." Ο πατέρας μου μοιραζόταν με τους Έλληνες την πεποίθηση ότι η βελτίωση του κόσμου είναι καθήκον όλων μας, και δεν ανεχόταν την απάθεια ή τον κυνισμό. Εκτιμούσε το γεγονός ότι η σύγχρονη λέξη "ηλίθιος" ("idiot") προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη για κάποιον που αρινόταν να συμμετάσχει στη δημόσια ζωή ("ιδιώτης").

Ο Robert Kennedy βρήκε έμπνευση στους Έλληνες, αλλά βρήκε και παρηγοριά. Τη νύχτα της 4ης Απριλίου 1968, είχε προγραμματίσει να κάνει μια στάση στην εκστρατεία του στην Ινδιανάπολη της Ιντιάνα. Καθώς κατευθυνόταν προς τα εκεί, έλαβε τη φοβερή είδηση ότι Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε δολοφονηθεί. Αξιωματούχοι της πόλης τον προέτρεψαν να ακυρώσει την εμφάνισή του, λέγοντας ότι δεν μπορούσαν να εγγυηθούν την ασφάλειά του σε περίπτωση ταραχών. Αλλά εκείνος επέμεινε να φτάσει στον προορισμό του. Δεν είχε ετοιμάσει κανένα λόγο. Αντ' αυτού, άντλησε από τη δική του εμπειρία πόνου, και μίλησε για τη ζωή του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ως παράδειγμα για κάθε Αμερικανό. Στο αποκορύφωμα της ομιλίας του, ανέφερε τα λόγια του Αισχύλου: "Ακόμα και στον ύπνο μας, ο πόνος που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε πέφτει, σταγόνα-σταγόνα, πάνω στην καρδιά, μέχρι που, στην απελπισία μας, παρά τη θέλησή μας, έρχεται η σοφία μέσα από τη φοβερή χάρη του Θεού." Πολλές άλλες αμερικανικές πόλεις κάηκαν εκείνο το βράδυ, αλλά στην Ινδιανάπολη, όλα παρέμειναν ήρεμα.

Οι Έλληνες ποιητές και πολιτικοί συγκινούσαν τον πατέρα μου με το θάρρος τους και την αγάπη τους για τη χώρα. Πρότειναν ότι μπορούμε να δώσουμε νόημα σε έναν κόσμο γεμάτο από ανόητο βάσανο. Αναγνώριζαν ότι ο σκοπός του πολιτισμού δεν είναι να βελτιώσει ένα άτομο, αλλά να ενδυναμώσει όλους τους ανθρώπους.

Αυτά είναι μαθήματα που χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερο από ποτέ. Δικτάτορες κυβερνούν με κοντόφθαλμη σκληρότητα τη Βόρεια Κορέα και τη Ζιμπάμπουε. Η διαφθορά και ο διχασμός απειλούν τον θρίαμβο της δημοκρατίας στη Νότια Αφρική και τη Ρωσία. Ο ISIS συνεχίζει την επέκτασή του στη Μέση Ανατολή, προκαλώντας ανείπωτη δυστυχία και καταστροφή. Οι γυναίκες παντού αντιμετωπίζονται ως κατώτερα πλάσματα. Οι δυτικές δημοκρατίες χάνουν την εμπιστοσύνη των πολιτών τους, και η ανισότητα αυξάνεται.

Τι μπορούμε εμείς, ως άτομα, να κάνουμε ενάντια σε τόσες πολλές αποτυχίες; Στο πρόσωπο τόσης πολλής αντίδρασης, πώς μπορούμε να συνεχίσουμε το έργο της επέκτασης της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, όχι μόνο σε όλους τους Έλληνες ή σε όλους τους Αμερικανούς, αλλά σε όλους τους ανθρώπους, παντού;

Περίπου είκοσι χρόνια πριν, έθεσα αυτή την ερώτηση στους 50 πιο γεναίους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο για το βιβλίο μου Speak Truth To Power. Κανένας από αυτούς δεν είχε μια απάντηση για τα δεινά του κόσμου, βέβαια, αλλά όλοι είπαν ότι δεν θα μπορούσαν απλώς να στέκονται και να παρακολουθούν, ενώ οι άλλοι άνθρωποι υπέφεραν. Όπως είπε ο Περικλής των αρχαίων Αθηναίων, καθένας από αυτούς τις σθεναρούς υπερασπιστές κατανοούσε το καθήκον του - όχι ως ήρωας, αλλά ως ανθρώπινο όν.

Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τη Marina Pisklakova. Η Marina είναι η κορυφαία ακτιβίστρια της Ρωσίας για τα δικαιώματα των γυναικών. Έχει μόνη της καταφέρει να αλλάξει τη στάση της Ρωσίας στο θέμα της βίας κατά του άλλου φύλου, αρχίζοντας μια σχετική συζήτηση πριν από δύο δεκαετίες, όταν δεν υπήρχε κανένας άλλος να μιλά γι αυτό. Το πραγματικά εκπληκτικό είναι ότι όταν η Μαρίνα ξεκίνησε την πρώτη τηλεφωνική γραμμή hotline για περιπτώσεις κρίσης, ήταν επιστήμονας, όχι ακτιβίστρια. Δεν είχε κανένα ιστορικό, καμία εκπαίδευση, καμία χρηματοδότηση, κανέναν συνάδελφο. "Ένιωσα απελπισμένη και αβοήθητη," έχει πει η Μαρίνα, "αλλά ήξερα τι έπρεπε να κάνω."

Σε πολλές διαδοχικές συνεντεύξεις, άκουσα μια εκδοχή αυτής της ιστορίας των απλών ανθρώπων, που ανακαλύπτουν ότι δεν μπορούν να αγνοήσουν τη συνείδησή τους. Επρόκειτο για ένα ενθαρρυντικό μήνυμα, και μια ιδέα μου ήρθε στο μυαλό: Κι αν μπορούσαμε να διδάξουμε τους νέους να γίνουν υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Και ποιος είναι καλύτερος τρόπος να το κάνουμε αυτό απ' ό,τι μέσα από τέτοιες απίστευτες ιστορίες; Κάθε ένας από εμάς, αλλά κυρίως οι νέοι, έχουν την τάση να δικαιολογούμε τους εαυτούς μας, προτάσσοντας μια αμφιβολία. Λέμε πράγματα όπως "Θα μπορούσα να κάνω τη διαφορά αν ήμουν μεγαλύτερος" ή "Θα είχα μιλήσει αν ήμουν πιο γενναίος." Αλλά διαβάζοντας αυτές τις συνεντεύξεις βλέπουμε ότι η αλλαγή γίνεται από ανθρώπους ακριβώς όπως εσείς και εγώ, με τους δικούς τους φόβους και τις δικές τους ελπίδες και τα δικά τους μόνον όνειρα. Αν μπορούσαμε να δώσουμε αυτό το μάθημα στους νέους, θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τις κοινωνίες μας.

Και έτσι γεννήθηκε το πρόγραμμα σπουδών Speak Truth To Power. Δημιουργήσαμε σχέδια μαθημάτων με βάση τις ζωές αυτών των αξιόλογων γυναικών και ανδρών, κάθε ένα σχεδιασμένο για να επιτρέπει στους μαθητές να αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους ως υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όταν οι μαθητές διαβάζουν Wangari Maathai, δεν μαθαίνουν για τα περιβαλλοντικά δικαιώματα ως κάτι που συμβαίνει κάπου αλλού στον κόσμο, αλλά μαθαίνουν ότι μπορούν να προστατέψουν το περιβάλλον στις δικές τους κοινότητες φυτεύοντας δένδρα ή καθαρίζοντας ρέματα. Όταν μελετούν Kailash Satyarthi, δεν λένε ότι η παιδική εργασία είναι ένα πρόβλημα που θα λύσει κάποιος άλλος - όλοι απαντούν στην πρόκληση να αρχίσουν να αναρωτιούνται πού είναι φτιαγμένα τα ρούχα και τα παπούτσια τους, και από ποιόν.

Τα αποτελέσματα έχουν μετασχηματιστική επίδραση. Οι μαθητές που έχουν μελετήσει το πρόγραμμα Speak Truth To Power έχουν καταφέρει να ορθώσουν το ανάστημά τους σε άλλους που πριν τους εκφόβιζαν, να προκαλέσουν την τοπική αυτοδιοίκηση στην περιοχή τους για να ξεκινήσει ένα πρόγραμμα ανακύκλωσης, ή έχουν μοιράσει σοκολάτες fair-trade στη γιορτή του Halloween. Ένας φοιτητής νομικής που μελέτησε το πρόγραμμα Speak Truth To Power αποφάσισε ότι αντί να γίνει ένας δικηγόρος σε μια μεγάλης ισχύος εταιρία, προτίμησε να εργαστεί για την εκπαιδευτική πολιτική στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένας δάσκαλος στην Καμπότζη που εφμάρμοσε το πρόγραμμα σπουδών είπε, "Πριν από την εκπαίδευση, αν έκανα μια ερώτηση σε έναν μαθητή, και έλεγε ότι δεν επιθυμεί να απαντήσει, τότε δεν του το ζητούσα πια. Μετά την εκπαίδευση, ενθάρρυνα τους μαθητές να σηκωθούν και να μιλήσουν και να είναι πρόθυμοι να κάνουν λάθη - και το κάνουν".

Ο Πλούταρχος έγραψε κάποτε ότι "Το μυαλό δεν είναι ένα δοχείο που χρειάζεται γέμισμα, αλλά ένα ξύλο που χρειάζεται ανάφλεξη." Ο στόχος του προγράμματος "Speak Truth To Power" δεν είναι να διδάξει στους νέους μας γεγονότα που σύντομα θα ξεχάσουν, αλλά να ανάψει μέσα τους τη φλόγα για μια ισόβια δέσμευση για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μαθαίνοντας να μιλούν στην τάξη, αυτοί οι φοιτητές προετοιμάζονται να μιλήσουν στην αίθουσα ενός ΔΣ ή της Γερουσίας αργότερα. Εμείς δεν επιδιώκουμε τίποτε άλλο από το να δημιουργήσουμε μια γενιά φοιτητών που θα είναι αποφασισμένοι να εργαστούν για τη δικαιοσύνη, όταν έρθει η σειρά τους να ξεκινήσουν μια επιχείρηση, ή να αναλάβουν μια τάξη, ή να ανοίξουν μια επιχείρηση. Το να δώσουμε στα παιδιά μας τα εργαλεία για να γίνουν υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για ένα καλύτερο και πιο δημοκρατικό μέλλον.

Είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι η Ελλάδα επέλεξε να κάνει αυτή την επένδυση για τα παιδιά της. Χάρη στη σκληρή δουλειά της Μαριάννας Βαρδινογιάννη, και των συνεργατών της στο Ίδρυμα, και του Υπουργού Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων Αριστείδη Μπαλτά, το πρόγραμμα σπουδών "Η Αλήθεια στην Εξουσία" ("Speak Truth To Power") θα είναι σύντομα διαθέσιμο για διδασκαλία στις ελληνικές τάξεις. Το Κέντρο Robert F. Kennedy Human Rights είναι ενθουσιασμένο για αυτή τη νέα συνεργασία, και ευγνώμων για την ευκαιρία να φέρει το πρόγραμμα σπουδών του στη γενέτειρα της δημοκρατίας.

Κάθε ένας από εμάς που επιλέγει να υπερασπιστεί τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα συστρατεύεται στην πιο καθοριστική σύγκρουση της εποχής μας. Δεν είναι μια σύγκρουση των όπλων, αν και μερικοί που μας αντιτίθενται βασίζονται στην βία. Δεν είναι μια σύγκρουση της θρησκείας, αν και κάποιοι που μας αντιτίθενται ισχυρίζονται ότι ενεργούν στο όνομα του Θεού. Μάλλον, είναι μια σύγκρουση για κάτι πολύ πιο θεμελιώδες: την αξία ενός ανθρώπινου όντος. Είναι μια σύγκρουση η οποία ίσως φαίνεται καλύτερα αν συγκρίνουμε την τύχη της μαγευτικής δομής επάνω στον λόφο με την τύχη μιας εξίσου μαγευτικής πόλης στο βορρά, στη Συρία.Τόσο η Ακρόπολη όσο και η αρχαία πόλη της Παλμύρας είναι χαρακτηρισμένες ως σημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την UNESCO. Και οι δύο είναι απόδειξη για την ικανότητα της ανθρωπότητας να δημιουργεί ομορφιά. Και οι δύο είναι θησαυροί που δεν ανήκουν σε μια ορισμένη ομάδα ανθρώπων, αλλά σε όλους τους ανθρώπους, ως υπενθύμιση του ευγενούς πολιτισμού που επιδιώκουμε να οικοδομήσουμε.

Αλλά ενώ εσείς στην Ελλάδα θεωρείτε ότι η Ακρόπολη είναι ένας θησαυρός που πρέπει να προστατεύεται και να εορτάζεται, ο ISIS βλέπει την αρχαία πόλη της Παλμύρας ως ένα έδαφος που μπορεί να κατακτήσει και να λεηλατήσει. Ο ISIS, και παρόμοιες ομάδες, σε όλο τον κόσμο, από την Boko Haram μέχρι τους αυτονομιστές στην Ουκρανία, δεν έχουν κανέναν σεβασμό για το έργο που ξεκίνησε εδώ στην Αθήνα πριν από αιώνες. Καθόλου δεν νοιάζονται για τα δικαιώματα για τα οποία οι Αμερικανοί πολέμησαν το 1776 μ.Χ., και οι Έλληνες πολέμησαν το 490 πΧ. Θα μπορούσαν να ανατρέψουν όλη την πρόοδο που έχουμε κάνει προς την κατεύθυνση ενός δίκαιου και ειρηνικού κόσμο.

Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να συμβεί αυτό. Όπως ο Περικλής προέτρεψε το λαό του, ακριβώς στο λόφο εδώ από πάνω μας, πριν από τόσον καιρό, ας μάθουμε το καθήκον μας: ας συνεχίσουμε το σκληρό και αναγκαίο έργο της επέκτασης της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους τους ανθρώπους."

Πηγή: real.gr

Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ

Ο Λευτέρης Τσίλογλου γράφει για τις συνδικαλιστικές προσπάθειες των Φροντιστών:

"Ο δρόμος που ακολούθησε η συνδικαλιστική επαγγελματική οργάνωση του φροντιστηριακού χώρου είναι πιο δύσβατος και ανηφορικός από την αντίστοιχη εξέλιξη άλλων κλάδων. Το γεγονός έχει την εξήγησή του.

Μέχρι το 1938 το φροντιστήριο είναι ένας άτυπος θεσμός. Εμφανίστηκε καλύπτοντας πραγματικές ανάγκες και ρίζωσε στο χώρο της εκπαίδευσης
Ήταν όμως ένας ανεπίσημος κλάδος που μέχρι τότε η επίσημη πολιτεία δεν είχε βάλει κανόνες, όρια, προσόντα, όρος απαραίτητος για να υπάρξουν και τα αντίστοιχα συνδικαλιστικά αιτήματα.
Μετά το 1938 το αυταρχικό καθεστώς του Ιωάννου Μεταξά κάνει την αρχική παρέμβαση με τους πρώτους κανόνες και δύο χρόνια αργότερα με τον Α.Ν. 2545 του 1940 ορίζει σαφώς τους όρους λειτουργίας τους που ισχύουν, σχεδόν αναλλοίωτοι, μέχρι σήμερα. Ο πόλεμος και η τρίχρονη Κατοχή που ακολούθησε ανέστειλαν, εκ των πραγμάτων, τέτοιου είδους ενασχολήσεις.
Τις επόμενες τρεις δεκαετίες ο κλάδος εμφανίζεται, ως οργανωμένη οντότητα, πολύ σπάνια σε έκτακτα γεγονότα υπερασπίζοντας το αυτονόητο δικαίωμα της ύπαρξής του Στην ουσία όμως, με κάποιες μικρές εξαιρέσεις, μόνο μετά τη μεταπολίτευση τα συνδικαλιστικά όργανα των φροντιστών θα πάρουν σάρκα και οστά. Τότε γίνονται γενικές συνελεύσεις, ψηφίζονται καταστατικά που κατατίθενται στα Πρωτοδικεία και αναγνωρίζονται. Στη συνέχεια εκλέγουν τις αντιπροσωπευτικές τους διοικήσεις.
Όλα έχουν την ερμηνεία τους. Ποτέ οι σχέσεις μεταξύ των φροντιστών δε γνώρισαν απόλυτη σύμπνοια και κοινότητα συμφερόντων και επιδιώξεων. Άνθρωποι με κυρίαρχη την ανασφάλεια του επαγγέλματός τους, έχοντας έντονο τον μεταξύ τους ανταγωνισμό και την διεκδίκηση των πελατών από την ίδια πίτα. Ένας αριθμός από αυτούς με το ένα πόδι μέσα στο επάγγελμα έτοιμοι με την πρώτη ευκαιρία να μεταπηδήσουν σε άλλο χώρο. Είναι φανερό ότι αρκετά από τα άτομα αυτά στερούνται κινήτρου για την προώθηση αυτής της απασχόλησής τους.
Ακόμα για πολλά χρόνια, ιδιαίτερα παλαιότερα, υπάρχει ένα ακόμα χάσμα ανάμεσά τους. Τα φροντιστήρια του κέντρου είναι, σχεδόν αποκλειστικά, προσανατολισμένα στις εισιτήριες εξετάσεις των ανωτάτων ιδρυμάτων. Αντίθετα τα συνοικιακά, με μερικές εξαιρέσεις, είχαν διαφορετικά ενδιαφέροντα. Τις εισαγωγικές στο γυμνάσιο, τις προαγωγικές από τάξη σε τάξη, τους μετεξεταστέους τον Σεπτέμβρη.
Αυτές οι καταστάσεις δε δημιουργούσαν κοινότητα συμφερόντων. 

Έτσι, όπως είπα και προηγουμένως, τις τρεις πρώτες δεκαετίες μετά την απελευθέρωση οι ομαδικές εμφανίσεις των φροντιστών είναι σπάνιες και συγκυριακές , κυρίως εξαιτίας εκτάκτων περιστατικών. Δε λείπουν βεβαίως οι ατομικές παρεμβάσεις στα γεγονότα. Άρθρα, επιστολές, πολεμικές απαντήσεις σε άδικες επιθέσεις στον κλάδο από συναδέλφους με πίστη, προσωπικότητα και σθένος , όπως ο Αριστείδης Πάλλας, ο Κώστας Μανωλκίδης, ο Γεώργιος Ψαλτόπουλος κ. ά.
Ας δούμε κάποιες τέτοιες συγκυριακές εμφανίσεις του κλάδου.
Τον Απρίλιο του 1946 οι μαθητές κάποιων κεντρικών φροντιστηρίων απέχουν από τα μαθήματά τους διαμαρτυρόμενοι για τα υψηλά δίδακτρα σε μια δύσκολη, πληθωριστική εποχή αλλά και πολιτικά επικίνδυνη Στην « Ανακοίνωση των Φροντιστών » ,που δείχνει ομαδική απάντηση και κάποια μορφή συνεννόησης οι φροντιστές λένε: « Πάντως δηλούμεν κατηγορηματικώς ότι τα φροντιστήρια δεν πρόκειται να προβούν εις ουδεμίαν παραχώρησιν » Βεβαίως μέσα στο κλίμα της εποχής η απάντηση στους μαθητές, με τα σημερινά κριτήρια ακούγεται σκληρή και υπερβολική: « Έχομεν την πεποίθησιν ότι η σημειούμενη από των μαθημάτων αποχή δεν οφείλεται εις το σύνολον των σπουδαστών και δη των εξ αυτών φιλομαθών αλλά εις μικρόν αριθμόν εκ συστήματος απειθάρχων και ταραχοποιών» .
Το 1959 στη Θεσσαλονίκη, με πρωτεργάτη το Γιώργο Ψαλτόπουλο, ιδρύεται « Σύνδεσμος Φροντιστών Βορείου Ελλάδος » Αργότερα ιδρύεται και δεύτερος σύλλογος που δείχνει τη διαφορά συμφερόντων που αναφέραμε παραπάνω. « Σύλλογος Φροντιστών Μέσης Εκπαιδεύ σεως Βορείου Ελλάδος ».
Κάποιος αντίστοιχος σύλλογος υπάρχει, στη δεκαετία του 1960, στην Αθήνα με τον βαρύγδουπο τίτλο
« Πανελλήνια Ένωσις Φροντιστών » με πρόεδρο τον δικηγόρο Θεοχάρη Βασιλάκη, που διατηρεί νομικό φροντιστήριο στην οδό Καπλανών και γενικό γραμματέα τον μαθηματικό Ιωάννη Ξηρομάμμο, που έχει φροντιστήριο στην Γ. Γενναδίου. Η ανακοίνωση αναφέρεται σε θέματα δεοντολογίας.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ
Της Πανελληνίου Ενώσεως Φροντιστών

Η Πανελλήνιος Ένωσις Φροντιστών γνωρίζει εις τους κ.κ.
γονείς και κηδεμόνας και εις αυτούς τούτους τους υποψηφίους
Ανωτάτων Σχολών ότι είναι ακριβής η ανακοίνωσις αποτελε
σμάτων παντός Φροντιστηρίου όταν περιέχει μόνον τα ακό-
λουθα στοιχεία:
α. Τον αριθμόν των φοιτησάντων εις το Φροντιστήριον
κατά κύκλον
β. Τα ονοματεπώμενα των επιτυχόντων κατά κύκλον και
την Σχολήν εις ην έκαστος επέτυχεν.
Πάσα άλλη ανακοίνωσις δι’ αφηρημένων αριθμών επιτυχόντων
δέον να προβληματίζη περί της αληθείας του περιεχομένου της
Εκ της Πανελληνίου Ενώσεως Φροντιστών
Ο Πρόεδρος Ο Γ. Γραμματεύς

ΘΕΟΧ. ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΗΡΟΜΑΜΜΟΣ

Οι εφημερίδες κατακλύζονται από διαφημίσεις. Κάθε φροντιστήριο ανακοινώνει ανεξέλεγκτα αριθμούς επιτυχόντων που, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς άλλων, περιλαμβάνει και ανύπαρκτα ονόματα. Αυτή η διένεξη είναι παλαιά. Προπολεμικά, αλλά και μετά την Απελευθέρωση είναι γνωστές οι μάχες μεταξύ Λαμπρινόπουλου- Πάλλα για τις επιτυχίες στο Πολυτεχνείο, των Ατζιού- Κλαδάκη για τις στρατιωτικές σχολές.
Η ανακοίνωση της Ένωσης δεν έλυσε το πρόβλημα , το οποίο έλυσε με τη μέθοδο της απαγόρευσης ανακοίνωσης ονομάτων επιτυχόντων το Υπουργείο Παιδείας.
Με την μεταπολίτευση γίνεται μια νέα προσπάθεια δημιουργίας συλλόγου από στελέχη κεντρικών φροντιστηρίων, που αποκτά και νομική αναγνώριση, αλλά στη συνέχεια δε παρουσιάζει αξιοσημείωτη δραστηριότητα.
Άλλη ομαδική εμφάνιση φροντιστών σημειώνουμε με την ευκαιρία της διαρροής των θεμάτων των μαθηματικών κατά τη διάρκεια των πανελληνίων εξετάσεων. Αυτό έγινε όταν υπουργός Παιδείας ήταν ο Γεώργιος Ράλλης. Φυσικά το διαγώνισμα αυτό ακυρώθηκε και η εξέταση στα μαθηματικά έγινε πάλι. Οι ανακρίσεις που ακολούθησαν βρήκαν την άκρη στην ιδιόμορφη προσωπική σχέση ανάμεσα στον υπεύθυνο Διευθυντή του υπουργείου Ράμμο και ένα Φροντιστή!
Η επίθεση εναντίον των φροντιστηρίων ήταν σφοδρή και αναμενόμενη.
Η απάντηση των φροντιστών κρίθηκε απαραίτητη. Έχει τίτλο:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ
και υπογράφεται από τη
ΚΙΝΗΣΗ ΦΡΟΝΤΙΣΤΩΝ ΑΘΗΝΑΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Εδώ και μερικούς μήνες, με αφορμή την υπόθεση της διαρροής των θεμάτων στις Πανελλήνιες εξετάσεις, ξεκίνησε από πολλές μεριές μια εκστρατεία δυσφήμισης του Φροντιστηρίου. Εμείς, που εργαζόμαστε στα Φροντιστήρια και που θιγόμαστε ηθικά, πιστεύουμε ότι πρέπει να διευκρινίσουμε ορισμένα πράγματα για να φανεί η αλήθεια.
Το Φροντιστήριο γεννήθηκε στις ανταγωνιστικές συνθήκες που δημιουργεί το γεγονός ότι οι υποψήφιοι είναι πολλαπλάσιοι από όσους μπορούν να απορροφήσουν οι Ανώτατες Σχολές. Και πέρα από αυτό, για να καταφέρει να πετύχει κανείς, πρέπει να έχει μια στάθμη μόρφωσης που δε μπορεί να δώσει το σχολείο, με την ομολογημένη και επίσημα έλλειψη καθηγητών, αιθουσών διδασκαλίας κ.λ.π. και με τις γενικότερες συνθήκες που επικρατούν Μέση Εκπαίδευση με τη διαρκή υποβάθμισή της.
Μέσα στις συνθήκες ανισότητας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, αναπτύχθηκε το Φροντιστήριο, για να παίξει, αντικειμενικά, ρόλο εξισορρόπησης ανάμεσα σ τ ο υ ς γ ό ν ο υ ς τ ω ν π λ ο υ σ ί ω ν που φοιτούν σε πρότυπα δημόσια ή ιδιωτικά σχολεία και ενισχύονται με ιδιαίτερα μαθήματα, και σ τ α π α ι δ ι ά τ ω ν α σ θ ε ν έ σ τ ε ρ ω ν ο ι κ ο ν ο μ ι κ ά τ ά ξ ε ω ν, που μπόρεσαν, σε μεγάλο βαθμό, να ανταγωνίζονται με αξιώσεις στις εισαγωγικές εξετάσεις για τα ΑΕΙ. Ο μαζικός χαρακτήρας που προσέλαβαν τα Φροντιστήρια λειτούργησε υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, όπως φαίνεται από τον παρακάτω στατιστικό πίνακα της ΜαθηματικήςΕπιθεώρησης, τεύχος 6 σελ. 74.
Στην Ελλάδα 1 στους 9 φοιτητές προέρχεται από τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα. Στο Βέλγιο ο αντίστοιχος αριθμός είναι 1 στους 10, στη Γιουγκοσλαβία 1 στους 11,στην Ιταλία 1 στους 28 και στην Γαλλία 1 στους 34. Στη Δ. Γερμανία 37 και στην Ισπανία 58 κτλ.
Στόχος αυτής της ενημέρωσης δεν είναι φυσικά να αποδοθούν εύσημα στα Φροντιστήρια, ούτε να θεσμοποιηθεί το Φροντιστήριο σαν ρυθμιστικός παράγοντας στο χώρο της παιδείας. Πιστεύουμε όμως, όπως και η πλειονότητα του Ελληνικού Λαού, ότι υ π ό  τ ι ς  π α ρ ο ύ σ ε ς  σ υ ν θ ή κ ε ς, το Φροντιστήριο διαδραματίζει ρόλο κοινωνικό. Και θα διαδραματίζει εφ’ όσον οι συνθήκες ανισότητας στο χώρο της παιδείας θα διαιωνίζονται. Το φροντιστήριο δεν περιορίζεται και πολύ περισσότερο δεν καταργείται με διοικητικές πράξεις και αστυνομικές διατάξεις.
Θα καταργηθεί, γιατί δε θα έχει λόγους ύπαρξης, μόνον:
1. Όταν γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα σ’ αυτούς που θέλουν να σπουδάσουν και τον αριθμό που θα απορροφήσουν τα ΑΕΙ
2. Όταν η παρεχόμενη δημόσια εκπαίδευση θα είναι ανώτερη από την ιδιωτική.
3. Όταν η στελέχωση και η λειτουργία της δημόσιας εκπαίδευσης θα είναι πλήρης και ίδια για όλα τα σχολεία της επικράτειας.
4. Όταν λυθεί το κτιριακό πρόβλημα των σχολείων.( κατά την ΟΛΜΕ λείπουν 9000 αίθουσες )
5. Όταν η κυβέρνηση και όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης καταλήξουν σε συμφωνία στον τομέα της παιδείας και γενικά όταν η Π α ι δ ε ί α  δ ε ν  θ α  α ν τ ι μ ε τ ω π ί ζ ε τ α ι  σ α ν  φ τ ω χ ό ς  
σ υ γ γ ε ν ή ς  α π ό  τ ο  ε π ί σ η μ ο   κ ρ ά τ ο ς .

Σημειώνουμε ότι σε πρόσφατο πίνακα του Ο.Η.Ε (1975) η Ελλάδα σε σύνολο 187 χωρών κατέχει την 179η θέση στη διάθεση κονδυλίων για την παιδεία ( 1,6 του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματος)
Η παιδεία δεν είναι υπόθεση της εκάστοτε κυβέρνησης, είναι υ π ό θ ε σ η Ε θ ν ι κ ή.
Μόνο έτσι έπρεπε και πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλες τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Η συγκρότηση ενός Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας με συμμετοχή όλων των πνευματικών, κοινωνικών και πολιτικών φορέων, όπως έχει προταθεί από όλες τις υπεύθυνες εκπαιδευτικές οργανώσεις, ήταν και είναι από τα πράγματα απαραίτητη. Μόνο έτσι δε θα γινόταν αντικείμενο σκληρών ανταγωνισμών που δηλητηρίασαν ή και δίχασαν επικίνδυνα τον Ελληνικό Λαό, όπως συνέβη με το γλωσσικό και την εκπαίδευση.
Η παιδεία, όπως και κάθε άλλος τομέας εθνικής σημασίας , δεν είναι χώρος όπου πρέπει να επεκτείνονται οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Αυτό δε θα γινόταν, αν η μόρφωση παρέχονταν με ίσες προϋποθέσεις σε όλα τα Ελληνόπουλα.
Μέχρις ότου αυτά δε θα γίνονται εμείς οι φροντιστές πιστεύουμε στην αναγκαιότητα των Φροντιστηρίων, στον κοινωνικό ρόλο που εκπληρώνουν και θα αναλάβουμε εκστρατεία διαφώτισης της κοινής γνώμης για το ποιοι ευθύνονται για όλη την κακοδαιμονία της παιδείας και θα αντιταχτούμε στην α ρ ι σ τ ο σ τ ο κ ρ α τ ι κ ο π ο ί η σ η  των  φ ρ ο ν τ ι σ τ η ρ ί ω ν και όχι την κατάργησή τους όπως οι απροσανατολιστές διακηρύσσουν.
Όταν διαπιστώσουμε ότι η παιδεία θα αντιμετωπιστεί σαν Εθνικής σημασίας ζήτημα, δηλώνουμε ότι και εμείς θα σ τ ρ α τ ε υ θ ο ύ μ ε στο ανεκπλήρωτο μέχρι στιγμής πάγιο αίτημα και όραμα όλων των Ελληνικών γενεών που ήταν και είναι:
Π α ι δ ε ί α  χ ω ρ ί ς  φ ρ α γ μ ο ύ ς  γ ι α  ό λ α  τ α  Ε λ λ η ν ό π ο υ λ α .

Μετά την μεταπολίτευση έχουμε μια έντονη έξαρση της πολιτικοποίησης της Ελληνικής κοινωνίας, απόρροια ίσως της επτάχρονης σιωπής της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, αυτός βγάζει τώρα τα απωθημένα και χρεωστούμενα. Με το κυνηγητό των μαγισσών που ξεσπάει, με την εκστρατεία της αποχουντοποίησης, πιο αμείλικτοι κατήγοροι έγιναν άτομα που δεν είχαν καν αυτό το δικαίωμα. Στο χώρο των φροντιστών εμφανίστηκε ο πρώην επιμελητής της Ιατρικής Σχολής Όθωνας Χρυσαφίδης να εκτοξεύσει κατηγορίες εναντίον του τότε προέδρου της Ένωσης Θεοχάρη Βασιλάκη. Αυτό ήταν άδικο όχι γιατί η Ένωση είχε παρουσιάσει καμιά αντιστασιακή δράση, αλλά κράτησε μια απόσταση από τις δοξολογίες και ένθερμες υποστηρικτικές ανακοινώσεις όλων των άλλων κλάδων. Ήταν άδικο και υπήρξε μια κάποια αντίδραση.
Από το 1975 και μετά εμφανίστηκαν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες σ’ όλα τα επίπεδα. Μετά από πολλές προκαταρκτικές προσπάθειες στις 16 Φεβρουάριου του 1975 γίνεται ιδρυτική συνέλευση του συλλόγου εργαζομένων καθηγητών στα φροντιστήρια( ΣΕΦΚ ) και στις 20 του ίδιου μήνα κατατίθεται στο Πρωτοδικείο το καταστατικό. Η πρώτη διορισμένη διοίκηση του συλλόγου είναι:
Πρόεδρος Βασίλης Τζαβίδας
Αντιπρόεδρος Χρίστος Τόλιος
Γ. Γραμματέας Δημήτρης Ποσταντζής
Η πρώτη εκλεγμένη διοίκηση έχει πρόεδρο τον Βασίλη Τζαβίδα και
γ, γραμματέα τον Βαγγέλη Δριβαλιάρη. ( 23. 6. 75.) Έξη μήνες αργότερα πρόεδρος είναι ο Βαγγέλης Δριβαλιάρης και γενικός γραμματέας ο Δημήτρης Λάππας.

Στο χώρο των ιδιοκτητών Φροντιστηρίων η τελεσφόρα προσπάθεια συντελείται από τα περιφερειακά Φροντιστήρια της Αθήνας. Μετά από πολλές προσπάθειες συγκροτείται σύλλογος Ιδιοκτητών Φροντιστηρίων Μέσης Εκπαίδευσης Αττικής. Το 1976 εγκρίνεται από το Πρωτοδικείο Αθηνών το πρώτο καταστατικό, εκλέγεται το 1ο διοικητικό συμβούλιο με
την εξής σύνθεση:
Πρόεδρος Θεοφάνης Γαβαλάς
Αντιπρόεδρος Μένιος Κόκκοβας
Γ. Γραμματέας Σταύρος Μαρίνης
Ταμίας Χρήστος Βλάχος
Μέλη Δημήτρης Ανάγνος, Σπύρος Ναθαναήλ, Ευάγγελος
Ξηρουχάκης, Χαράλαμπος Περιστερόπουλος και
Δημήτρης Σαρόλας.

Το επόμενο βήμα ήταν αναπόφευκτο Η πανελλήνια συγκρότηση των Φροντιστηριακών συλλόγων σε ομοσπονδία. Η πρώτη προσπάθεια γίνεται με συγκέντρωση αντιπροσώπων των συλλόγων Αττικής
( Κόκκοβας ), Θεσσαλονίκης ( Ψαλτόπουλος ) και Θεσσαλίας (Τσανάκας ). Αυτή λαμβάνει χώρα στην Αθήνα στις 30. 9 .1979
Τον Απρίλιο του 1981 κατατίθεται το πρώτο σχέδιο καταστατικού της και τον Ιανουάριο του 1982 αυτό εγκρίνεται από το Πρωτοδικείο
Το όνομα αυτής: Ο.Ε.Φ.Ε.
Το 1983 το Πρωτοδικείο ορίζει την πρώτη προσωρινή διοίκηση με εξάμηνη προθεσμία για διενέργεια αρχαιρεσιών.
Αυτή ήταν: Κόκκοβας, Σορόλας και Ανάγνος από την Αθήνα, Ψαλτόπουλος και Κατσιάρης από τη Θεσσαλονίκη.
Κάποιες διαφωνίες της αρχικής γέννας και κάποιες διαδικαστικές δυσκολίες καθυστέρησαν λίγο την ολοκλήρωση των διαδικασιών.

Μετά από την τροποποίηση του καταστατικού το Φεβρουάριο του 1985 το Πρωτοδικείο Αθηνών ορίζει νέα τριμελή διοίκηση από τους Γαβαλά, Ψαλτόπουλο και Κατσιάρη με την εντολή να οργανώσουν συνέδριο.
Πράγματι, το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο γίνεται στην αίθουσα της Μαθηματικής Εταιρείας στις 5 Μαϊου 1985. Στις 12 του ίδιου μήνα συγκροτείται σε σώμα στη Θεσσαλονίκη . Η πρώτη διοίκηση είναι:
Πρόεδρος Θεοφάνης Γαβαλάς Αττική
Αντιπρόεδρος Δημήτρης Κατσιάρης Θεσσαλονίκη
Γ. Γραμματέας Περικλής Λύγκος Αττική
Ταμίας Γεώργιος Ψαλτόπουλος Θεσσαλονίκη
Ειδ. Γραμματέας Φάνης Λαϊνάς Θεσσαλία.


Στο σημείο αυτό- παρενθετικά -αναφέρω μια προχωρημένη προσπάθεια των κεντρικών φροντιστηρίων να δημιουργήσουν σύλλογο. Έχω στα χέρια μου ακριβές αντίγραφο καταστατικού του συλλόγου που έχει ημερομηνία αναγνώρισης του πρωτοδικείου της Αθήνας 12\ 5 \81. Στο τέλος του κειμένου υπάρχουν 24 ιδιόχειρες υπογραφές φροντιστών κεντρικών φροντιστηρίων όπως Βασιλάκης, Παπαντωνίου, Γκρίλλας, Βάσσης ,Μπελεζίνης, Μυτιληναιος, Κορέλας, Αγγελίδης, Νίκας, Μανωλκίδης, Θεοδωρόπουλος, Κατσιγιάννης κ.ά. Ο τίτλος του συλλόγου είναι ΕΝΩΣΗ ΦΡΟΝΤΙΣΤΩΝ ΑΘΗΝΑΣ .Την αίτηση είχαν υποβάλλει στο Πρωτοδικείο τον Νοέμβριο του 1980 η εξής τριάδα γνωστών φροντιστών: Θεοχάρη Βασιλάκη, Γεώργιος Πασσάς, Αντώνης Παπαντωνίου. Δεν υπέπεσε όμως στην αντίληψη μου αξιοσημείωτη δραστηριότητα της ένωσης αυτής .


Μετά το 1ο συνέδριο η εξέλιξη της ομοσπονδίας είναι θεαματική, χάρις βέβαια και στις προσπάθειες μεγάλου αριθμού συναδέλφων. Νέοι σύλλογοι ιδρύονται σε διάφορους νομούς, νησιά και πόλεις, που προσχωρούν πλουτίζοντας την ομοσπονδία και της δίνουν έναν πραγματικά πανελλαδικό χαρακτήρα
Η ομοσπονδία οργάνωσε, μέχρι στιγμής δεκάδες απολογιστικά και θεματικά συνέδρια που πλούτισαν τον προβληματισμό γύρω από το θεσμό των φροντιστηρίων, ανέδειξαν νέες πτυχές του προβλήματος. Βοήθησε στην ενημέρωση του λαού και την κατανόηση των αιτίων ύπαρξής τους. Είχε συνεισφορά στον γενικό προβληματισμό για την κατάσταση της παιδείας και τα μέτρα που απαιτούνται να ληφθούν για την βελτίωση της εκπαίδευσης. Την ίδια περίοδο πλάτυναν οι γνώσεις μας για τις ρίζες και την ιστορία των φροντιστηρίων στην Ελλάδα, αλλά και την παγκόσμια αυξητική εξάπλωσή τους.
Πρόεδροι της Ο.Ε.Φ.Ε., μέχρι στιγμής, έχουν χρηματίσει ο Φάνης Γαβαλάς, ο Δημήτρης Κατσιάρης, ο Θωμάς Μουγιάκος, η Έφη Παπαδέα, ο Γιώργος Χατζητέγας, ο Μιχάλης Αμοιραδάκης, Κωνσταντίνος Πετρόπουλος, Κωνσταντίνος Αμπατζίδης και Γιάννης Βαφειαδάκης.


Υπάρχει μπροστά ακόμα πολύς δρόμος, που έχουν να διανύσουν τα φροντιστήρια με κύριο καθήκον την αναγνώριση του θεσμού και την θεσμοθέτησή του ως επίσημης συνιστώσας της εκπαίδευσης. Επιπροσθέτως θεωρώ αυτονόητο να τονίσω ότι τα φροντιστήρια πρέπει να είναι, όπως πάντα, έγκαιρα προετοιμασμένα για τις εξελίξεις που έρχονται, να είναι προβλεπτικά των σύγχρονων αναγκών της εκπαίδευσης γενικά, αλλά και των απαιτήσεων των σημερινών και αυριανών μαθητών της πατρίδας μας."

34ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ Ο.Ε.Φ.Ε.

Το Σαββατοκύριακο 4 και 5 Ιουλίου 2015, η Θεσσαλονίκη θα γίνει ο τόπος συνάντησης των Ελλήνων Φροντιστών, καθώς εκεί θα πραγματοποιηθεί το 34ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας μας με τίτλο: 

 

Θέσεις και Αντιθέσεις

Οι αλλαγές στην εκπαίδευση

 

Ο χώρος διεξαγωγής του Συνεδρίου είναι το MET HOTEL, που βρίσκεται επί της οδού 26ης Οκτωβρίου 48.

Το συνέδριο φιλοδοξούμε να αποτελέσει το κέντρο συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων ανάμεσα στην Ο.Ε.Φ.Ε., την ελληνική κοινωνία και τα πολιτικά κόμματα για την κατάσταση στην ελληνική εκπαίδευση και το ρόλο του Ελληνικού Φροντιστηρίου μέσα σε αυτήν. 

 

Στην ιστοσελίδα της Ο.Ε.Φ.Ε., στο επόμενο χρονικό διάστημα θα μπορείτε να βρείτε πληροφορίες για τη διοργάνωση του συνεδρίου όπως επίσης και λεπτομέρειες για τη διεξαγωγή του.

 

Η ΝΕΑ ΡΥΘΜΙΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΕΓΓΡΑΦΕΣ

Ρύθμιση για τις μετεγγραφές περιλαμβάνεται στο πολυαναμενόμενο πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας.

Σύμφωνα με τη ρύθμιση, που αναμένεται να ψηφιστεί από τη Βουλή, οι φοιτητές δικαιούνται να υποβάλουν αίτηση μετεγγραφής για αντίστοιχο τμήμα σε άλλη πόλη και μέχρι δύο διαφορετικά ΑΕΙ, που ανήκουν σε διαφορετικές περιφέρειες. Απαγορεύονται οι μετεγγραφές ανάμεσα στις σχολές και τμήματα Πανεπιστημίων και ΤΕΙ της ίδιας περιφέρειας και σε σχολές και τμήματα του ίδιου εκπαιδευτικού ιδρύματος.

Από όσους αιτηθούν μετεγγραφής μόνο το 15% θα πάρει μετεγγραφή. Η επιλογή γίνεται κατόπιν μοριοδότησης σύμφωνα με τα μόρια που φαίνονται στον πίνακα. Ο υποψήφιος με χαμηλά εισοδήματα εντάσσεται σε μία μόνο από τις τρεις πρώτες κατηγορίες και μετά προσθέτει στα μόρια που έχει τα μόρια που συγκεντρώνει από τις υπόλοιπες κατηγορίες, αν έχει συμμετοχή σε άλλες κατηγορίες.

Επειδή η ισοβαθμία θα είναι πολύ συχνό φαινόμενο σ' αυτή την περίπτωση μεταξύ των ισοβάθμων θα κρίνεται η σειρά από τα μόρια που συγκέντρωσε ο υποψήφιος στις πανελλήνιες εξετάσεις. Αν, για παράδειγμα, ένας υποψήφιος έχει οικογενειακό εισόδημα 7.000€ το χρόνο και ανήκει σε πολύτεκνη οικογένεια, τότε θα συγκεντρώνει 3+2=5 μόρια. Αν υπάρχουν και άλλοι υποψήφιοι που συγκεντρώνουν 5 μόρια για τους ίδιους ή άλλους λόγους, αν π.χ. έχουν εισόδημα μέχρι 3.000€ το χρόνο, τότε μεταξύ των ισοβάθμων θα προηγείται αυτός που συγκέντρωσε περισσότερα μόρια στις πανελλήνιες εξετάσεις. Θα παίρνουν τόσοι μετεγγραφή μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός του 15% των εισακτέων.

Είναι προφανές ότι δεν θα παίρνουν όλοι μετεγγραφή. Το νομοσχέδιο δίνει προτεραιότητα στους έχοντες μεγάλη οικονομική αδυναμία πριμοδοτώντας τους με τα περισσότερα μόρια από όλες τις άλλες κατηγορίες. Απομακρύνεται πολύ το ενδεχόμενο κάποιος που πέτυχε στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών Ξάνθης και, προφανώς, έχει τη μικρότερη βαθμολογία από τους υπόλοιπους Πολιτικούς Μηχανικούς, να πάρει μετεγγραφή στο Μετσόβιο, δημιουργώντας φοιτητές δύο ταχυτήτων, όπως πολλές φορές διαμαρτύρονταν οι πανεπιστημιακοί. Όσοι λοιπόν δηλώσουν το πολυτεχνείο της Ξάνθης και ελπίζουν σε μετεγγραφή στην Αθήνα πρέπει να συνηθίζουν στην ιδέα ότι είναι πολύ πιθανό να σπουδάσουν στην Ξάνθη.

Οι λεπτομέρειες θα καθοριστούν με υπουργική απόφαση είναι η μόνιμη επωδός όλων των νόμων, και αυτού επίσης. Όμως θα πρέπει η υπουργική απόφαση και όλες οι λεπτομέρειες να έχουν δημοσιευτεί πριν την έναρξη κατάθεσης των μηχανογραφικών δελτίων σε περίπου 15 μέρες.

Κατηγορίες υποψηφίων που δικαιούνται αίτησης μετεγγραφής
		Μόρια
1	Κατά κεφαλήν εισόδημα μέχρι 3.000 € ετησίως	5
2	Κατά κεφαλήν εισόδημα από 3.000 € μέχρι 6.000€ ετησίως	4
3	Κατά κεφαλήν εισόδημα από 6.000 € μέχρι 8.000€ ετησίως	3
4	Ορφανός και από τους δύο γονείς	2
5	Μέλος πολύτεκνης οικογένειας	2
6	Μέλος τρίτεκνης οικογένειας	1
7	Με αδελφό που σπουδάζει σε άλλη πόλη	1
8	Πολύδυμα παιδιά που συμμετέχουν στις εξετάσεις	1
9	Να έχει συγγενή πρώτου βαθμού με αναπηρία > 67%	1
10	Ορφανός από τον ένα γονέα ή τέκνο άγαμης μητέρας	1

Άρθρο του Στράτου Στρατηγάκη

Πηγή: naftemporiki.gr