Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ

Ένα πολύ όμορφο άρθρο του Μαθηματικού Νικόλαου Μαρτζίκου, όπως δημοσιεύτηκε στο Protagon.gr:

"Θυμάμαι να κοιτάω το ταβάνι του δωματίου και να περνούν από το μυαλό μου όλες οι στιγμές που είχα ζήσει τα δυο τελευταία χρόνια του Λυκείου.

Άγχος, φροντιστήρια, διάβασμα, λίγες παρέες, πολλή πίεση και τα σαββατοκύριακα στο ουζερί της γειτονιάς για το χαρτζιλίκι. Ήταν το πρώτο βράδυ που έπεφτα για ύπνο και την επομένη δεν θα άνοιγα βιβλίο, δεν θα έλυνα άσκηση.

Είχα τελειώσει τις πανελλήνιες και η ζωή που ονειρευόμουν μόλις ξεκινούσε, σχεδόν βέβαιος ότι δε θα περνούσα στις πρώτες μου επιλογές αλλά είχα κάνει ότι μπορούσα και όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα μου άνηκε, ήταν μια νίκη, μια επιτυχία. Το πρώτο βήμα προς τα όνειρα μου. Ήμουν στην κορυφή ενός βουνού, έβλεπα μπροστά μια τεράστια πόλη, μια νέα ζωή που ήθελα να ζήσω. Ένα γλυκό αεράκι με φυσούσε, δακρύζοντας τα μάτια μου και όσο κι αν ήθελα όμως να ονειρευτώ με έσπρωχνε να κοιτάξω πίσω, ακόμη δε ξέρω ποια θέα είναι καλύτερη;

Το όνειρο μπροστά ή ο άθλος πίσω; Διάλεξα να κοιτάω μπροστά όσο προσπαθώ για κάτι και όταν πια τελειώσει να γυρίζω πίσω για να εκτιμώ το αποτέλεσμα. Δεν είμαστε μηχανές, διάβασμα - φαγητό - ύπνος, πονάμε, κουραζόμαστε, έχουμε ανάγκη να δίνουμε και να παίρνουμε αγάπη, να έχουμε φίλους, να γελάμε.

Πέρασα στο Πανεπιστήμιο, ένα αμφιθέατρο ασφυκτικά γεμάτο (200+ άτομα), 4 πίνακες γεμάτοι αριθμοί και ένας καθηγητής στην ηλικία του παππού μου, με έκαναν να αναρωτηθώ γιατί όλοι θέλουμε να περάσουμε σε μια σχολή;

Και αφού δεν είναι υποχρεωτικές οι παρακολουθήσεις, γιατί να χάνει κανείς τον ύπνο του; Τα θέματα κυκλοφορούν στη Μελενίκου, γιατί να χρειάζονται οι σημειώσεις; Υπάρχουν πανεπιστημιακά φροντιστήρια, γιατί να παιδεύεται κάποιος μόνος του; Κάθισα στα τελευταία έδρανα και κοιτούσα επίμονα τις πίσω εξόδους, θα μπορούσα να είχα φύγει όμως έμεινα γιατί δεν ήθελα να γίνω αυτό που φοβόμουν, ήθελα να σπουδάσω για να ανοίξω τους ορίζοντες μου, να μάθω πράγματα που να μπορώ να τα μεταφέρω σε πέντε ανθρώπους, να παλέψω με τα φαντάσματα των Μαθηματικών για να νιώσω την ικανοποίηση ότι τα νίκησα και όταν πια θα έψαχνα μια δουλειά να ήμουν βέβαιος ότι κατέχω το αντικείμενο μου.

Οι γονείς δεν μπλέκονταν και πολύ σε όλα αυτά, μας είχαν μάθει να αγωνιζόμαστε, το «μέσο» ήταν μια άγνωστη λέξη στην οικογένεια και έτσι το μόνο όπλο ήταν η γνώση και η αυτοπεποίθηση. Φτάνουν αυτά; Ναι! Μάλλον φτάνουν.

Τώρα πια ξέρω ότι δε φέρνουν χρήματα, φέρνουν όμως ευτυχία. Η γνώση όποια κι αν είναι, οξύνει τη σκέψη, σαν ακαδημαϊκός πολίτης ανακαλύπτεις τη δημιουργική πλευρά του εαυτού σου, βρίσκεις τρόπους που σε φέρνουν πιο κοντά στους στόχους σου, έρχεσαι σε επαφή με ένα κόσμο που βράζει, σκέφτεται, ονειρεύεται, εξελίσσεται και πάλλεσαι μαζί του.

Τότε καταλαβαίνεις γιατί η ζωή δε σταματά στις πανελλήνιες, γιατί η πρώτη επιλογή του μηχανογραφικού δεν είναι αυτοσκοπός, ότι η εργασία υπάρχει μόνο για να σου εξασφαλίζει τα προς το ζην και ξεκινάς να ερωτεύεσαι ότι σου δίνει χαρά, συνεχίζεις να σπουδάζεις γιατί σου αρέσει και όχι γιατί σου το είπαν. Άλλοι το λένε Μεταγνώση, άλλοι νόημα της ζωής.

Καλή τύχη σε όλους!"

Πηγή: Protagon.gr

ΚΑΡΛ ΒΙΛΧΕΜ ΘΙΟΝΤΟΡ ΒΑΙΕΡΣΤΡΑΣ

Αναδημοσιεύω μια εκπληκτική ανάρτηση του Αθανάσιου Δρούγα, ένα αφιέρωμα στον Βαιερστρας, όπως δημοσιεύτηκε στο Μαθη...μαγικα:

"Προειδοποίηση.Για να αναγνώσετε τις παρακάτω ραστωνικές γραμμές οφείλετε να μην έχετε φάει για πρωινό ψητό γουρουνόπουλο,να μην είστε εγγαστρίμυθος γραφειοκράτης,να απέχετε από τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για την διάσωση των ροζ παπαγάλων και φυσικά να ξέρετε ανάγνωση.Όλοι οι άλλοι επιτρέπονται….

   Το έχω παρατηρήσει.Ανά πενταετία με πιάνει μια ανησυχία για τον τρόπο που κάνω μάθημα.Το ρεπερτόριο μιας διδακτικής ώρας,το πλάνο διδασκαλίας,η δομή του μαθήματος,το στήσιμο του αντικειμένου.Όλα αυτά καλώς ή κακώς αλλάζουν χρόνο με τον χρόνο και τμήμα με το τμήμα.Ο αείμνηστος Χ .Τσολάκης εκλεκτός καθηγητής νεοελληνικής γλώσσας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης έλεγε ότι το ίδιο μάθημα που συγκινεί και καθηλώνει ένα τμήμα μπορεί να αφήσει αδιάφορο ένα άλλο.(Δείτε στο τέλος της ανάρτησης)

  Κάθε φορά που μπαίνω για μάθημα σε ένα τμήμα για πρώτη φορά,ακολουθώ την πεπατημένη.Συστήνομαι και λέω στα παιδιά ότι μαζί θα κάνουμε το μάθημα  των μαθηματικών.Ωδή στα διδακτικά κλισέ,θα πείτε και δεν θα έχετε άδικο..

Η αλήθεια είναι ότι μια φορά θα ήθελα να μπω στην τάξη και να πω:

     Χαίρετε παιδιά,με λένε  Ισμαήλ και θα ασχοληθούμε κατά 40%  με τα μαθηματικά και κατά 60%  θα αγωνιστούμε να καλύψουμε τις μαθηματικές σας ανασφάλειες.

   Εντάξει,η αναφορά στον Μέλβιλ είναι υπερβολική αλλά η υπόλοιπη φράση δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα,όσοι έχουν διδάξει έστω και μια ώρα μαθηματικών σε τμήμα μαθητών  έχουν την εικόνα.Τα μάτια των παιδιών άλλοτε είναι φοβισμένα,άλλοτε βαριεστημένα, άλλοτε αδιάφορα,άλλοτε αθέατα καμώνονται ότι κοιτούν στο σχολικό βιβλίο και κάποιες φορές σε εκπλήσσουν ευχάριστα παρακολουθώντας με ενδιαφέρον.Τα παιδιά είναι το απαιτητικότερο κοινό και είναι πολύ δύσκολο να αποσπάσει ο καθηγητής για πολύ ώρα την προσοχή τους.Πως πρέπει λοιπόν να είναι ένας δάσκαλος των μαθηματικών; Στο δεύτερο κεφάλαιο του έργου του Συμβολική λογική ο Λιούις Κάρρολ,έγραφε ότι το σύμπαν συντίθεται από πράγματα που μπορούμε να τα ταξινομήσουμε κατά κατηγορίες,κι ότι μια απ‘αυτές είναι και η κατηγορία των αδιανόητων πραγμάτων.Ως παράδειγμα έδωσε την κατηγορία των πραγμάτων που ζυγίζουν ένα τόνο και μπορεί να τα σηκώσει ένα παιδί.Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα,πριν από μια δεκαετία ένας παλιός σχολάρχης,αμετανόητος οπαδός της λίστας,κάθε Σεπτέμβρη συγκέντρωνε τους καθηγητές του και τους ανέπτυσσε πως πρέπει να είναι ένας καθηγητής.Καταρτισμένος,ευπροσήγορος,μειλίχιος,θεατρικός,κοινωνικά ευέλικτος ,εμφανίσιμος,να κρατά τα παιδιά ευχαριστημένα καθώς και τους γονείς τους, ήπιος αλλά αρκούντως αυστηρός για να τα πειθαρχεί,να τελειώνει την ύλη χωρίς να τα πιέζει πολύ αλλά όλα τους να γράφουν άριστα,να πιάνει τα θέματα.Όταν ολοκλήρωνε αυτήν την μίνι διάλεξη,οι παρόντες μηδενός εξαιρουμένου είχαν την αίσθηση ότι πριν μπουν για μάθημα πρέπει να φορέσουν μια κοκκινόμαυρη στολή με μπέρτα και το αρχικό S χαραγμένο στο στήθος.Ο απόλυτος θρίαμβος της ελπίδας ενάντια στην εμπειρία!

   Όπως και να ‘χει,θεωρώ ότι η απάντηση για το πώς πρέπει να διδάσκονται τα μαθηματικά βρίσκεται στην ζωή και το έργο  ενός γίγαντα  της μαθηματικής Ανάλυσης που ήταν ίσως και ο μοναδικός μαθηματικός τέτοιου διαμετρήματος που υπήρξε και υποδειγματικός δάσκαλος.Ο Καρλ Βάιερστρας.Αντιλαμβάνεστε ότι προτίθεμαι να αγιογραφήσω.

Αιώνιος φοιτητής αλλά καλός.. ξιφομάχος!

   Ο Καρλ Βίλχελμ Θίοντορ Βάιερστρας γεννήθηκε το 1815 στο Όστενφελντ την περιοχή Μίνστερ της Γερμανίας.Ο μεγαλύτερος από τα τέσσερα παιδιά του Βίλχελμ και της θεοδώρας Βάιερστρας.Ο πατέρας του ήταν τελωνειακός υπάλληλος όπου δούλευε για του Γάλλους.Την εποχή εκείνη οι Γάλλοι κυριαρχούσαν στην Ευρώπη, παρότι το 1815 ήταν η χρονιά του Βατερλώ.Όταν ο Καρλ ήταν 11 χρονών,η μητέρα του πέθανε και ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε.Ο πατέρας του,ένας αυταρχικός και μισαλλόδοξος άνθρωπος  σκόπευε να βρει στον νεαρό Καρλ ένα πρακτικό επάγγελμα.Μετακόμισαν στην Βεστφαλία και στα δεκατέσσερα του χρόνια άρχισε να φοιτά  στο καθολικό γυμνάσιο του Πάντερμπορν. Αποφοίτησε από το γυμνάσιο σε ηλικία δεκαεννέα ετών,έχοντας αριστεύσει στα Λατινικά, στα Ελληνικά και στα μαθηματικά.Σε ηλικία δεκαπέντε χρονών παράλληλα με το σχολείο έπιασε δουλειά σαν βοηθός λογιστή σε ένα οικογενειακό φίλο.Πολλές φορές εξέπληττε  τους μεγάλους με το ασυνήθιστο ταλέντο που είχε στους αριθμούς.Έτσι ο πατέρας του αποφάσισε ότι ο γιος του έπρεπε να μορφωθεί ανάλογα,ώστε αν βρει δουλειά ως κυβερνητικός λογιστής και για αυτό τον έστειλε όταν έγινε δεκαεννέα ετών στο πανεπιστήμιο της Βόννης προκειμένου να σπουδάσει λογιστικά και νομικά.Το πραγματικό ταλέντο του Καρλ όμως είχε να κάνει με την συλλογιστική των αφηρημένων μαθηματικών,γεγονός που τον έκανε να βαρεθεί τα πρακτικά αυτά θέματα που τον είχαν αναγκάσει να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο.Περνούσε τον καιρό του με αγώνες ξιφομαχίας,με παρέες πίνοντας μπύρα.Παρά το γεγονός ότι ήταν μεγαλόσωμος,ήταν ευκίνητος και ευλύγιστος, πράγμα που τον έκανε εξαιρετικό ξιφομάχο.Λένε ότι ποτέ δεν έχασε αγώνα.Ο νεαρός Βάιερστρας επέστρεψε στο σπίτι του τέσσερα χρόνια αργότερα χωρίς να πάρει πτυχίο.

  Αυτό που δεν μπορούσαν να καταλάβουν ο απογοητευμένος πατέρας και τα αδέλφια του, ήταν ότι ο Καρλ είχε επιστρέψει σπίτι με πολλά περισσότερα από το πτυχίο που τελικά δεν  είχε πάρει.Είχε αποκτήσει σύμπνοια,υπομονή και μια κοινωνική ευελιξία που θα του επέτρεπε να γίνει ο καλύτερος δάσκαλος των μαθηματικών της γενιάς του.Ο Μπελ στο δίτομο έργο του για τους μεγάλους μαθηματικούς σημειώνει:

«Οι εμπειρίες του από την Βόννη έκαναν τον Βάιερστρας ένα ανθρώπινο πλάσμα ικανό να συμμερίζεται πλήρως τις συγκινητικές ελπίδες και φιλοδοξίες άλλων ανθρωπίνων πλασμάτων λιγότερο προικισμένων από αυτόν-δηλαδή των μαθητών του-πράγμα που βοήθησε άμεσα τον ίδιο να επιτύχει ως ο μεγαλύτερος ίσως καθηγητής μαθηματικών όλων των εποχών.Και τέλος,η χιουμοριστική ευθυμία της παιδικής του ηλικίας έγινε πάγια συνήθεια όλης της ζωής του..»

 Παρόλα αυτά η οικογένεια του απογοητεύτηκε πλήρως.Το πήραν τόσο βαριά που μιλούσαν για τον Καρλ σαν ήταν πεθαμένος.Το πιο έξυπνο παιδί,το πολλά υποσχόμενο παιδί τους, που όπως έδειχναν τα πράγματα θα πετύχαινε στην ζωή του,είχε χάσει τέσσερα χρόνια από την ζωή του και είχε ξοδέψει χωρίς αποτέλεσμα ένα σεβαστό ποσό από τα ελάχιστα χρήματα που διέθετε η οικογένεια του.

  Μετά από αρκετές εβδομάδες,ένας οικογενειακός φίλος του πρότεινε μια λύση. Τον προέτρεψε να σπουδάσει για να γίνει δάσκαλος. Να δώσει εξετάσεις ως κρατικός δάσκαλος στην γειτονική ακαδημία του Μίνστερ.Ο νεαρός Καρλ παρακάλεσε τον πάτερα του  να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία και εκείνος συμφώνησε.Έτσι ο Καρλ γράφτηκε στην ακαδημία. Το 1839,σε ηλικία 24 ετών,ο Βάιερστρας έκανε την εγγραφή του στην διδασκαλική ακαδημία και άρχισε να μελετά για τις κρατικές εξετάσει που θα του επέτρεπαν να διδάξει σε γυμνάσιο.

Ο Βάιερστρας δεν πήρε πτυχίο των μαθηματικών από το Μίνστερ,παρακολούθησε όμως τα μαθήματα που έδινε ένας εξαιρετικός καθηγητής θεωρητικών μαθηματικών ο Κριστόφ Γκούντερμαν.Κατά την διάρκεια των μαθημάτων αυτών,ο Βάιερστρας κατάφερε να αφομοιώσει σημαντικές μαθηματικές ιδέες που τον έκαναν να αρχίσει να σκέπτεται με διαφορετικό τρόπο.Οι ιδέες του Γκούντερμαν ήταν αυτές που τον οδήγησαν στις πρωτότυπες μαθηματικές θεωρίες που τον έκαναν διάσημο.

  Ο Γκούντερμαν ξεκίνησε τα μαθήματα στην ακαδημία με δεκατρείς μαθητές,καθώς όμως οι εκπαιδευόμενοι καθηγητές δεν έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στα θεωρητικά μαθηματικά, μέσα σε μια εβδομάδα του είχε απομείνει μόνο ένας μαθητής.Ο Καρλ Βάιερστρας.Στην πραγματικότητα,ο μαθητής αυτός είχε μάθει τόσα πολλά που ακόμη και όταν έγινε ένας από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς τον κόσμο,δεν έχανε ευκαιρία να τονίσει ότι χρωστούσε πολλά στον καθηγητή του στην ακαδημία δασκάλων.          

Μάντεψε τι κάνω τα βράδια!!

  Το 1841,σε ηλικία 26 χρόνων, ο Βάιερστρας έδωσε εξετάσεις για να αποκτήσει πιστοποιητικό δασκάλου.Οι υποψήφιοι που θα έδιναν εξετάσεις είχαν στην διάθεση τους έξι μήνες για να πραγματευτούν τρεις αναλυτικές ερωτήσεις.Κατόπιν απαίτησης του Βάιερστρας,ένα από τα ερωτήματα θα το υπέβαλλε ο Γκούντερμαν.Το πρόβλημα δεν ήταν ένα τυπικό εξεταστικό  ερώτημα για το οποίο ο καθηγητής γνωρίζει την απάντηση και απλά ελέγχει την δουλειά του μαθητή. Το πρόβλημα του Γκούντερμαν ήταν ένας δύσκολος μαθηματικός γρίφος που ξεπερνούσε κατά πολύ την σφαίρα των ερωτημάτων που έθεταν σε μελλοντικούς δασκάλους.Ο Γκούντερμαν ζήτησε από τον Βάιερστρας να συμπεράνει το ανάπτυγμα των μαθηματικών δυναμοσειρών των ελλειπτικών συναρτήσεως.Ένα ανοικτό μαθηματικό πρόβλημα.

   Ο Βάιερστρας έλυσε το πρόβλημα ,πήρε την άδεια να γίνει δάσκαλος και παρότι προτάθηκε από τον Γκούντερμαν να ενταχτεί στο ακαδημαϊκό διδακτικό προσωπικό  σε πανεπιστήμιο της Γερμανίας,η παραίνεση του αγνοήθηκε .Η γνωστή ιστορία περι ημετέρων ακόμα και για τους «αδέκαστους» Γερμανούς. Τελικά, ο Βάιερστρας έγινε δάσκαλος και για δεκαπέντε χρόνια τα πρωινά  δίδασκε σε μαθητές γερμανικά, γεωγραφία, καλλιτεχνικά και αλλά βασικά μαθήματα. Ενώ τα βραδιά δούλευε μόνος του αναπτύσσοντας την σύγχρονη  θεωρία της μαθηματικής ανάλυσης όπως έχει σήμερα διαμορφωθεί. Επί μια ολόκληρη εικοσιπενταετία  ακολουθούσε ακάματα το μοναδικό του πάθος ,τα μαθηματικά.Το εισόδημα του ήταν τόσο πενιχρό που δεν είχε καν την δυνατότητα να ταχυδρομεί τις μελέτες του σε  επιστημονικές εφημερίδες και έτσι δεν δημοσιεύονταν.Απομονωμένος από την μαθηματική κοινότητα έγινε διάσημος μέσα σε μια νύχτα όταν το Κριλ δημοσίευσε μια μελέτη του.Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε το Arxiv,το περιοδικό Κριλ ήταν το πιο διάσημο μαθηματικό περιοδικό και ανέδειξε τον άσημο δασκαλάκο που τα βράδια μεταμορφωνόταν σε μαθηματική ιδιοφυΐα.

  Σε μικρό χρονικό διάστημα διορίστηκε επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και έγινε μέλος της ακαδημίας του Βερολίνου.Οι διαλέξεις του στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου που αφορούσαν στην θεωρία των συναρτήσεων ήταν τόσο δημοφιλείς που η αίθουσα διαλέξεων που του είχαν παραχωρήσει είχε γίνει στέκι για μαθηματικούς που ήθελαν να κατανοήσουν το αντικείμενο.Εκτοτε,ο Βάιερστρας μεγαλούργησε σε σημείο που να θεωρείται ο πατέρας της μαθηματικής ανάλυσης.

Κλείνω την ανάρτηση με μια ρήση του:

    «…ένας μαθηματικός,που δεν είναι λίγο ποιητής,δεν θα γίνει ποτέ τέλειος μαθηματικός.» " 

Πηγή: Μαθη...μαγικα      

ΓΛΩΣΣΑ 7, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ 5, ΑΡΧΑΙΑ 7...ΠΕΡΑΣΕΣ

Αναδημοσιεύω από το sep4u.gr ένα παράδειγμα στο οποίο φαίνεται ότι με το νομοσχέδιο που προωθείται αυτές τις μέρες στη Βουλή, και αφορά το νέο Εκπαιδευτικό σύστημα, θα είναι δυνατή η προαγωγή ενός μαθητή με πολύ χαμηλούς βαθμούς σε πολύ βασικά μαθήματα.

Κατά τον υπουργό: «Το 9,5 ως μέσος όρος των γραπτώς εξεταζόμενων μαθημάτων, ήταν μέχρι το 2013. Μετά το 2013, ίσχυε το σχιζοφρενικό, να πρέπει ο μαθητής να πάρει δέκα στο κάθε μάθημα. Αυτός ήταν ο λόγος που η σχολική αποτυχία από το 4% πήγε στο 24%»...

Βέβαια, στο νόμο 4186 ένας μαθητής πέρναγε την τάξη με 10 στη Γλώσσα, 10 στα Μαθηματικά και 8 στα υπόλοιπα και όχι με 10 σε όλα.

Το παρακάτω παράδειγμα είναι του κου Καλοδήμου Δημήτρη, υπεύθυνου ΣΕΠ στο ΚΕΣΥΠ Λαμίας και το παραθέτω χωρίς απολύτως κανένα σχολιασμό:

Πηγή: sep4u.gr

ΑΝ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΑΜΕ ΚΥΡΙΕ ΥΠΟΥΡΓΕ

Αναδημοσιεύω από το AlfaVita σημερινό μου άρθρο, όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε:

"Διαβάζω δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Παιδείας, κου Τάσου Κουράκη, με την ευκαιρία της συζήτησης του πολυνομοσχεδίου για την Παιδεία:

« Σε αντίθεση με αυτό που ακούστηκε ότι ευνοούνται τα φροντιστήρια θα έλεγα ότι αποδυναμώνονται τα φροντιστήρια, γιατί οι μαθητές γνωρίζοντας ότι ο βαθμός Α΄ και Β΄ Λυκείου συνυπολογίζεται στις πανελλαδικές θα προσέτρεχαν περισσότερο στα φροντιστήρια. Όπως, επίσης, θα προέτρεχαν περισσότερο στα φροντιστήρια μαθητές του δημοτικού, προκειμένου να εισαχθούν στα πρώην πρότυπα πειραματικά».

Μάλιστα. Η κατάργηση της τράπεζας θεμάτων και η απεμπλοκή του βαθμού των τάξεων του Λυκείου από την εισαγωγή του μαθητή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση θα...αποδυναμώσει τα Φροντιστήρια; Παράλληλα με την κατάργηση των εξετάσεων για τα Πειραματικά σχολεία;

Κε υπουργέ, με όλο το σεβασμό, η άποψη που διατυπώνετε είναι τουλάχιστον αφελής. Ο βαθμός των δυο πρώτων τάξεων του Λυκείου, εδώ και χρόνια, δεν προσμετράται! Η τράπεζα θεμάτων δεν εφαρμόστηκε ουσιαστικά ποτέ. Δεν θα διαφωνήσω ότι ο "τρόμος" που προκάλεσε, με τον τρόπο που εφαρμόστηκε στη μια και μόνη περσινή εξεταστική, οδήγησε κάποιους περισσότερους μαθητές στη σκέψη να αρχίσουν λίγο πιο νωρίς το Φροντιστήριο. Μέχρι εκεί όμως και τίποτα περισσότερο.

Αντίθετα, η εφαρμογή "σκληρότερων" διαδικασιών αξιολόγησης των μαθητών μέσα στο Λύκειο, στο κοντινό μέλλον  θα "έβλαπτε" τα Φροντιστήρια, καθώς θα έδιωχνε μαθητές που δεν θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν, προς άλλες μορφές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μακριά από το Γενικό Λύκειο και την διεκδίκηση της εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο. Άρα το κοινό στο οποίο τα Φροντιστήρια απευθύνονται, θα μειώνονταν σταδιακά.

Πιστεύει αλήθεια κάποιος ότι οι μαθητές που προετοιμάστηκαν σε κάποια Φροντιστηριακή αίθουσα για να πετύχουν την εισαγωγή τους σε Πειραματικό ή πρότυπο σχολείο είναι, σε αριθμό, ικανοί να προσφέρουν στη...βιωσιμότητα του Φροντιστηρίου, ως νόμιμη επιχείρηση; Αφελές επίσης. Οι περισσότεροι από αυτούς προετοιμάστηκαν με...ιδιαίτερα μαθήματα για πολύ λίγους μήνες...

Δεν είναι αυτοί οι λόγοι, κε υπουργέ, που οδηγούν τους μαθητές στα Φροντιστήρια. Αλήθεια, έχετε δοκιμάσει να κουβεντιάσετε με μερικά από τα παιδιά αυτά; Αν μπαίνατε στον κόπο να τους ζητήσετε να σας περιγράψουν γιατί πάνε στο Φροντιστήριο και κυρίως, γιατί αφού πήγαν, παραμένουν, αν τους ζητούσατε να σας πουν πως νοιώθουν για τους καθηγητές-φροντιστές τους, ποια είναι τα αισθήματά τους για αυτούς τους ανθρώπους, θα νοιώθατε μεγάλη έκπληξη.

Όπως μεγάλη έκπληξη θα νοιώθατε κε υπουργέ, αν κάνατε μια κουβέντα με γονείς που έστειλαν τα παιδιά τους στο Φροντιστήριο και εξακολουθούν και τα στέλνουν. Ναι με αυτούς τους γονείς που θέλετε να τους...απαλλάξετε από το..."δυσβάσταχτο " οικονομικό βάρος των διδάκτρων. Θα ανακαλύπτατε κε υπουργέ ότι οι περισσότεροι από αυτούς, αν τους ζητούσατε να σας πουν με μια μόνο λέξη τι πιστεύουν για το βάρος αυτό, θα σας έλεγαν...χαλάλι! Αφήστε που θα διαπιστώνατε ότι αυτό το βάρος, οι πρώτοι που το αντιμετώπισαν με κατανόηση και έδωσαν λύσεις σε δύσκολους καιρούς είναι οι ίδιοι οι Φροντιστές. Οι Φροντιστές που ουδέποτε ξέχασαν ότι έχουν διπλή ιδιότητα. Και απέδειξαν πολλές φορές ότι αυτή του δάσκαλου επικρατεί αυτής του επιχειρηματία.

Η βασική αιτία προσφυγής στις υπηρεσίες του Φροντιστηρίου είναι η επιθυμία των μαθητών να συνεχίσουν και μετά το Λύκειο τις σπουδές τους.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ είναι κοινός τόπος ότι η μόρφωση είναι το σημαντικότερο εφόδιο στην προσπάθεια για βελτίωση του βιοτικού επιπέδου.
Και οι γονείς επιθυμούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους.
Γεγονός είναι, παρά τα...πυροτεχνήματα που κατά καιρούς εκτοξεύονται, ότι η πολυπόθητη είσοδος στο Πανεπιστήμιο, δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από διαδικασίες αξιολόγησης. Εξετάσεις, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ναι, πιστεύω ότι δεν είναι θέμα βούλησης η κατάργησή τους. Απλά δεν γίνεται να καταργηθούν.

Έχοντας αυτό λοιπόν ως δεδομένο, τα παιδιά θα πάνε στο Φροντιστήριο ώστε να προετοιμαστούν για αυτές τις εξετάσεις, όποια μορφή και να έχουν. Και να αποκτήσουν το πλεονέκτημα, έναντι των συνυποψηφίων τους.

Αυτός είναι ο κύριος λόγος που οι μαθητές απευθύνονται στα Φροντιστήρια. Ο λόγος που δημιουργήθηκαν τα Φροντιστήρια και συνεχίζουν να υπάρχουν για περισσότερα από εκατό χρόνια. Ναι, μην εκπλήσσεστε. Το Φροντιστήριο δεν είναι...σημερινό φαινόμενο! Και να σας πω και άλλο νέο; Ούτε Ελληνικό φαινόμενο είναι! Για την παγκοσμιότητα του φαινομένου έχουν ήδη γράψει άλλοι συνάδελφοι...

Το Φροντιστήριο βέβαια έχει εξελιχθεί. Και μόνο η σύγκριση της Φροντιστηριακής τάξης των είκοσι μαθητών που παρακολουθούσα εγώ, ως μαθητής πριν τριάντα χρόνια, με το ολιγομελές και ομοιογενές τμήμα στο οποίο σε λίγη ώρα θα μπω ως καθηγητής, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Θα απαντήσω εύκολα, κε υπουργέ στο επόμενο επιχείρημά σας, σε μια υποτιθέμενη κουβέντα, που εγώ τουλάχιστον θα επιθυμούσα να έχω μαζί σας. Πρέπει να φτιάξουμε έτσι το σχολείο, ώστε οι ανάγκες των παιδιών να καλύπτονται από αυτό, θα μου λέγατε.

Θα σας παρακαλούσα τότε, να επισκεφτείτε τα Ελληνικά Φροντιστήρια. Και να κάνετε μόνος σας μια σύγκριση με το Ελληνικό δημόσιο σχολείο. Το οποίο φαντάζομαι γνωρίζετε καλά, λόγω αρμοδιότητας...Τα περισσότερα Φροντιστήρια σήμερα είναι ολοκληρωμένες, πιστοποιημένες εκπαιδευτικές μονάδες.

Λειτουργούν σε κτήρια, σύγχρονα και ασφαλή, τα οποία, το κράτος που εσείς εκπροσωπείτε, τα έχει αδειοδοτήσει σωστά, με κριτήρια αυστηρά έως σκληρά, κάποιες φορές. Είναι, κατά κανόνα, νόμιμες επιχειρήσεις που προσφέρουν ετησίως μεγάλα ποσά στα ασφαλιστικά και δημόσια ταμεία.

Οποιοδήποτε Φροντιστήριο και αν επισκεφτείτε, θα δείτε τάξεις των πέντε, έξι άντε και δέκα μαθητών. Θα δείτε σε πολλά Φροντιστήρια, διαδραστικούς πίνακες τελευταίας τεχνολογίας και ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες με ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Με χαρά οι διδάσκοντες καθηγητές θα σας δείξουν τα βοηθήματα - βιβλία τους, που διανέμουν δωρεάν στους μαθητές τους ως υποστηρικτικά μέσα στη διδασκαλία τους.

Αν έρθετε σε ένα Φροντιστήριο κε υπουργέ, ένα Σάββατο, το πιθανότερο είναι να βρείτε τους ιδιοκτήτες στα γραφεία τους να διορθώνουν, να βγάζουν πρόγραμμα. Ή να λύνουν απορίες σε κάποια αίθουσα.

Τις περισσότερες Κυριακές του χρόνου θα βρείτε γεμάτες τις αίθουσες με παιδιά που γράφουν διαγώνισμα.

Παιδιά που δεν βαρυγκομούν για τις "έξτρα" ώρες του Σαββατοκύριακου. Παιδιά που περνούν μέρος και του ελεύθερου χρόνου τους, μελετώντας στις βιβλιοθήκες ή σε κάποιες αίθουσες του Φροντιστηρίου.

Σε τελική ανάλυση κε υπουργέ, όποτε επισκεφτείτε ένα Φροντιστήριο, θα βρείτε  παιδιά που βρίσκονται συνειδητά εκεί. Δεν ήρθαν με το ζόρι, δεν παραμένουν γιατί είναι...υποχρεωτικό. Το επέλεξαν και παρέμειναν ή έφυγαν, με βάση τα δικά τους, αλάνθαστα, πιστέψτε με, κριτήρια. Στο Φροντιστήριο τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα της αξιολόγησης. Και οι καθηγητές του Φροντιστηρίου δεν...φοβούνται την αξιολόγηση. Την επιζητούν μάλιστα. Γιατί θέλουν να βελτιώνονται...

Στο Φροντιστήριο τα παιδιά...συμμετέχουν σε μια διαδικασία που αρχίζει και τελειώνει με αυτά. Το Φροντιστήριο είναι ένας...μικρόκοσμος και κάθε μαθητής νοιώθει ότι, αυτός είναι το κέντρο αυτού του μικρόκοσμου.

Οι μαθητές και οι γονείς τους ξέρουν ότι όταν το σχολείο είναι...κλειστό λόγω κατάληψης, το Φροντιστήριο θα..."κρατήσει" τα παιδιά "ζεστά". Και προσηλωμένα στους στόχους τους. Γνωρίζουν ότι οι καθηγητές στο Φροντιστήριο δεν θα απεργήσουν. Αλλά και να απεργήσουν ακόμη, θα αναπληρώσουν τις χαμένες ώρες. Όπως θα αναπληρώσουν και τις ώρες που θα λείψουν λόγω ασθένειας!

Πρόσφατα κε υπουργέ, θεσπίσατε μια ημέρα αργίας, ώστε οι καθηγητές των σχολείων μας να ψηφίζουν για τα συλλογικά τους όργανα.
Οι γονείς των μαθητών μας κε υπουργέ, γνωρίζουν ότι οι Φροντιστές κάνουν τις συνελεύσεις τους, Σάββατο απόγευμα ή Κυριακή. Ώστε να μη χαθεί ούτε μια μέρα μάθημα. Παρεπιπτόντως και οι άνθρωποι που έχουν επιλέξει να είναι Φροντιστές, κατά κανόνα είναι κανονικοί άνθρωποι, με οικογένειες και προσωπική ζωή.

Εδώ και μερικούς μήνες, ενόψει των προγραμματισμένων αλλαγών που εσείς προωθείτε, οι γονείς και οι μαθητές αγωνιούν. Και όταν αυτές οι αλλαγές ανακοινώνονται, προκύπτουν απορίες. Θα ρωτήσετε που απευθύνθηκαν οι γονείς και τα παιδιά για να λύσουν τις απορίες τους; Βρείτε μου, έστω και έναν που σκέφτηκε να απευθυνθεί για ενημέρωση σε κάποιο δημόσιο Λύκειο.

Κε υπουργέ έχετε υπόψη σας ότι στη συντριπτική πλειοψηφία τους, τα Λύκεια δεν έχουν ενημερώσει τους μαθητές για το νέο εκπαιδευτικό σύστημα που εσείς προτείνετε;
Έχετε υπόψη σας ότι σε όλη την Ελλάδα, μετά το Πάσχα, τα Φροντιστήρια διοργανώνουν πολυδάπανες, σε χρήματα αλλά και σε χρόνο, ημερίδες, ώστε να ενημερωθούν υπεύθυνα, γονείς και μαθητές;

Όπως στη διάρκεια της χρονιάς, η πλειοψηφία των Φροντιστηρίων προσφέρουν στους μαθητές τους έγκυρο επαγγελματικό προσανατολισμό, κάτι που δυστυχώς, αδυνατεί να πράξει το δημόσιο σχολείο μας.

Όταν τα παιδιά ολοκληρώσουν με το καλό, τις εξετάσεις τους θα κληθούν να υποβάλλουν το μηχανογραφικό δελτίο τους. Ποιοι είναι κοντά του, αρωγοί μέχρι την τελευταία στιγμή; Ναι σωστά μαντέψατε.

Να σας ρωτήσω κάτι κε υπουργέ; Αποδυναμώνονται λέτε, τα Φροντιστήρια. Αυτό που θέλουμε να αποδυναμώσουμε κύριε υπουργέ, είναι ο...αντίπαλος! Θεωρείται ότι τα Φροντιστήρια είναι αντίπαλος; Φαντάζομαι συμφωνείτε και εσείς με τον πρόσφατο χαρακτηρισμό που αποδόθηκε στο Ελληνικό Φροντιστήριο...Πληγή που πρέπει να γιατρέψουμε λοιπόν;

Κε υπουργέ, σπούδασα Μαθηματικά στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Διδάχθηκα από δασκάλους οι οποίοι έγιναν πρότυπα για εμένα. Αυτοί μου έμαθαν, και φιλοδοξώ να το μάθω και εγώ στους δικούς μου μαθητές, ότι για να λύσεις ένα πρόβλημα πρέπει να το καταλάβεις σε όλες του τις παραμέτρους.

Σάς εύχομαι να λύσετε τα, πολλά, δυστυχώς, προβλήματα που αντιμετωπίζει η Παιδεία στη χώρα μας. Φοβάμαι όμως, ότι δεν έχετε πραγματική γνώση αυτών των προβλημάτων."

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ...ΑΤΟΠΗΜΑ

Το πρωϊνό της Δευτέρας είναι το μόνο που προλαβαίνω να...χαζέψω στο διαδίκτυο...

Διαβάζω σήμερα πολλά επικριτικά σχόλια για το...ατόπημα του Ρουβά να...πιάσει στο στόμα του το "Άξιον εστί".

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι δεν με λες και...θαυμαστή του Σάκη! Η μουσική που αγαπώ είναι...μακριά από αυτά που έχει τραγουδήσει έως τώρα ο δημοφιλής τραγουδιστής.
Σε αντίθεση βέβαια με τις κορούλες μου και ειδικά την μεγάλη!

Δεν ενοχλήθηκε καθόλου όμως η αισθητική μου από την προσπάθεια ενός καλλιτέχνη να δοκιμάσει κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που μας είχε συνηθίσει μέχρι σήμερα.
Ειδικά όταν αυτό το διαφορετικό είναι προς...τα πάνω και σηματοδοτεί μια στροφή σ'αυτό που έχει επικρατήσει ως ποιοτικό!

Το συγκεκριμένο έργο, όποτε ακούω αποσπάσματά του, μου προκαλεί την ίδια συγκίνηση που μου προκάλεσε την πρώτη φορά που το άκουσα, πολλά χρόνια πριν...

Το "Άξιον εστί" τίποτα απολύτως δεν μπορεί να πάθει από μια...κακή ερμηνεία  του οποιουδήποτε, είτε Ρουβάς λέγεται αυτός, είτε οτιδήποτε άλλο...
Αντίθετα αυτός που ρισκάρει είναι ο ίδιος ο καλλιτέχνης που επιλέγει να εκτεθεί στο κοινό, ερμηνεύοντάς το και βάζοντας τον εαυτό του, μοιραία, σε σύγκριση με ιερά τέρατα του Ελληνικού τραγουδιού...
Και, εγώ τουλάχιστον, θαυμάζω αυτού του είδους τα ρίσκα!

Δεν νομίζω ότι ταιριάζει στο ίδιο το έργο η..."απαγόρευση" της ερμηνείας σε όποιον θελήσει να το πράξει. Δεν μπορεί να "συμμετέχει" ή να γίνεται μέσο της όποιας λογοκρισίας.

Αντίθετα στο έργο αυτό αξίζει η συνεχής διάδοσή του και στις γενιές που, δυστυχώς, δεν το γνωρίζουν.
Αν η ερμηνεία του Σάκη, προφανώς υποδεέστερη από άλλες, αλλά και καλύτερη από κάποιες άλλες, φέρει αυτό το αριστούργημα κοντά σε κοινό που πιθανώς δεν γνώριζε καν την ύπαρξή του, ε, τότε μπράβο του!
Αν ο Ρουβάς, με την αναμφισβήτητη ικανότητα να προσεγγίζει τις νεότερες ηλικίες, μυήσει την οχτάχρονη κόρη μου και την γενιά της, που τώρα αρχίζει να αποκτά "μουσικά ακούσματα", στην μουσική του Μίκη, ε, τότε οφείλω να τον ευχαριστήσω!