Λιγότερο από ένας μήνας έμεινε και για τις φετινές Πανελλαδικές εξετάσεις.
Τελευταία στροφή για τους μαθητές, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι πάνω από τα βιβλία τους τελευταίους 10 περίπου μήνες, με ελάχιστα διαστήματα ξεκούρασης.
Έχω την τύχη, 23 χρόνια τώρα, να δουλεύω με αυτά τα παιδιά. Με παιδιά που μου κάνουν την μεγάλη τιμή να με επιλέγουν και να με εμπιστεύονται, να με καθιστούν αρωγό σε αυτή την, ουσιαστικά, πρώτη μεγάλη δοκιμασία στη ζωή τους.
Είναι η περίοδος που, κάθε χρόνο, κοιτάζω αυτά τα παιδιά και βλέπω κουρασμένα πρόσωπα.
"Κάθομαι, κύριε στο γραφείο μου να διαβάσω, αλλά δεν μπορώ " μου έλεγε τις προάλλες καλός μαθητής. Πόσες φορές δεν το έχω ακούσει;
"Δεν θα τα καταφέρω. Νοιώθω ότι δεν θυμάμαι τίποτα από όσα έχω διαβάσει"...Συνηθισμένο παράπονο των ημερών στους διαδρόμους και τις τάξεις του Φροντιστηρίου.
Άγχος, αγωνία, ελπίδα τη μια στιγμή, απόγνωση την άλλη. Απογοήτευση αλλά και πείσμα, σε εναλλαγές, την ταχύτητα των οποίων, είναι σχεδόν αδύνατον να παρακολουθήσεις! Το χαρμάνι των συναισθημάτων που αντανακλούν τα μάτια των παιδιών, αυτόν τον πιο δύσκολο, τελευταίο μήνα πριν τις εξετάσεις είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψεις.
Και, όσοι κάνουμε αυτή τη δουλειά, τα κοιτάμε τα μάτια των παιδιών. Ούτως ή άλλως οι ματιές τους αναζητούν τις δικές μας συνεχώς. Περιμένουν από εμάς. Πέραν από το αυτονόητο, τη διδασκαλία, περιμένουν επιβεβαίωση, επιβράβευση, ενθάρρυνση...Περιμένουν να ακούσουν από εμάς ότι...τα θέματα θα είναι εύκολα φέτος! Άπειρες φορές έχω κληθεί να προβλέψω την...πτώση των βάσεων! Περιμένουν να τους διαβεβαιώσουμε για πολλοστή φορά ότι όσα διδάχθηκαν αρκούν για την επιτυχία...Θέλουν να ξέρουν αυτά τα παιδιά ότι τα πιστεύουμε, ότι τα εμπιστευόμαστε.
Όπως εμπιστεύονται αυτά εμάς. Αυτό το συναίσθημα, αυτή η γνώση, ότι αυτά τα παιδιά έχουν συνδέσει αυτή την μεγάλη προσπάθεια που κάνουν, αυτή την τελευταία χρονιά του σχολικού τους βίου μαζί σου, είναι πρωτόγνωρο κάθε χρόνο. Και ξανά το ίδιο αίσθημα ευθύνης αλλά, κυρίως το ίδιο αίσθημα υπερηφάνειας. Ναι υπερηφάνειας. Γιατί αυτός ο έφηβος σε επέλεξε. Σε ξεχώρισε και θέλησε να σ' έχει δίπλα του στον αγώνα του. Γι' αυτό ο αγώνας αυτός γίνεται και δικός σου αγώνας. Η προσπάθειά του ταυτίζεται με τη δική σου. Και αρχίζουν και ταυτίζονται και τα συναισθήματα. Η απογοήτευσή του όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά γίνεται αγωνία δική σου. Είναι ευθύνη σου να τα κάνεις να πάνε καλά! Η χαρά του για τον καλό βαθμό σε ένα διαγώνισμα γίνεται αυτόματα ικανοποίηση δική σου...Αποδίδει το μάθημα! Η επιτυχία τελικά του μαθητή είναι και προσωπική σου επιτυχία. Και, όσο οδυνηρό και να είναι, την αποτυχία του μαθητή σου, τη βιώνεις σαν αποτυχία δική σου.
Κάτι λιγότερο από μήνας λοιπόν έμεινε για αυτά τα παιδιά. Σε λίγες μέρες θα δώσουν τις εξετάσεις που...στοιχειώνουν τον ύπνο τους όλη αυτή τη χρονιά. Η κούραση δεδομένη. Το σφίξιμο στο στομάχι καθημερινό και μόνιμο πλέον. Και, αυτό το φριχτό αίσθημα που θυμάμαι από τις παραμονές των δικών μου εξετάσεων. Το αίσθημα του "δεν μπορώ άλλο".
Και όμως παιδιά μπορείτε...Θα το νοιώσετε πολλές φορές στο μέλλον. Πάντα μπορούμε παραπάνω από όσο νομίζουμε! Είναι λίγες οι μέρες που απομένουν. Είναι όμως το ίδιο σημαντικές με όλες τις προηγούμενες. Αμείωτη χρειάζεται να είναι η προσπάθεια μέχρι την τελευταία στιγμή. Εντάξει, ο καιρός ανοίγει, η άνοιξη αυξάνει τις προκλήσεις, το...πήξιμο όλων αυτών των μηνών μειώνει τις αντιστάσεις. Έχετε περάσει στο Φροντιστήριο περισσότερες ώρες από ότι στο σπίτι σας. Τα πρόσωπα των καθηγητών σας απειλούν να γίνουν πιο...οικεία από αυτά των γονιών σας! Αν όμως το καλοσκεφτείτε, πότε ήταν καλύτερα; Πριν 10 μήνες που ξεκινάγατε, ξεκούραστοι ή τώρα; Τώρα φυσικά!
Όσο...διαλυμένος και να νιώθεις, κάνε κουράγιο. Και αυτά τα τελευταία μέτρα, αυτής της μεγάλης διαδρομής, κάνε τα με...ζωηράδα. Την ίδια ζωηράδα που έδειχνες όταν ξεκινούσες! Βγάλε και τώρα, στο τέλος, τον ίδιο...τσαμπουκά που σε βοήθησε να περάσεις όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισες σε αυτή τη...φοβερή, από κάθε άποψη χρονιά που τελειώνει. Κατά βάθος το ξέρεις. Ότι σε πιστεύουμε. Και επίσης ξέρεις το σημαντικότερο. Ότι θα φτάσεις στο τέλος. Όχι γιατί στο λέμε εμείς. Αλλά γιατί η δική σου προσπάθεια αξίζει να βρει ανταμοιβή. Ότι η δική σου προσπάθεια αξίζει να... τερματιστεί με ενθουσιασμό. Έτσι όπως ακριβώς ξεκίνησε.
Πάμε λοιπόν δυνατά σε αυτά τα τελευταία βήματα!
