ΕΚΘΕΣΗ ΚΑΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ: ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ...ΜΙΣΟΥΣ!

Άρθρο του Άρη Ιωαννίδη, συναδέλφου από το Βόλο:

"Για μία ακόμη φορά στο ίδιο έργο θεατές.
Η ανακοίνωση της βαθμολογίας των Πανελλαδικών εξετάσεων έφερε στο φως το ίδιο πρόβλημα.

Τι γίνεται τέλος πάντων με το μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας, κοινώς της Έκθεσης;  Έως πότε όλοι μας καθηγητές, μαθητές, γονείς θα κάνουμε την προσευχή μας, προκειμένου να τύχει το γραπτό μια  όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική και αξιοκρατική  αντιμετώπιση;

Προς Θεού σε καμία περίπτωση δεν εξαπολύω μύδρους κατά πάντων (ένα αγαπημένο σπορ των Ελλήνων) και ιδιαιτέρως κατά ανθρώπων που μοχθούν και προσπαθούν να αποδώσουν δικαιοσύνη, όταν καλούνται να βαθμολογήσουν γραπτά υποψηφίων. Τι θα γίνει όμως με αυτή την κατάσταση; Ίσως κάποια στιγμή – κι όσο γίνεται πιο άμεσα – πρέπει να βρεθεί μια λύση.

Μέχρι πότε – το ξαναλέω – θα προσπαθούμε να απολογούμαστε και να εξηγούμαστε σε γονείς και παιδιά  για απρόβλεπτους βαθμούς; Μέχρι πότε θα προσπαθούμε να απαντήσουμε σε ερωτήματα όπως: «μα τι έκανα λάθος και πήρα τόσο χαμηλό βαθμό;». Μέχρι πότε κάποιοι θα εξαντλούν όλο τους το μένος σε γραπτά παιδιών.

Φέτος μάλιστα παράγινε το κακό. Αναβαθμολογήσεις που σπάνε κόκκαλα. 62 ο ένας 83 ο άλλος. Και άλλα πολλά παρόμοια ευτράπελα. Θα μου πείτε όποιος είναι έξω από τον χορό… Ναι συμφωνώ. Όμως ο καθένας έχει το δικό του ρόλο στην όλη ιστορία. Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Αλλά ας μας πουν κάποια στιγμή τι ακριβώς θέλουν από τα παιδιά,  να τους το δώσουν. Δεν είναι δυνατόν μαθητές με υψηλές βλέψεις, όπως Ιατρική, να συγκεντρώνουν Μ.Ο. στα μαθήματα Προσανατολισμού κοντά στο 90 και βάλε  και να αξιολογούνται με 60-65 στην έκθεση. Και αν… Κάτι γίνεται. Και μιλάμε για παιδιά που από μικρή ηλικία τα περισσότερα  είχαν πολύ καλές σχέσεις με τα βιβλία. Τι γίνεται; Και ιδιαίτερα φέτος που στα περισσότερα μαθήματα ο δείκτης δυσκολίας δεν ήταν και ιδιαίτερα υψηλός, η Έκθεση στην κυριολεξία, έκλεισε σπίτια…

Το δέχομαι ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε μηχανές. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει τυποποίηση και ομοιομορφία στη σκέψη μας. Άλλωστε αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά μας. Κάτι όμως πρέπει να γίνει. Αφού δεν γίνεται να αλλάξουμε εμείς, ας αλλάξει η ίδια η φύση του μαθήματος και μαζί με αυτήν κι ο τρόπος εξέτασής του. Έχουμε να κάνουμε με παιδιά που κρίνεται το μέλλον τους μέσα σε μια τρίωρη εξέταση. Με παιδιά που το ηθικό τους τσακίζεται όταν καλούνται να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Με παιδιά που, κακά τα ψέματα, σ’ αυτή τη φάση τουλάχιστον της ζωής τους, ο βαθμός τους είναι ο καθρέπτης τους. Γιατί του δίνουμε με το παραμικρό μία και τον κάνουμε χίλια κομμάτια;

Κάτι πρέπει να γίνει. Και άμεσα. Το ξαναλέω. Πρέπει να υπάρξει μια κοινή γραμμή τουλάχιστον από την πλειονότητα των βαθμολογητών. Μου θυμίζει το «άλλος για Χίο τράβηξε … κι άλλος για Μυτιλήνη» (να δροσιστούμε και λίγο με όλα αυτά που γίνονται). Πιστεύω ότι μερικές φορές (θέλω να ελπίζω ελάχιστες) μέσα σε κάποια βαθμολογικά κέντρα διενεργείται ένας άτυπος διαγωνισμός εύρεσης του θησαυρού. Και στην προκειμένη περίπτωση θησαυρός δεν είναι τίποτε άλλο από λάθη που αλιεύονται. Δεν είπαμε βέβαια να πάμε και στην αντίπερα όχθη του «πάρε κόσμε».

Διαβάζω επίσης ότι με άλλα κριτήρια βαθμολογούν για παράδειγμα στην Αθήνα και με άλλα στη Λάρισα, στο Βόλο, στη Βέροια (τυχαίες επιλογές πόλεων). Ποιοι παράγοντες αλήθεια καθορίζουν τα διαφορετικά κριτήρια;  Η πόλη; Το αν έχει βουνό ή θάλασσα; Δεν ξέρω ειλικρινά τι να πω…

Ας δημιουργηθεί μία «επίλεκτη» ομάδα βαθμολογητών για το συγκεκριμένο μάθημα, από τα χέρια των οποίων θα περνούν όλα τα γραπτά. Γνωρίζω βαθμολογητές οι οποίοι πραγματικά πασχίζουν μέσα από εργαστήρια πειραματικής βαθμολόγησης, μέσα από πολύωρες συζητήσεις στο διαδίκτυο και μέσω ομάδων να βγάλουν και οι ίδιοι άκρη στο υπάρχον πρόβλημα. Νιώθω πολύ τυχερός που τους γνωρίζω – έστω και διαδικτυακά – γιατί κοντά τους έχω μάθει πάρα πολλά για τον τρόπο σωστής βαθμολόγησης των γραπτών της Έκθεσης. Αλλά μάλλον είναι λίγοι…"

Πηγή: schooltime.gr

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Και έρχεται η μέρα που βγαίνουν τα αποτελέσματα...
Βλέπεις αυτά τα χαμόγελα, ξέρεις ότι και εσύ έχεις βάλει ένα λιθαράκι σ' αυτά...

Βλέπεις και το δάκρυ αυτών που δεν πήγαν όπως θα ήθελαν...Και ψάχνουν σ'εσένα την κουβέντα που θα τους κάνει να νιώσουν καλύτερα.

Φουσκώνεις από υπερηφάνεια γι΄αυτά τα παιδιά...
Τα παιδιά σου, τους μαθητές σου!

Που τα είδες να προσπαθούν, να απογοητεύονται στις δυσκολίες, να χαίρονται σε κάθε επόμενο βήμα. Να σε κοιτάνε στα μάτια και να σε εμπιστεύονται, να στηρίζονται πάνω σου σ΄όλη αυτή τη δύσκολη διαδρομή.

Και κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, συνειδητοποιείς ότι κάνεις την καλύτερη δουλειά του κόσμου...

Και παίρνεις δύναμη...
Για να γίνεις ακόμη καλύτερος τη νέα χρονιά που μόλις ξεκινάει!

Παιδιά σας ευχαριστώ!

Πολλά συγχαρητήρια και πάντα επιτυχίες!

Η ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΠΑΣΚΕΤ

Σαν σήμερα, 14 Ιουνίου, το 1987, βγήκαμε στους δρόμους και συγκεντρωθήκαμε στην Πλατεία Ομονοίας να πανηγυρίσουμε την περήφανη νίκη της Εθνικής μας ομάδας μπάσκετ και την κατάκτηση του κυπέλου του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Μπάσκετ 1987.

Αξέχαστες στιγμές…

Διαβάστε πώς περιγράφεται η σημαντική αυτή στιγμή του ελληνικού αθλητισμού στο βιβλίο του Δήμου.Σωτ.Μανίκα, Οι μεγάλες στιγμές του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ:

 25ο ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΔΡΩΝ (ΑΘΗΝΑ 3-14/6/87)

Ο μεγαλύτερος θρίαμβος του ελληνικού ομαδικού αθλητισμού:

Η Εθνική Ελλάδος Μπάσκετ πρωταθλήτρια Ευρώπης 1987

Ο Ελληνικός αθλητισμός δεκαετίες ολόκληρες επιζητούσε ένα αγωνιστικό θαύμα. Ένα διεθνές κατόρθωμα σε οποιοδήποτε άθλημα εκτός λογικών προγνωστικών. Κάτι που θα συντάραζε ολόκληρο τον αθλητικό κόσμο αλλά πρώτα και κύρια εμάς τους Έλληνες. Τους μαθημένους στην αθλητική αφάνεια και τη μετριότητα, τους εθισμένους στο χειροκρότημα και το θαυμασμό των ξένων ειδώλων. Τους μόνιμα αυτοσαρκαζόμενους σαν τους «φτωχούς συγγενείς» του διεθνούς αθλητισμού κορυφής.

Έπρεπε κάποτε ν' απαλλαγούμε απ' όλα αυτά τα συμπλέγματα και κόμπλεξ κατωτερότητας, τουλάχιστον στον αθλητισμό, ο οποίος, αν μη τι άλλο, γεννήθηκε, μεγαλούργησε και ξαναγεννήθηκε στην Ελλάδα. Έπρεπε, επιτέλους, κι εμάς να μας χειροκροτήσουν οι άλλοι. Να μας χειροκροτήσουν ως αδιαμφισβήτητα πρώτους και καλύτερους. Ως πρωταθλητές Ευρώπης.

Η Εθνική Ελλάδος Μπάσκετ πέρασε στην Ιστορία ως η ομάδα-θρύλος του ελληνικού αθλητισμού. Και πέρασε μ' αυτό το ζηλευτό χαρακτηρισμό, γιατί έκανε το μεγάλο όνειρο πραγματικότητα. Δίκαιη η ανταμοιβή. Ελάχιστος ο φόρος τιμής, αν αναλογιστούμε τι ακριβώς πέτυχε, τι μας πρόσφερε και κυρίως από τι μας απάλλαξε αυτό το εξαιρετικά χαρισματικό συγκρότημα.

Μέσα σε 12 μέρες, η Εθνική Ελλάδος Μπάσκετ πραγματικά συγκλόνισε τον τόπο. Αποθεώθηκε έξαλλα και αγαπήθηκε παράφορα από τη μια άκρη της Ελλάδας ως την άλλη, γιατί μετέτρεψε τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή διοργάνωση του μπάσκετ σε δική της υπόθεση. Ήταν πραγματικά εκπληκτικό και συνάμα απίστευτο να βλέπεις τους μεγάλους και ισχυρούς της Γηραιάς Ηπείρου να υποκύπτουν σ ένας μετά τον άλλο μέχρι η εκπληκτική εκείνη ομάδα να σηκώσει ψηλά το «χρυσό» κύπελλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Ήταν η αποθέωση αλλά και ταυτόχρονα η «ανάσταση» για το μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό στο σύνολο του. Ήταν προς όλους ένα μήνυμα σαφές και μεγαλόπρεπο: «Ναι, μπορούμε κι εμείς να είμαστε πρώτοι». Ήταν πραγματικά η πιο μεγάλη, η πιο συγκλονιστική στιγμή του ελληνικού αθλητισμού από τη μέρα της σύγχρονης γέννησης του.

Ευρωμπάσκετ '87: Το γήπεδο, οι συμμετοχές, η κλήρωση

Το 25ο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανδρών (το ευρύτατα γνωστό ως Ευρωμπάσκετ '87) υπήρξε η μεγαλύτερη διοργάνωση του μπάσκετ που ανατέθηκε (μέχρι τότε) στην Ελλάδα. Οι 46 αγώνες του, παρότι στην αρχή είχε αποφασιστεί να διεξαχθούν σε περισσότερα γήπεδα, έγιναν τελικά όλοι στο περίφημο κλειστό στάδιο του Πειραιά, το Ειρήνης και Φιλίας, η χωρητικότητα του οποίου έφτανε άνετα τους 16.000 θεατές. Είχε να συμβεί πάρα πολλά χρόνια κάτι τέτοιο σε πανευρωπαϊκούς αγώνες. Όλοι, δηλαδή, οι αγώνες της τελικής φάσης να διεξαχθούν στην ίδια πόλη και το ίδιο γήπεδο.

Το σύστημα διεξαγωγής των τελικών αγώνων ήταν και αυτό καινούριο. Οι 12 ομάδες των τελικών χωρίστηκαν σε δύο ομίλους των έξι. Οι τέσσερις πρώτοι κάθε ομίλου προκρίνονταν στην επόμενη φάση (προημιτελική ή φάση των «8») με τον πρώτο του ενός ομίλου ν' αντιμετωπίζει τον τέταρτο του άλλου και το δεύτερο ν' αντιμετωπίζει τον τρίτο και αντίστοιχα. Οι νικητές έφταναν στα ημιτελικά και έπαιζαν για τις θέσεις 1-4, ενώ οι ηττημένοι για τις θέσεις 5-8. Οι δε δύο τελευταίοι των δύο αρχικών ομίλων (των 6) έπαιζαν μεταξύ τους (χιαστί) για τις θέσεις 9-12.

Οι 12 χώρες που έλαβαν μέρος στο 25ο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ήταν ν\ Ελλάδα ως διοργανώτρια χώρα, η Σοβιετική Ένωση, η Τσεχοσλοβακία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Δ. Γερμανία, η Γαλλία και η Γιουγκοσλαβία ως απευθείας προκρινόμενες, αφού κατέλαβαν τις θέσεις 1-7 στο προηγούμενο Πανευρωπαϊκό (Γερμανία 1985), και η Πολωνία, η Ρουμανία, το Ισραήλ και η Ολλανδία ως προκρινόμενες από την προκριματική φάση του Βελγίου.

Η κλήρωση των δύο ομίλων επιφύλαξε στη χώρα μας ένα πραγματικό σοκ. Βρέθηκε στον α' όμιλο μαζί με τη Σοβιετική Ένωση, τη Γιουγκοσλαβία, την Ισπανία, τη Γαλλία και τη Ρουμανία. Με όλη, δηλαδή, την αφρόκρεμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, πλην της Ιταλίας, η οποία μετείχε στο β' όμιλο μαζί με την Τσεχοσλοβακία, την Πολωνία, την Ολλανδία, τη Δ. Γερμανία και το Ισραήλ. Είχαμε πέσει θύμα πραγματικά απίθανων συγκυριών. Η Γιουγκοσλαβία π.χ. κληρώθηκε στον όμιλο μας ως ομάδα δεύτερης δυναμικότητας (!!!), αφού έτυχε στο προηγούμενο πανευρωπαϊκό να τερματίσει 7η. Οι προσπάθειες που έγιναν ν' αλλάξει όμιλο η εθνική μας ομάδα έπεσαν στο κενό, παρότι το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε ήταν και υπαρκτό και ισχυρό. Ο κίνδυνος, δηλαδή, της οικονομικής αποτυχίας ίων αγώνων, αν η Ελλάδα δεν κατάφερνε να προκριθεί ούτε καν στην προημιτελική τους φάση.

Η πρώτη φάση των αγώνων

Η μεγάλη γιορτή του μπάσκετ ξεκίνησε στις 3 Ιουνίου 1987, μέρα Τετάρτη, με μεγάλο φαβορί την πανίσχυρη ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης και αουτσάιντερ τη Γιουγκοσλαβία, την Ιταλία και την Ισπανία. Η Εθνική Ελλάδος, στόχος της οποίας ήταν μια θέση στην α' εξάδα και κρυφός πόθος κάποιο μετάλλιο, συντρίβει παρά το τρακ της πρεμιέρας μετά από επιβλητική εμφάνιση τη Ρουμανία 109-77, με τον Νίκο Γκάλη να πετυχαίνει 44 πόντους και τον Παν. Φασούλα με 20 πόντους και 15 ριμπάουντ να εντυπωσιάζει κάτω από τα καλάθια.

Τη δεύτερη μέρα (4/6) των αγώνων, έχουμε τον πρώτο μεγάλο θρίαμβο της εθνικής ομάδας. Η περίφημη Γιουγκοσλαβία ηττάται με 84-78. Ο Ν. Γκάλης πιστοποιεί πως είναι ο πρώτος ανάμεσα στους καλύτερους, διαλύοντας κάθε αμυντικό σύστημα των μεγάλων αντιπάλων μας πετυχαίνοντας 44 πόντους, ενώ ο παθιασμένος Παναγιώτης Γιαννάκης κάνει σχεδόν τα πάντα με 11 πόντους, 12 ριμπάουντ (!), 3 ασίστ, 4 κλεψίματα. Απίστευτα μεγάλη νίκη. Είχαμε να κερδίσουμε τους Γιουγκοσλάβους, ουσιαστικά, από το 1953 (φιλικό στο Βελιγράδι 65-59). Οι νίκες του 1979 στους βαλκανικούς και μεσογειακούς αγώνες είχαν επιτευχθεί επί μιας «πειραματικής» εθνικής ομάδας των Γιουγκοσλάβων που καμιά σχέση δεν είχε με την αυθεντική και αχτύπητη εθνική τους ομάδα (των Τσόσιτς, Κιτσάνοβιτς, Νταλιμπάκιτς, Σλάβνιτς, Γιέρκοφ,

Ντελίμπασιτς κ.ά.), η οποία ένα χρόνο πριν (1978) είχε αναδειχτεί παγκόσμια πρωταθλήτρια και ένα χρόνο αργότερα (1980) κέρδιζε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο μέσα στη Μόσχα. Όλος ο κόσμος, πλέον, κυριολεκτικά ξεσηκώνεται και θέλει με κάθε τρόπο να σταθεί δίπλα στα παιδιά της Εθνικής, γιατί όλοι κάπου διαισθάνονται πως με την ανάλογη συμπαράσταση μπορούν να φτάσουν πολύ ψηλά. Τα εισιτήρια των αγώνων από τη μέρα εκείνη εξαφανίζονται.

Επόμενος αντίπαλος της Εθνικής μας (τρίτη αγωνιστική 6/6) η Ισπανία του Αντόνιο Μιγκέλ Ντιάζ και των μεγάλων άσων Σαν Επιφάνια, Σιμπίλιο, Χιμένεθ, Βιγιακάμπα, Σολοθάμπαλ, Ρομάι, Μοντέρο, Μαρτίνεθ, Μαργκάλ, Φ. Αρσέγκα. Η ελληνική ομάδα χωρίς να το καταλάβει χάνει το παιχνίδι εύκολα (89-106), παρά τη μεγάλη εμφάνιση του Π. Φασούλα (20 πόντοι, 10 ριμπάουντ) και τους 35 πόντους του ασταμάτητου Ν. Γκάλη. Ο τραυματισμός του Ν. Φιλίππου, βασικού παίκτη της α' πεντάδας στο παιχνίδι με τη Γιουγκοσλαβία, άφησε, όπως φάνηκε, μεγάλο κενό, το οποίο στο διάστημα μιας μέρας δε στάθηκε δυνατό να καλυφθεί, αφού έπρεπε ν' αλλάξει το στιλ και Ο τρόπος ανάπτυξης ολόκληρης της ομάδας.

Με τη βαριά ήττα στην πλάτη της, η Εθνική μας κατεβαίνει την τέταρτη μέρα των αγώνων (7/6) να αντιμετωπίσει την αχτύπητη, όπως είχε ήδη δείξει στους προηγούμενους αγώνες, Σοβιετική Ένωση. Όλοι περίμεναν ένα άνισο παιχνίδι και νίκη των πρωταθλητών Ευρώπης με μεγάλη διαφορά. Η πραγματικότητα, όμως, ήταν τελείως διαφορετική. Η Εθνική Ελλάδος παίζοντας εκ πληκτικό μπάσκετ, με κορυφαίους τους Ν. Γκάλη (31 πόντοι) και Παν. Φασούλα (13 πόντοι, 13 ριμπάουντ), καθήλωσε τους Σοβιετικούς στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα σε παθητικό ρόλο. Παρ' όλα αυτά, δε νίκησε. Η διαιτησία, και ιδιαίτερα ο Τσεχοσλοβάκος Κοτλέμπα (ο άλλος ήταν ο Άγγλος Ρίτσαρτσον), την ανάγκασε σε ήττα με 69-66. Ήταν, νωρίς άλλο, το πιο άδικο αποτέλεσμα του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος.

Και φτάνουμε στην πέμπτη μέρα (8/6) των αγώνων, τελευταία της α' φάσης. Η Εθνική μας, ενώ έχει εντυπωσιάσει κλέβοντας την παράσταση, κινδύνευε να μείνει έξω από την προημιτελική φάση, αν έχανε τον αγώνα από την πάντα ισχυρή και επικίνδυνη Γαλλία των Ντακουρί, Οστρόφσκι, Ντεμορί, Ιφναγκέλ, Ντιμπουισόν, Μπενιό, αφού κανένα απ' όλα τ' άλλα αποτελέσματα του ομίλου της δεν ήταν ευνοϊκό γι' αυτήν. Η ομάδα αυτή, όμως, είχε πολλά χαρίσματα και ένα φίλαθλο κόσμο που «ανάσταινε ακόμη και νεκρούς», όπως δήλωσε και ο προπονητής των Γάλλων, Ζαν Γκαλ. Ήταν, λοιπόν, αδύνατο να αποτύχει. Νίκησε εύκολα τους φιλόδοξους Γάλλους (82-69), με τον εκπληκτικό Ν. Γκάλη να σημειώνει 34 πόντους και τον Παν. Γιαννάκη να κάνει για μία ακόμη φορά τα πάντα (10 πόντοι, 10 ριμπάουντ, 3 ασσίστ, 3 κλεψίματα) και προκρίθηκε στους «8» της διοργάνωσης (ως 4η στον όμιλο της), κάτι το οποίο είχε να πετύχει από τους Πανευρωπαϊκούς του 1965 που είχαν γίνει στη Μόσχα.

Οι ιστορικοί θρίαμβοι

Τα ζευγάρια των προημιτελικών έχουν πλέον διαμορφωθεί: Σοβιετική Ένωση - Τσεχοσλοβακία, Γιουγκοσλαβία - Πολωνία, Ισπανία - Δ. Γερμανία και η Ελλάδα κόντρα στην πρώτη και αήττητη του άλλου ομίλου Ιταλία των φημισμένων άσων Ρίβα, Τζεντίλε, Μανίφικο, Κόστα, Μπρουναμόντι, Βιλάλτα, Μοραντότι, Μοντέκι, Καρέρα, Τονούτ, Ιακοπίνι.

Η Εθνική μας στο μεγάλο και ιστορικό εκείνο αγώνα έπαιζε τα πάντα. Με νίκη θα γνώριζε την αποθέωση και τη διεθνή καταξίωση διεκδικώντας, επιπλέον, ένα μετάλλιο, με ήττα θα επέστρεφε στη μετριότητα και την αφάνεια, αφού οι εκπληκτικές εμφανίσεις της πρώτης φάσης των αγώνων γρήγορα θα ξεχνιόντουσαν απ' όλους.

Το έργο, όμως, ήταν εξαιρετικά δύσκολο, αφού, εκτός της δυναμικότητας και της εμπειρίας (από παρόμοιους αγώνες) των αντιπάλων της, είχε να αντιμετωπίσει και μια τραγικά αρνητική παράδοση. Από το 1949, όταν κατέκτησε σ' εκείνο το υποβαθμισμένο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα την τρίτη θέση, δεν κατόρθωσε ποτέ να πάρει καλύτερη θέση από την 8η, ενώ με την Εθνική Ιταλίας μετρούσε 17 ήττες σε 17 αγώνες!!!

Όταν το παιχνίδι ξεκίνησε το βράδυ εκείνης της Τετάρτης (10/6), κανείς δεν πίστευε αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια του. Κανείς, εκτός από τους ίδιους τους διεθνείς μας. Η δήλωση, άλλωστε, του Ν. Γκάλη έμεινε ιστορική: «Σήμερα δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε. Το είδα στα μάτια των Ιταλών στην προθέρμανση, πριν από τον αγώνα». Η Εθνική Ελλάδος έπαιξε τη μεγάλη Εθνική Ιταλίας (2η Ολυμπιονίκης το 1980, πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1983, τρίτη το 1985) σαν «τη γάτα με το ποντίκι». Αποδίδοντας μπάσκετ απίστευτης ποιότητας, ομορφιάς και ουσίας, στην κυριολεξία διέλυσε τους ανήμπορους να αντιδράσουν Ιταλούς. Η διαφορά κλάσης ανάμεσα στις δυο ομάδες ήταν πραγματικά εμφανής και το τελικό σκορ 90-78 (ημίχρονο 49-35) πολύ μικρό για να την αποτυπώσει. Εξάλλου, ο ίδιος ο Βαλέριο Μπιανκίνι, ο «φιλόσοφος» προπονητής της Σκουάντρα Ατζουρα, ευθαρσώς το παραδέχτηκε: «Ήταν αδύνατο να αντιμετωπίσουμε αυτή την ομάδα και μάλιστα σε μια τέτοια έδρα...». Κορυφαίοι της Εθνικής μας σ' εκείνο τον απίστευτο «περίπατο» οι Ν. Γκάλης που συνέχισε τις μαγικές του εμφανίσεις πετυχαίνοντας 38 πόντους, Π. Γιαννάκης στην πιο μεγάλη του εμφάνιση σ' αυτό το πρωτάθλημα με 22 πόντους (4 τρίποντα), 6 ριμπάουντ, 4 ασΐστ, 3 κλεψίματα και ο Αργύρης Καμπούρης ο οποίος πραγματοποιώντας τη μεγαλύτερη εμφάνιση της καριέρας του (14 πόντοι, 11

ριμπάουντ, 4 κλεψίματα) έκανε τους Ιταλούς να παραμιλούν και να γράφουν την άλλη μέρα: «Μας διέλυσε ένας πρώην χτίστης».

Η Ελλάδα, λοιπόν, στους «4» του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Απίστευτο! Μια μικρή χωρά, χωρίς παράδοση μεγάλων αποτελεσμάτων στο μπάσκετ, διεκδικεί μια θέση στο μεγάλο τελικό. Αντίπαλος και πάλι η «μεγάλη των πλάβι σχολή», η Εθνική Γιουγκοσλαβίας, που στον προημιτελικό γύρο διέσυρε την Πολωνία με 128-81.

Όλοι δικαιολογημένα αναρωτιούνται: «Είναι δυνατό σ' έναν τέτοιο θεσμό και μέσα σε τόσο λίγες μέρες μια ομάδα να χάσει από κάποια άλλη δύο φορές συνέχεια, όταν μάλιστα η μία ομάδα είναι η Γιουγκοσλαβία και η άλλη η Ελλάδα;». Η απάντηση των περισσότερων ήταν κατηγορηματική: «Όχι, στον τελικό θα πάει η Γιουγκοσλαβία».

Η Εθνική Ελλάδος, όμως, είχε άλλη άποψη. Ανατρέποντας κάθε προγνωστικό, κάθε λογική ανάλυση ή επεξήγηση, ακόμα κι αυτούς τους νόμους των πιθανοτήτων, έκανε και πάλι το θαύμα της. Με τον Κώστα Πολίτη να κάνει και πάλι «ματ» στον αείμνηστο Κρέζιμιρ Τσόσιτς, με τον Ν. Γκάλη, εκπληκτικό ηγέτη για μια ακόμη φορά, να σημειώνει 30 πόντους και με έξοχους τον Φάνη Χριοτοδούλου (18 πόντοι με 3 τρίποντα, 6 ριμπάουντ), τον Π. Φασοϋλα (11 πόντοι, 13 ριμπάουντ), τον Παν. Γιαννάκη (14 πόντοι, 7 ριμπάουντ), καθώς και τον εξαιρετικό, ιδίως στα τελευταία κρίσιμα λεπτά, Λιβέρη Ανδρίτσο (8 πόντοι, 6 ριμπάουντ), νίκησε 81-77 για δεύτερη φορά μέσα σε μια εβδομάδα τη μεγάλη Γιουγκοσλαβία των σούπερ άσων Ντ. Πέτροβιτς, Αλ. Πέτροβιτς, Πάσπαλι, Ραντοβάνοβιτς, Βράνκοβιτς, Τσβετιτσιανιν, Γκρμπόβιτς, Ράντοβιτς και των νέων τότε αστέρων Ντίβατς, Ράτζα, Κούκοτς, Τζόρτζεβιτς. Τη θρυλική ομάδα του παγκόσμιου μπάσκετ. Νίκησε την πρώτη ολυμπιονίκη του 1980, την παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1970 και 1978, την πρωταθλήτρια Ευρώπης του 1973, 1975 και 1977 και έφτασε πανάξια στο μεγάλο τελικό.

Οι παίκτες, οι προπονητές, οι φίλαθλοι, όλοι οι Έλληνες τα 'χουν χαμένα. Πανηγυρίζουν έξαλλα, μετατρέποντας τη χώρα σ' ένα απέραντο κέντρο χαράς και διασκέδασης. Άλλωστε, το επίτευγμα μοιάζει και είναι θαύμα: Η Ελλάδα κόντρα στη Σοβιετική Ένωση για τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης.

Ο αξέχαστος μεγάλος τελικός

Κυριακή 14 Ιουνίου 1987. Όλη η Ελλάδα βρίσκεται στο πόδι. Ο συνηθισμένος ρυθμός της ζωής έχει σχεδόν παραλύσει. Κανείς δεν ασχολείται με τίποτε άλλο παρά μόνο με το μεγάλο τελικό του 25ου Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Είναι ένα φαινόμενο πραγματικά σπάνιο και πρωτόγνωρο μα όμορφο και συναρπαστικό. Ένα ολόκληρο έθνος, ξεχνώντας τις δυσκολίες, τις διαφορές και τις αντιθέσεις του, ζητά ενωμένο σαν μια γροθιά τη νίκη και την κατάκτηση του επίζηλου τίτλου.

Ο αντίπαλος, όμως, είναι μια πανίσχυρη και υπερπλήρης ομάδα. Η ισχυρότερη στον κόσμο (εκτός ΝΒΑ) εκείνη την εποχή, μ' ένα μεγάλο προπονητή στον πάγκο της, το συνταγματάρχη Αλεξάντερ Γκομέλσκι. Μ' ένα παρελθόν αξεπέραστο σε νίκες και θριάμβους: 14 φορές (!!) πρωταθλήτρια Ευρώπης, 3 φορές πρωταθλήτρια κόσμου (1967, 1974, 1982) και μια φορά πρώτη ολυμπιονίκης (1972). Αήττητη στο Ευρωμπάσκετ '87 με 7 νίκες σε 7 αγώνες, αήττητη και στους αγώνες που είχε δώσει με την Εθνική Ελλάδος μέχρι την ιστορική εκείνη μέρα, μετρώντας 12 νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια.

Στο μεγάλο τελικό είχαμε, λοιπόν, από τη μια μεριά μια παθιασμένη ομάδα με ολόκληρο το λαό της μικρής χώρας που αντιπροσώπευε στο πλευρό της να ποθεί όσο τίποτε άλλο τον πρώτο της τίτλο και από την άλλη μια θρυλική και αχτύπητη ομάδα, βγαλμένη μέσα από τα γήπεδα μιας παγκόσμιας υπερδύναμης που ξεπερνούσε τα 200 εκατ. κατοίκους, να ζητά ένα ακόμη τρόπαιο για την πλούσια συλλογή της.

Το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ασφυκτικά γεμάτο από 16-17.000 κόσμο, ντυμένο και στολισμένο στα γαλάζια, υποδέχτηκε τους δυο μεγάλους φιναλίοτ μέσα σε μια απίθανα πανηγυρική ατμόσφαιρα. Ώρα Ελλάδος 8 μ.μ. Φασούλας και Τσατσένκο πηδούν για το τζάμπολ, ενώ γύρω τους, στη σέντρα του γηπέδου, τις πρώτες πεντάδες συμπληρώνουν οι Γκάλης, Γιαννάκης, Χριστοδούλου, Καμπούρης για την Ελλάδα και Μαρτσουλιόνις, Χομίτσιους, Βολκόφ, Τιχονένκο για τη Σοβιετική Ένωση.

Όσοι πίστευαν ότι η Ελληνική ομάδα θα παρουσιαζόταν κορεσμένη και ταυτόχρονα ευχαριστημένη έστω από τη συμμετοχή της στον τελικό, και άρα θ' αποτελούσε εύκολη λεία για τη σοβιετική αρμάδα, διαψεύστηκαν αμέσως. Μέσα στο γήπεδο οι Έλληνες παίκτες άφησαν τον κόσμο έκθαμβο με τη δύναμη, την ορμή και το πάθος τους, δικαιώνοντας το «στρατηγό των θριάμβων», Κώστα Πολίτη, που είχε δηλώσει πριν τον αγώνα: «Είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο μπαμ». Έτσι, η όποια τεχνική ανωτερότητα των αντιπάλων εξουδετερώθηκε από το πρώτο δευτερόλεπτο και ο αγώνας εξελίχθηκε σε μια αδυσώπητη μάχη σώμα με σώμα. Η ελληνική ομάδα πήρε στην αρχή το προβάδισμα στο σκορ και αφού προηγήθηκε 21-13 και 35-19 στο 16', έκλεισε το ημίχρονο προηγούμενη μόνο με 42-41, αφού οι Σοβιετικοί προς το τέλος αντέδρασαν αποφασιστικά. Το β' ημίχρονο εξελίσσεται σε ένα τρομερό ντέρμπι και τα εκατομμύρια των ανθρώπων που παρακολουθούν την τιτάνια μάχη γίνονται μάρτυρες ενός πραγματικά εκπληκτικού αγώνα. Κάποια στιγμή μετά το 30' και αφού βασικοί Έλληνες παίκτες έχουν φορτωθεί με φάουλ, οι Σοβιετικοί ξεφεύγουν στο σκορ με 61-69 στο 31' και 74-82 στο 36', ενώ μετά από λίγο και μέσα σε μισό λεπτό αποβάλλονται με 5 φάουλ ο Π. Φασούλας (2'.30" πριν από το τέλος) και ο Παν. Γιαννάκης (2' πριν από το τέλος). Ο τελικός έχει γείρει πια προς το μέρος των

Σοβιετικών.

Αλλά να που αυτή η υπέροχη ελληνική ομάδα διέθετε απίστευτες και αστείρευτες ψυχικές δυνάμεις. Μέσα στα δύο τελευταία λεπτά και παρά το γεγονός ότι έχει χάσει δύο κορυφαίες μονάδες της, «γυρίζει» το παιχνίδι και με δύο εύστοχες βολές του εξαιρετικού και σ' αυτό τον κρίσιμο αγώνα Λιβέρη Ανδρίτσου ισοφαρίζει 36" πριν από το τέλος του αγώνα σε 89-89 και οδηγούμαστε στην παράταση.

Τα 5 λεπτά που ακολούθησαν φάνηκαν σαν ένας ολόκληρος αιώνας, με τον εκπληκτικό Αετονό Β. Βάλτερς να απαντά με τρίποντα από τα 7 μέτρα στα απίθανα καλάθια του ασύγκριτου Νίκου Γκάλη (πέτυχε στον τελικό 40 πόντους) και το φανταστικό εκείνη τη μέρα Γιοβάισα να ισοφαρίζει 36" πριν από το τέλος της παράτασης με νέα βόμβα τριών πόντων σε 101-101. Τα 36" που ακολούθησαν θα μείνουν στη μνήμη των Ελλήνων βαθιά χαραγμένα. Η ελληνική ομάδα ξεκινάει για την τελευταία της επίθεση ροκανίζοντας το χρόνο. Απομένουν μόλις 10" και ο έξοχος εκείνη τη μέρα Μέμος Ιωάννου παίρνει την μπάλα από τον Λιβέρη Ανδρίτσο. Επιχειρεί μπάσιμο, σουτάρει, αλλά η μπάλα αναπηδάει στο στεφάνι και βγαίνει έξω. Όμως, ο Αργύρης Καμπούρης κερδίζει το ριμπάουντ, αναγκάζοντας τον πρόωρα αδικοχαμένο Βαλερί Γκομπόροφ να του κάνει φάουλ 4" πριν από το τέλος. Όλη η Ελλάδα κρεμόταν πλέον από τα χέρια αυτού

του πραγματικά «άξιου προς μίμηση» γίγαντα. Και αυτός, με τις δυο πιο φημισμένες εύστοχες ελεύθερες βολές στην ιστορία του ελληνικού αλλά και του ευρωπαϊκού μπάσκετ, διαμορφώνει το σκορ σε 103-101 που έμελλε να είναι το τελικό, και έστελνε τον εαυτό του, τους συμπαίκτες του, τους προπονητές του και όλους τους Έλληνες στον έβδομο ουρανό, αφού το ηλεκτρονικό ταμπλό του σταδίου έγραφε αμέσως μετά:

ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΕΥΡΩΠΗΣ 1987

Το τι επακολούθησε θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο βιβλίο για να περιγραφεί. Όλοι σχεδόν οι Έλληνες, αφήνοντας τις τηλεοράσεις τους (το ποσοστό θεαματικότητας του τελικού έφτασε στο εκπληκτικό 87%, το οποίο ήταν και παραμένει ένα απλησίαστο ρεκόρ για την ελληνική, και όχι μόνο, τηλεόραση), βγήκαν στους δρόμους πανηγυρίζοντας έξαλλα με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο. Άξιζε, όμως, τον κόπο. Το λαϊκό αισθητήριο σπάνια πέφτει έξω. Αυτός ο ανέλπιστος και ανεπανάληπτος θρίαμβος, το ένιωθαν όλοι, έφερνε μια νέα εποχή για το ελληνικό μπάσκετ και τον αθλητισμό μας γενικότερα. Τα νέα παιδιά ήταν σίγουρο ότι από την ειπόμενη μέρα θα γέμιζαν τα γήπεδα με τα καλάθια, με μοναδικό σκοπό και στόχο τους να μοιάσουν στα μεγάλα πλέον είδωλα τους, τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα, τον Χριστοδούλου. ώστε να γίνουν κι αυτά κάποτε οι νέοι πρωταθλητές Ευρώπης. Φτάνει κάποιος να αξιοποιούσε το θείο αυτό δώρο της μαζικής συμμετοχής, η οποία άλλωστε αποτελεί παντού και πάντα τη βασική προϋπόθεση για να αναπτυχθεί ο αθλητισμός σε βάθος και να φτάσει στις μεγάλες διακρίσεις. Και το άθλημα του μπάσκετ έδειξε πως ήταν στο σύνολο έτοιμο, αφού παραδοσιακά αναπτυσσόταν σε βάθος, να ανταποκριθεί σ' αυτή τη μεγάλη πρόκληση. Κάτι που τα επόμενα χρόνια αποδείχτηκε περίτρανα και με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, όταν οι επιτυχίες ήρθαν και έρχονται η μία μετά την άλλη.

Πηγή: boraeinai.blogspot.gr

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ

Του Απόστολου Λακασά, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ:

Οι μαθητές θέλουν λιγότερα μαθήματα, μεγαλύτερα διαλείμματα, μικρότερη διδακτέα ύλη, όπως προωθεί το υπουργείο Παιδείας; Οχι! Δεν είναι αυτοί οι κύριοι λόγοι για τους οποίους δεν είναι ικανοποιημένοι από το σχολείο τους. Για τα προβλήματα του σχολείου ως προς το εκπαιδευτικό έργο πρωτίστως στρέφουν το βλέμμα στους καθηγητές τους και τους ζητούν να μην αδιαφορούν για τη δουλειά τους και να μπορούν να μεταδώσουν τη γνώση. Δεν τα βρίσκουν αυτά, με αποτέλεσμα –σε συνδυασμό με τη μεγάλη, ίσως «άχρηστη», σχολική ύλη και την ανεπαρκή προετοιμασία που παρέχει το σχολείο για τις εξετάσεις– τα παιδιά (με απόφαση των γονιών) να στρέφονται στα φροντιστήρια. Οι οκτώ στους δέκα μαθητές λυκείου κάνουν τουλάχιστον 11 ώρες φροντιστήριο την εβδομάδα, με τις περισσότερες από τις μισές οικογένειες να δαπανούν από 200 έως 400 ευρώ τον μήνα. Ο συνολικός τζίρος για τα φροντιστήρια εκτιμάται ότι προσεγγίζει το ένα δισεκατομμύριο ευρώ, χωρίς να μπορεί να προσδιορισθεί με ακρίβεια, αφού υπάρχει και η αδήλωτη αγορά των ιδιαίτερων μαθημάτων.

Ειδικότερα, οι απόψεις των μαθητών –δείγμα 1.276 παιδιών από την Κεντρική Μακεδονία– που μετείχαν σε έρευνα της Αικατερίνης Πολυμίλη, οικονομολόγου και υποψήφιας διδάκτορος του Τμήματος Φιλολογίας και Παιδαγωγικής ΑΠΘ, αποτυπώνουν τις παθογένειες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, χωρίς η σκέψη τους να επηρεάζεται από τα βαρίδια του συντεχνιασμού και της μικροπολιτικής:

1. Το 55,7% των μαθητών δηλώνει λίγο ικανοποιημένο από την εκπαίδευση στο λύκειο και το 14,8% καθόλου. Στον αντίποδα, μόνο το 2,1% είναι πολύ ικανοποιημένο και το 27,4% αρκετά.

2. Οι σημαντικότεροι λόγοι για τους οποίους οι μαθητές είναι λίγο ή καθόλου ικανοποιημένοι είναι η ελλιπής ικανότητα και η αδιαφορία των καθηγητών τους, σε ποσοστό 12,4% και 10,8% αντίστοιχα. Αλλοι λόγοι είναι ότι οι καθηγητές του σχολείου επαναπαύονται αφού... υπάρχει το φροντιστήριο (6,1%) και δεν κάνουν καλό μάθημα (6,6%), ενώ το 10,6% των μαθητών θεωρεί ότι η προετοιμασία στο σχολείο για τις πανελλαδικές εξετάσεις είναι ανεπαρκής.

3. Μόνο ο ένας στους δέκα (9,5% το ακριβές ποσοστό) μαθητής δεν παρακολουθεί φροντιστηριακά μαθήματα. Στον αντίποδα, το 55% επιλέγει μόνο οργανωμένο φροντιστήριο, το 11% μόνο ιδιαίτερα μαθήματα και το 21% και τα δύο.

4. Από όσους παρακολουθούν είτε μόνο οργανωμένο φροντιστήριο είτε και τα δύο, το 41% αφιερώνει από 11 έως 15 ώρες την εβδομάδα και το 36,1% από 16 έως 20 ώρες. Από εκείνους που κάνουν είτε μόνον ιδιαίτερα μαθήματα είτε και τα δύο, το 28,3% παρακολουθεί από 6 έως 10 ώρες και το 19,5% από 11 έως 15 ώρες. Οι λιγότερες ώρες σε σύγκριση με τις ώρες εκείνων που επιλέγουν οργανωμένα φροντιστήρια αποδίδονται στο ότι τα ιδιαίτερα μαθήματα κοστίζουν περισσότερο.

5. Τα παιδιά μελετούν την ύλη που έχει ορίσει το φροντιστήριο και αδιαφορούν για τη ροή της διδακτέας ύλης στο σχολείο. Συγκεκριμένα, το 61,% μελετά έως πέντε ώρες την εβδομάδα την ύλη για την επόμενη ημέρα στο σχολείο. Κάτι που κρίνεται εύλογο, καθώς το 73% αφιερώνει από πέντε ώρες και πάνω (το 5% πάνω από 20 ώρες) για να μελετήσει την ύλη που τους ορίζει ο καθηγητής του φροντιστήριου.

6. Ουσιαστικά το φροντιστήριο έχει υποκαταστήσει το λύκειο. Και αυτό επιβεβαιώνεται από την αξιολόγηση που κάνουν οι μαθητές σε σχολείο και φροντιστήριο. Το 60,1% θεωρεί πολύ καλή την κατάρτιση που παίρνει στο γνωστικό αντικείμενο από το φροντιστήριο. Αντίθετα, μόνο το 4,2% κρίνει ως πολύ καλή την κατάρτιση από το σχολείο. Αντίστροφα, ως «λίγη» θεωρεί την κατάρτιση που παίρνει από το σχολείο το 59,5% των μαθητών. Την ίδια απάντηση έδωσε το 2,8% για το φροντιστήριο.

«Η κριτική των παιδιών στο εκπαιδευτικό σύστημα είναι σκληρή και εστιάζεται κυρίως στους εκπαιδευτικούς, πιθανώς επειδή εκείνοι είναι οι εκφραστές του συστήματος μέσα στην τάξη», αναφέρει στην «Κ» η κ. Πολυμίλη. Και τονίζει: «Η αποστήθιση και η έλλειψη κριτικής σκέψης, η χαμηλή συμβατότητα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με τις ανάγκες της οικονομίας, η υπερφόρτωση του αναλυτικού προγράμματος και ο διαφορετικός συντελεστής δυσκολίας των θεμάτων των σχολικών βιβλίων και των πανελληνίων οδήγησαν τους μαθητές στη σχεδόν καθολική απαξίωση του σχολείου και στην υποκατάστασή του από το φροντιστήριο».

Πάνω από 50% δίνουν από 200-400 ευρώ

Σχεδόν οι δύο στις δέκα οικογένειες δίνουν πάνω από 400 ευρώ τον μήνα για το φροντιστήριο του παιδιού στο λύκειο. Δεδομένων των οικονομικών συνθηκών, η μηνιαία «αφαίμαξη» του οικογενειακού προϋπολογισμού αποτυπώνει εμφατικά πόσο έχει ακυρωθεί στην πράξη ο δωρεάν χαρακτήρας της δημόσιας εκπαίδευσης.

Σύμφωνα με την έρευνα της κ. Πολυμίλη (η οποία έχει εκδοθεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Διάδραση), το 5,4% των γονιών δίνει για το φροντιστήριο (οργανωμένο ή ιδιαίτερα μαθήματα) έως 100 ευρώ τον μήνα, και από 100 έως 200 ευρώ δίνει το 15,1%. Πάνω από τις μισές οικογένειες (το 52,7%) δίνουν από 200 έως 400 ευρώ, και εξ αυτών το 28,9% έως 300 ευρώ και το 23,8% από 300 έως 400 ευρώ. Το 17,8% των μαθητών που μετείχαν στην έρευνα δήλωσε ότι η οικογένειά τους δίνει πάνω από 400 ευρώ τον μήνα στην εξωσχολική προετοιμασία για τις εξετάσεις. Το συνολικό ποσοστό συμπληρώνεται από εκείνους τους μαθητές που δήλωσαν ότι δεν παρακολουθούν φροντιστήριο.

Τα ποσά που δαπανώνται ανά οικογένεια δείχνουν πόσο σημαντική και απαραίτητη θεωρείται η οικονομική «θυσία» των οικογενειών, ώστε το παιδί να εισαχθεί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μάλιστα, σύμφωνα με την έρευνα, όσο πιο αυξημένο είναι το κύρος μιας σχολής ΑΕΙ, στην οποία θέλει να εισαχθεί ένας μαθητής, τόσο μεγαλώνει το ύψος της δαπάνης της οικογένειας. Εύλογα οι γονείς από υψηλότερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα δαπανούν περισσότερα για την προετοιμασία των παιδιών τους.

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΤΟ ΠΑΙΔΕΜΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Της Νιόβης Παυλίδου, καθηγήτριας και μέλους Συμβουλίου Ιδρύματος ΑΠΘ:

Όποιος δε θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει. Όποιος δε θέλει να εφαρμόσει δέκα χρόνια συζητάει, σβήνει, γράφει, διαγράφει και αρχίζει , και πάλι, από χαρτί λευκό, χωρίς σταματημό. Αυτή είναι η κατάσταση στην παιδεία, με τους άπειρους «διαλόγους» και τα ελάχιστα αξιόπιστα συμπεράσματα. Τελευταία οι διάλογοι ξεχειλίζουν ιδεολογήματα, παλεύουν με τις «σκιές του φαντασιακού» των διαλεγομένων, και εν τω μεταξύ «η ζωή των πολιτών κυλάει και χάνεται». 

Η κυβέρνηση δίνει την τελευταία μάχη των ιδεοληψιών της στο τελευταίο της οχηρό. 

Οι ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ έχουν καταλάβει ότι δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι οικονομικής επιβίωσης στο διεθνές σκηνικό. Η προσγείωση στην πραγματικότητα ήρθε γρήγορα. 

Η Παιδεία απέμεινε το μοναδικό πεδίο «αυταπάτης» και ψυχοθεραπείας τους σήμερα. Ναι, είναι θλιβερό που η κοινωνία μας έφτασε σε αυτό το πνιγηρό σημείο. Και το τραγικό είναι ότι, ακόμη και στα θέματα εκπαίδευσης, θα αποδεχθεί εν τέλει η κυβέρνηση αυτά που εφαρμόζει ο κόσμος όλος, αφού ταλαιπωρήσει την ψυχή της, την ψυχή μας, και κυρίως τις ψυχές των παιδιών. 

Μόνο αυτές τις σκέψεις μπορεί να κάνει κανείς διαβάζοντας τις ανάκατες, ασύνταχτες, ανομοιόμορφες, αδόμητες, ανερμάτιστες σελίδες των πορισμάτων «διαλόγου για την παιδεία και την έρευνα», έργο των διάφορων επιτροπών που υπάρχουν μόνο για να συζητούν, ενώ άλλες επιτροπές στη βουλή νομοθετούν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. 

Και πορεύονται, διαβουλευόμενοι και αντιθέτως νομοθετούντες, χωρίς να ενοχλούνται από την αλλοπρόσαλλη δράση τους, ίσως γιατί είναι πολύ έντονη η ανάγκη να αισθανθούν ότι υπάρχει ένα τουλάχιστον πεδίο της κοινωνίας όπου μπορούν να εφαρμόσουν κάτι από το «παράλληλο πρόγραμμά τους». 

Ταλαίπωρη Παιδεία! Είναι σίγουρο ότι και αυτές οι αυταπάτες θα τελειώσουν σύντομα. Δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι για να δομήσει κανείς ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα, συμβατό με τα διεθνή εκπαιδευτικά δεδομένα.

Οι μακροσκελείς αναλύσεις με τις γλαφυρές περιγραφές θα αποσυρθούν και συγκεκριμένες θέσεις, που έχουν διατυπωθεί στις προηγούμενες προσπάθειες εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης θα επανέλθουν για εφαρμογή. Να τονίσουμε ότι, στα αδόμητα κείμενα του διαλόγου ανακαλύπτουμε, τελευταία, αυτούσια τμήματα των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων που θεσμοθετήθηκαν από τις δυο κυρίες Γιαννάκου και Διαμαντοπούλου και αντιμετωπίστηκαν με σφοδρή άρνηση. Και τα ολοήμερα σχολεία, και οι ψηφιακές τεχνολογίες, και οι συγχωνεύσεις τάξεων και το ΑΘΗΝΑ στην ανώτατη και τα δίδακτρα, και οι αξιολογήσεις, και τόσα άλλα, έρχονται σιγά σιγά στην ατζέντα των συζητήσεων. 

Άρχισε άραγε να γίνεται κατανοητό ότι δε μπορούμε να ξεφύγουμε από πρακτικές που εφαρμόζονται παντού; 

Η αξιοκρατική διοικητική οργάνωση με ενισχυμένη λογοδοσία, η προσήλωση στην αριστεία και την ποιότητα των εκπαιδευτικών διαδικασιών, η σύνδεση με την οικονομία και τις κοινωνικές ανάγκες είναι ο μονόδρομος της εκπαίδευσης. Οι νόμοι που στηρίζουν τον δρόμο αυτό υπάρχουν ήδη. Απομένει η απρόσκοπτη εφαρμογή τους, γιατί μόνο η εμπειρία οδηγεί σωστά τα επόμενα βήματα κάθε προσπάθειας. Θα είναι κέρδος για την κοινωνία να αλλάξει η κυβέρνηση πορεία, και ήρεμα και συνετά, όπως αρμόζει στον ακαδημαϊκό χώρο, να προχωρήσει την ακαδημαϊκή ζωή με συνέχεια και ηρεμία. Μην παιδεύουμε την Παιδεία. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ας κερδίσουμε τουλάχιστον τον χρόνο που χάσαμε.

Πηγή: Karfitsa.gr

ΚΟΡΑΝΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ: ΠΡΟΚΛΗΣΗ Ή ΑΝΟΗΣΙΑ;

Γράφει ο Σαράντος Ι. Καργάκος, Ιστορικός-συγγραφέας στη Realnews:

Οι Τούρκοι θαρρούν ότι ο πλανήτης φτιάχτηκε για να τους φιλοξενήσει. Κι όταν αντιμετωπίζουν κρίσεις, καταφεύγουν στις προκλήσεις. Αυτό δεν πρέπει καθόλου να μας εκπλήσσει. Είναι παλαιά τακτική. Αυτή τη στιγμή η Τουρκία έχει αυτο-απομονωθεί. Περιβάλλεται από χώρες ιστορικά εχθρικές, με τις οποίες βρίσκεται ξανά σε τριβές. Επιπλέον, έχει αποκοπεί από τους παραδοσιακούς συμμάχους της (Γερμανούς - Αμερικανούς) και ουσιαστικά βρίσκεται ante bellum με τον μεγαλύτερό της εχθρό, τη Ρωσία. Συνεπώς, η πρόσφατη ανάγνωση εδαφίων εντός της Αγίας Σοφίας, ιερό κέντρο όλης της Χριστιανοσύνης, που από την εποχή του Κεμάλ έχει μετασχηματισθεί σε μουσείο, σε τούτο μόνο αποσκοπεί: να αποστραφεί η προσοχή του τουρκικού λαού από τα μεγάλα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα που τον ταλανίζουν και να στραφεί προς μία θρησκευτική κατεύθυνση για να ικανοποιηθεί το θρησκευτικό μένος των Τούρκων μουσουλμάνων και να σταλεί ένα μήνυμα απειλής εναντίον της Ελλάδος, που αποτελεί -έτσι θεωρούν- τον πλέον αδύνατο κρίκο των αντιπάλων της χώρας του Ερντογάν.

ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ότι οι άνθρωποι που οργάνωσαν και την «τσιρκολάνικη» παράσταση με τους 7.000 ορχούμενους  χαλδούπηδες προς εορτασμό της καταλήψεως της Πόλης, «προς κέντρα λακτίζουν». Αφενός αφυπνίζουν και τις αντιτουρκικές διαθέσεις των Ελλήνων και αφετέρου διεγείρουν για πολλοστή φορά την αποστροφή όλων των πολιτισμένων λαών της Γης. Ειδικά η ανάγνωση εδαφίων του Κορανίου μέσα στην Αγία Σοφία ήταν μία πράξη ασχημοσύνης και ανοησίας. Κατανοητόν. «Η ευφυΐα έχει τα όριά της, η κουταμάρα όχι», είχε πει Όσκαρ Ουάιλντ. Και ειλικρινά δεν θα μπορούσε να βρεθεί μεγαλύτερη πράξη ανοησίας από το άκουσμα του Κορανίου στην Αγία Σοφία, ειδικά σε αυτούς, τους κρίσιμους για την Τουρκία, καιρούς. Το να ξέρεις να προκαλείς, δεν σημαίνει ότι ξέρεις και να αρέσεις. Ο Ερντογάν έγινε περισσότερο απεχθής.

Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ, όπως γράψαμε στο βιβλίο μας «Η Αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως», που κυκλοφόρησε μέσω της Realnews, εκτός του ότι είναι μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, θα μπορούσε να γίνει «σημείον» συναντήσεως ανάμεσα στον ελληνικό και τον τουρκικό λαό. Όπως συχνά έχω γράψει, η Ιστορία μάς χωρίζει με τους Τούρκους. Η γεωγραφία μάς ενώνει. Επί μία χιλιετία (μάχη Μαντζικέρτ 1071) βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση μαζί τους. Παρά τις προσπάθειες που έγιναν -κυρίως από τη μεριά Ελλήνων πολιτικών- για ένα ειρηνικό modus vivendi, ποτέ δεν έλειψαν από μέρους τους οι τριβές και οι προκλήσεις. Οι καθημερινές σχεδόν παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και η προώθηση δεκάδων χιλιάδων προσφύγων και λαθρομεταναστών προς τα νησιά μας συνιστούν ισχυρή επιβεβαίωση. Τώρα προστίθεται και η θρησκευτική πρόκληση. Που δεν αφορά αποκλειστικά στην Ελλάδα. Αφορά σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Ειδικά τον ορθόδοξο. Και σήμερα την ηγεσία της χριστιανικής Ορθοδοξίας (από αβελτηρίες δικές μας) διεκδικεί η Ρωσία. Ο Πούτιν αφορμή γυρεύει να ξαναστείλει, όπως έγινε το 1878, τα ρωσικά στρατεύματα, ως τον Άγιο Στέφανο, όπου σήμερα βρίσκεται το αεροδρόμιο της Κωνσταντινουπόλεως.

Η ΕΛΛΑΣ, κατά την παρούσα στιγμή, δεν επιθυμεί καμία τριβή με τη γείτονα. Ούτε, άλλωστε, επιθυμούσε στο παρελθόν. Από την εποχή της συνάψεως του συμφώνου φιλίας μεταξύ Βενιζέλου-Ινονού όλοι σχεδόν οι Έλληνες πολιτικοί επεδίωξαν μία σταθερή πολιτική φιλίας. Αυτό επιδιώκεται και στον παρόντα καιρό προς αμοιβαίο όφελος. Οι Τούρκοι πολιτικοί ας σκεφθούν πόσα οφέλη αποκομίζουν από τους Έλληνες προσκυνητές της Αγίας Σοφίας. Θα ήταν πράξη μωρίας αν κοπεί αυτή η προσκυνηματική ροή. Θα έλθουν και για τις δύο χώρες δύσκολοι στο εγγύς μέλλον καιροί. Θα χρειασθεί οι δύο λαοί να είναι αλληλέγγυοι. Να μην υποσκάπτει ο ένας τη θέση του άλλου. Η Ελλάς το πράττει. Συχνά ταπεινωτικά. Η Τουρκία όχι, συχνά υπεροπτικά. Αυτό θα τη βλάψει μελλοντικά. Ωστόσο, ο ελληνικός λαός, πάντα μεγάθυμος, ξέρει να συγχωρεί και να συμπαρίσταται. Όταν πολύ σύντομα θα έλθουν τα δεινά για τη γείτονα, μόνο η πόρτα της Ελλάδος θα είναι ανοικτή. Οι Τούρκοι πολιτικοί ας μη φροντίσουν να την κλείσουν με προβοκατόρικες ενέργειες. Όπως εμείς σεβόμαστε τη θρησκευτική τους ευαισθησία, ας σεβασθούν και αυτοί τη δική μας. Ας αφήσουν την Αγία Σοφία να μένει σέμνωμα της Ορθοδοξίας. Εμείς θα νιώθουμε ευχαριστημένοι ψυχικά, ενώ αυτοί θα κερδίζουν οικονομικά. Ας σκεφθούν τούτο το απλά απειλητικό: Οι Αρμένιοι μέχρι πότε θα καρτερούν να βλέπουν από μακριά το Αραράτ; Αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσει νέος πόλεμος προς Ανατολάς. Συμφέρει την Τουρκία να έχει τριβές μαζί μας και προς Δυσμάς;

Πηγή: Real.gr

"ΘΕΡΙΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ" ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Το Καλοκαίρι του 2016, για δεύτερη συνεχή χρονιά θα πραγματοποιηθεί η λειτουργία του «Θερινού Σχολείου» του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, στο πλαίσιο του Προγράμματος «Δημιουργική Μάθηση στην Παιδική Ηλικία», με Επιστημονικώς Υπεύθυνη την Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Πρόεδρο του Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών κα Μαρία Σακελλαρίου.

Το καινοτόμο αυτό εγχείρημα ξεκίνησε με πρωτοβουλία των εργαζομένων του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, σε μια προσπάθεια για δημιουργική απασχόληση των παιδιών τους κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Το Πρόγραμμα σχεδιάζεται σύμφωνα με τα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες των παιδιών, στο πλαίσιο της ενιαίας Προσχολικής και Σχολικής Εκπαίδευσης, με βάση την ελβετική καινοτόμο εκπαιδευτική προσέγγιση «4–8». Στόχος του Προγράμματος είναι η ανάπτυξη και μάθηση του παιδιού, στο πλαίσιο ενός δημιουργικού περιβάλλοντος, ως μια μεγάλη πρόκληση, σε σχέση τόσο με την κοινωνικοποίηση του, όσο και με την νοητική του ανάπτυξη, που οδηγούν σε έναν κύκλο βιωμένης επιτυχίας, ο οποίος οδηγεί στη μελλοντική του πρόοδο και ευημερία.

Το «Θερινό Σχολείο» του Πανεπιστημίου μας υποστηρίχθηκε με θέρμη από τον Πρύτανη Καθηγητή κ Γεώργιο Καψάλη και ενισχύθηκε επιστημονικά από τη Σχολή Επιστημών Αγωγής.

Το «Θερινό Σχολείο» αφορά αποκλειστικά τους εργαζόμενους του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και απευθύνεται πρωτίστως σε παιδιά ηλικίας από 4 έως 10 ετών.

Το Πρόγραμμα είναι αυτοχρηματοδοτούμενο, στο πλαίσιο της Επιτροπής Ερευνών του Π.Ι. Το κόστος συμμετοχής θα καλύπτεται από τους γονείς των παιδιών και έχει καθοριστεί στα 50 ευρώ για κάθε παιδί, ανά χρονική περίοδο. Το χρηματικό ποσό θα προκαταβάλλεται στις αρχές κάθε περιόδου σε τραπεζικό λογ/σμό της Επιτροπής Ερευνών και στην συνέχεια θα εκδίδεται το αντίστοιχο παραστατικό.

Για το Καλοκαίρι του 2016 η λειτουργία του Προγράμματος του «Θερινού Σχολείου» χωρίζεται σε τέσσερις (4 ) περιόδους.

Οι γονείς μπορούν να συμπληρώσουν τη σχετική φόρμα συμμετοχής στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://summer.project.uoi.gr όπου μπορούν να επιλέξουν την χρονική περίοδο που επιθυμούν:

-Α Περίοδος από τις 16-30 Ιουνίου 2016

-Β Περίοδος από την 1-15 Ιουλίου 2016

-Γ Περίοδος από τις 16-31 Ιουλίου 2016

-Δ Περίοδος από τις 22 Αυγούστου - 9 Σεπτεμβρίου 2016

Καταληκτική ημερομηνία υποβολής των αιτήσεων είναι στις 10 Ιουνίου 2016.

Ο αριθμός των παιδιών που θα απασχοληθούν στο «Θερινό Σχολείο» το Καλοκαίρι του 2016 είναι 40 ανά χρονική περίοδο και τα Κριτήρια Επιλογής έχουν καθοριστεί ως εξής:

α) το χρονικό διάστημα συμμετοχής του παιδιού

β) ο αριθμός των παιδιών ανά εργαζόμενο

Πηγή: Ο.Ε.Φ.Ε.

Η "ΣΚΑΚΙΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"

Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, εγκαινίασε στην έδρα του, τη Μυτιλήνη, την «Σκακιέρα του Κόσμου». Μια πρωτοβουλία του "Πράσινου Πανεπιστημίου", που μ' ένα λειτουργικό έργο τέχνης από Χαρτί και Σωσίβια έστειλε ένα συμβολικό μήνυμα επ΄ευκαιρία του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος.

Τα εγκαίνια της γιγάντιας υπαίθριας σκακιέρας, έγιναν από τον Grandmaster και πρωταθλητή Ελλάδας 2015 στο Σκάκι, κ. Αθανάσιο Μαστροβασίλη, με ένα “παιχνίδι στρατηγικής στη Σκακιέρα του Κόσμου”: μια συμβολική παρτίδα σκάκι με ομάδα από φοιτητές του Πανεπιστημίου Αιγαίου και μαθητές του Πρότυπου Πειραματικού Λυκείου του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Το Χαρτί της ακαδημαϊκής πρακτικής και τα Σωσίβια των Προσφύγων που παραχώρησε ο Δήμος Λέσβου, απετέλεσαν τα δύο βασικά, «άχρηστα» ίσως, αλλά υψηλού συμβολισμού υλικά κατασκευής της πρωτότυπης σκακιέρας. Μετά από πολυήμερη εθελοντική και σκληρή εργασία, τα σημαντικά αυτά υλικά της καθημερινότητας μας στο Αιγαίο, μεταμορφώθηκαν σε 32 μεγάλα πιόνια ύψους 1,2 μ.. που στήθηκαν πάνω στην τεράστια (25μ2) σκακιέρα από το υλικό των πλαστικών βαρκών του δύσκολου ταξιδιού των συνανθρώπων μας στο Αιγαίο.

Η γιγαντιαία «Σκακιέρα του Κόσμου» και τα πολύχρωμα πιόνια της, έμπνευση της καλλιτέχνιδος και διοικητικής υπαλλήλου του Πανεπιστημίου Αιγαίου, κας Φερενίκης Τσαμπαρλή, στήθηκαν μόνιμα στο Λόφο Πανεπιστημίου. Σε μια διαρκή υπενθύμιση του διπλού συμβολισμού της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος: η ισχυρή αλληλεπίδραση του Ανθρώπου με το Περιβάλλον και ο διαρκής αγώνας για ένα καλύτερο μέλλον με ασφάλεια, ελπίδα και αισιοδοξία!

Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου καθηγητής Στέφανος Γκρίτζαλης υποδέχθηκε στο Λόφο Πανεπιστημίου το συμβολικό και λειτουργικό αυτό έργο τέχνης, τονίζοντας ότι με ευφάνταστο τρόπο αναδεικνύει την ισχυρή περιβαλλοντική στόχευση του Πανεπιστημίου Αιγαίου, την έμφαση στην ενίσχυση της περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης των μελών του και στην παράλληλη ανάδειξη κυρίαρχων κοινωνικών και περιβαλλοντικών ζητημάτων των νησιών του Αρχιπελάγους.

Πηγή: Ο.Ε.Φ.Ε.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΡΑΤΑΝΕ ΜΟΛΥΒΙΑ, ΟΧΙ ΕΡΓΑΛΕΙΑ

Η 12η Ιουνίου έχει ανακηρυχθεί ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, 300 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 15 ετών, εργάζονται 15 και 16 ώρες την ημέρα, με ένα μισθό πείνας για να κρατήσουν στη ζωή τον εαυτό τους και την οικογένειά τους. Διαβάστε εδώ το με αριθμούς της βαρβαρότητα της παιδικής εργασίας ανά τον κόσμο.

Κάθε χρόνο,8.000 μαθητές εγκαταλείπουν την εκπαίδευση για οικονομικούς λόγους.

1 στους 10 Έλληνες (περίπου 1 εκατ. άνθρωποι) δεν τελείωσε ούτε καν το Δημοτικό.

2.800.000 Έλληνες, ηλικίας 16 ετών και άνω, δεν έχουν ολοκληρώσει τη βασική εκπαίδευση, το υποχρεωτικό 9χρονο σχολείο,

και η κύρια (αν όχι η μοναδική) αιτία είναι η εργασία.

75.000 παιδιά στη χώρα μας εργάζονται.

Το10% των παιδιών απαντούν ότι εργάζονται από τα 10 – 12 χρόνια τους,

Tο 34% από τα 12 – 14 χρόνια τους και το 56% από 14 ετών και πάνω.

Το 48% εργάζονται σε συνεργεία – μηχανουργεία, το 18% σε άλλες χειρωνακτικές δουλειές.

Η Νίνα Κουλετάκη μας αφηγείται την ιστορία του Iqbal Masih, ενός αγοριού από το Πακιστάν που εξαναγκάστηκε να δουλεύει από την ηλικία των τεσσάρων ετών, για την αποπληρωμή χρέους της οικογένειάς του (bonded labor). Στα δέκα του απελευθερώθηκε και έγινε ακτιβιστής κατά της παιδικής εργασίας για αποπληρωμή χρεών. Δολοφονήθηκε σε ηλικία 12 ετών.

Ο Iqbal Masih ήταν ένα αγόρι από το Πακιστάν, που εξαναγκάστηκε να δουλεύει από την ηλικία των τεσσάρων ετών, για την αποπληρωμή χρέους της οικογένειάς του (bonded labor). Στα δέκα του απελευθερώθηκε και έγινε ακτιβιστής κατά της παιδικής εργασίας. Δολοφονήθηκε σε ηλικία 12 ετών.

Ο Iqbal γεννήθηκε το 1982 στο Muridke, ένα μικρό αγροτικό χωριό, έξω από την Λαχώρη του Πακιστάν. Λίγο μετά την γέννησή του, ο πατέρας τοου Saif Masih εγκατέλειψε την οικογένεια. Η μητέρα του Iqbal Inayat, η οποία εργαζόταν ως καθαρίστρια, δυσκολευόταν πολύ να ικανοποιήσει τις ανάγκες της οικογένειας με το πενιχρό της εισόδημα.

Ο μικρός Iqbal ανυποψίαστος, όπως όλα τα παιδιά, για τα προβλήματα των ενηλίκων, έπαιζε στα χωράφια που περιέβαλαν το οικογενειακό σπίτι των δύο δωματίων. Τις ώρες που η μητέρα του έλειπε στην δουλειά, τον μικρό φρόντιζαν οι μεγαλύτερες αδελφές του. Η ξέγνοιαστη ζωή του Iqbal θα τελείωνε στα τέσσερα, μόλις, χρόνια του.

Το 1986, ο μεγαλύτερος αδελφός του Iqbal επρόκειτο να παντρευτεί και η οικογένεια είχε ανάγκη από χρήματα για να τελέσει τον γάμο και να γιορτάσει το γεγονός, σύμφωνα με τα τοπικά έθιμα. Για τις πολύ φτωχές οικογένειες του Πακιστάν, ο μόνος τρόπος να βρουν χρήματα είναι να τα δανειστούν από έναν επιχειρηματία της περιοχής. Οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες επιδίδονται σ’ αυτό το είδος της εμπορικής συναλλαγής, κατά την οποία δανείζουν χρήματα στις οικογένειες, με αντάλλαγμα την καταναγκαστική εργασία ενός μικρού παιδιού.

Έτσι, λοιπόν, προκειμένου να πληρώσει τα έξοδα του γάμου, η οικογένεια του Iqbal δανείστηκε το ποσό των 600 ρουπιών (περίπου 4,5 ευρώ!!!) από έναν επιχειρηματία της περιοχής. Σε αντάλλαγμα ο Iqbal θα έπρεπε να εργαστεί το ταπητοϋφαντουργείο του προηγουμένου μέχρι την αποπληρωμή του χρέους. Έτσι, παρά τη θέλησή του, το παιδί πουλήθηκε, κυριολεκτικά, σαν σκλάβος.

Πριν συνεχίσουμε με την ιστορία του Iqbal, θα πρέπει να πούμε δυο λόγια για το peshgi, το σύστημα ιδιωτικού δανεισμού στο Πακιστάν. Ο δανειστής έχει την απόλυτη ισχύ και εξουσία πάνω στον δανειζόμενο. Όσο μικρό κι αν είναι το ποσό της οφειλής, δεν αποπληρώνεται σχεδόν ποτέ ή –έστω- αυτό συμβαίνει με τεράστια δυσκολία. Στο διαρκώς ανατοκιζόμενο αρχικό ποσό, προστίθενται τα «δίδακτρα» της μαθητείας του επαγγέλματος, η παροχή στέγης και τροφής, η αξία των υπό χρήση εργαλείων καθώς και σωρεία προστίμων για τυχόν λάθη ή/και παραλείψεις του νέου εργάτη. Η οικογένεια, λόγω των αφόρητων συνθηκών ζωής, αναγκάζεται να δανειστεί εκ νέου χρήματα, τα οποία προστίθενται –τοκιζόμενα πάντα- στο αρχικό χρέος. Είναι ένας φαύλος κύκλος που δεν κλείνει ποτέ. Όταν ο Iqbal συμπλήρωνε τα δέκα του χρόνια, το οικογενειακό χρέος είχε φτάσει στις 13.000 ρουπίες (γύρω στα 100 ευρώ), χωρίς δυνατότητα αποπληρωμής να διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Οι συνθήκες, κάτω από τις οποίες εργαζόταν ο Iqbal, ήταν φρικτές. Μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά που δούλευαν μαζί του, υποχρεώνονταν να κάθονται οκλαδόν σ’ έναν ξύλινο πάγκο και να σκύβουν μπροστά προκειμένου να δένουν εκατομμύρια μικροσκοπικούς κόμπους στα χαλιά που ύφαιναν. Η δουλειά απαιτούσε να ακολουθούν συγκεκριμένο σχέδιο, διαλέγοντας κάθε νήμα και δένοντας τον κόμπο με μεγάλη προσοχή. Οι μεταξύ τους ομιλίες ήταν απαγορευμένες και αν κάποια στιγμή τα παιδιά αφαιρούνταν για τον οποιονδήποτε λόγο, ένας φύλακας τα επανέφερε στην τάξη χτυπώντας τα, ενώ διέτρεχαν πάντα τον κίνδυνο να τραυματίσουν σοβαρά τα χέρια τους με τα κοφτερά εργαλεία που χρησιμοποιούσαν για να κόβουν τα νήματα.

Ο Iqbal εργαζόταν έξι ημέρες την εβδομάδα, για τουλάχιστον 14 ώρες την ημέρα, μέσα σ’ ένα δωμάτιο με αποπνικτική ζέστη (τα παράθυρα δεν άνοιγαν ποτέ, για να προστατεύονται τα νήματα από τον ήλιο και την σκόνη), με δυο λάμπες να φωτίζουν ασθενικά τον χώρο.

Αν τα παιδιά αντιμιλούσαν, δραπέτευαν, νοσταλγούσαν το σπίτι τους ή αρρώσταιναν, οι τιμωρίες έπεφταν βροχή. Ξυλοδαρμοί, δέσιμο με αλυσίδες, απομόνωση σε ένα σκοτεινό ντουλάπι, κρέμασμα ανάποδα ήταν στην ημερήσια διάταξη. Ο Iqbal υπέστη σχεδόν όλα αυτά. Η αμοιβή του, μετά το πέρας της μαθητείας του, ήταν 60 ρουπίες την ημέρα (λιγότερο από μισό ευρώ…).

Ενώ εργαζόταν ήδη έξι χρόνια ως ταπητοϋφαντουργός, ο Iqbal πληροφορήθηκε για μια συνάντηση του Μετώπου για την Απελευθέρωση από την Καταναγκαστική Εργασία (Bonded Labor Liberation Front – BLLF), το οποίο προσπαθούσε να βοηθήσει τα παιδιά σαν αυτόν. Όταν σχόλασε, έφυγε κρυφά από τον κοιτώνα του και πήγε στην συνάντηση, όπου πληροφορήθηκε ότι η κυβέρνηση του Πακιστάν είχε κηρύξει παράνομο το peshgi το 1992 και, επιπλέον, είχε ακυρώσει όλα τα εκκρεμή δάνεια στους εργοδότες που το εφάρμοζαν.

Σοκαρισμένος ο Iqbal συνειδητοποίησε ότι θα μπορούσε να είναι ελεύθερος. Μίλησε με τον Eshan Ullah Khan, πρόεδρο του Μετώπου, ο οποίος τον βοήθησε να συγκεντρώσει όλα τα απαραίτητα έγγραφα ώστε να δείξει στον εργοδότη του ότι έπρεπε να τον απελευθερώσει, πράγμα που έγινε. Ωστόσο, ο Iqbal δεν ικανοποιήθηκε μόνο με την δική του απελευθέρωση και άρχισε να εργάζεται προς την κατεύθυνση να ελευθερώσει και τα υπόλοιπα παιδιά που δούλευαν μαζί του.

Φοίτησε σε σχολείο του BLLF στη Λαχώρη και ήταν τόσο καλός μαθητής, ώστε ολοκλήρωσε την ύλη τεσσάρων ετών σε δύο μόνο. Κατά την διάρκεια της παραμονής του στο σχολείο, φάνηκαν οι ηγετικές του ικανότητες και συμμετείχε ενεργά σε εκδηλώσεις και διαδηλώσεις κατά της παιδικής καταναγκαστικής εργασίας. Προκειμένου να ενημερωθεί για τις συνθήκες εργασίας των παιδιών σε διάφορες βιοτεχνίες, δεν δίστασε να προσποιηθεί πως ήταν ένα από αυτά (εργαζόμενος εκ νέου σε αυτές) προκειμένου να είναι σε θέση να συνομιλήσει μαζί τους. Αυτό ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο, αλλά οι πληροφορίες που συγκέντρωσε είχαν ως αποτέλεσμα να κλείσουν πολλά τέτοια εργασιακά κάτεργα και να απελευθερωθούν εκατοντάδες παιδιά.

Σιγά-σιγά ο Iqbal άρχισε να αναδεικνύεται σε προσωπικότητα του Μετώπου, να είναι ο κεντρικός ομιλητής σε συγκεντρώσεις του, να ενημερώνει και να συνεργάζεται με ξένους ακτιβιστές και να παραχωρεί συνεντεύξεις διεθνώς σε δημοσιογράφους. Ο λόγος του ήταν μεστός και πειστικός, καθώς γνώριζε πολύ καλά το θέμα του, έχοντας κι ο ίδιος υπάρξει θύμα της καταναγκαστικής παιδικής εργασίας. Δεν τον αποθάρρυνε το πλήθος του ακροατηρίου και γρήγορα συγκέντρωσε πάνω του την προσοχή του κόσμου.

Τα έξι χρόνια που πέρασε ο Iqbal στο κάτεργο του εργοδότη του, είχαν αφήσει τα σημάδια τους πάνω του. Η σωματική του ανάπτυξη του είχε, ουσιαστικά, σταματήσει και στην ηλικία των δέκα ετών ήταν όπως αυτή ενός πεντάχρονου. Πολύ μικροκαμωμένος (ένας γιατρός διέγνωσε ότι έπασχε από «ψυχολογικό νανισμό»), με προβλήματα στα νεφρά, παραμορφωμένη σπονδυλική στήλη, σοβαρά προβλήματα στους πνεύμονες καθώς και αρθρίτιδα.

Από την στιγμή που ο Iqbal άρχισε να δουλεύει στο ταπητουργείο, μεταμορφώθηκε βίαια από παιδί σε ενήλικα, χάνοντας -μέσα σε μια στιγμή- την παιδική του ηλικία. Όμως, μέσα του, δεν είχε πάψει να είναι παιδί, πώς θα μπορούσε άλλωστε; Είναι χαρακτηριστίκό πως, όταν πήγε στις Η.Π.Α. για να παραλάβει το Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Reebok, του άρεσε να παρακολουθεί κινούμενα σχέδια και, ιδιαίτερα, τον Bugs Bunny. Επίσης είχε την ευκαιρία να καταπιαστεί και με την αγαπημένη ασχολία των συνομηλίκων του, τα βιντεοπαιχνίδια.

Η διαρκώς αυξανόμενη δημοτικότητα του Iqbal αλλά κυρίως η επίδρασή της, είχαν ως αποτέλεσμα ν’ αρχίσει να λαμβάνει πολυπληθείς απειλητικές επιστολές. Ο Iqbal τις αγνόησε, καθώς εστίαζε στον αγώνα για την απελευθέρωση των παιδιών.

Την Κυριακή, 16 Απριλίου του 1995, ο Iqbal βρισκόταν στο πατρικό του, για να περάσει το Πάσχα με την οικογένειά του. Αφού πέρασε κάποιον χρόνο με την μητέρα και τα αδέλφια του, πήγε να επισκεφτεί έναν θείο του. Συναντήθηκε με δύο ξαδέλφια του και τα τρία αγόρια, με τα ποδήλατά τους, κατευθύνιηκαν προς το σπίτι του θείου, πηγαίνοντάς του φαγητό από το εορταστικό γέυμα. Στη διαδρομή κάποιος τα πυροβόλησε με καραμπίνα. Ο Iqbal πέθανε ακαριαία. Ο ένας του ξάδελφος τραυματίστηκε στον βραχίονα ενώ ο άλλος δεν χτυπήθηκε.

O Iqbal δολοφονήθηκε από τους ηγέτες της βιομηχανίας χαλιών, για τη ζημιά που είχε προκαλέσει η δράση του στις επιχειρήσεις του. Η κηδεία του Iqbal έγινε στις 17 Απριλίου του 1995 και την παρακολούθησαν γύρω στα χίλια άτομα.

Το πρόβλημα με την καταναγκαστική παιδική εργασία εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα. Εκατομμύρια παιδιά, κυρίως στο Πακιστάν και την Ινδία, βρίσκονται σε εργοστάσια φτιάχνοντας χαλιά, τούβλα, τσιγάρα, κοσμήματα και ρούχα, ζώντας και δουλεύοντας κάτω από τις ίδιες απάνθρωπες συνθήκες που βίωσε και ο Iqbal στην σύντομη ζωή του.

Στοιχεία για τον Iqbal Masih από το https://eglima.wordpress.com/

Πηγή: AlfaVita

ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΝΕΑ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ

Άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ:

"Ό​​λη αυτή η φασαρία για μία διδακτική ώρα στο γυμνάσιο, η οποία παίζει σαν την μπίλια της ρουλέτας αν θα κάτσει στα Αρχαία ή στα Νέα; Think positive που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Η ελληνική γλώσσα, είτε αρχαία είτε νέα, εξακολουθεί να απασχολεί τη συλλογική μας ευαισθησία. Και αυτό στον αιώνα της αγλωσσίας μόνον θετικό μπορεί να είναι. Το αρνητικό, βέβαια, είναι ότι δύο αιώνες μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους το «γλωσσικό» ζήτημα αναγεννάται από τις στάχτες του σε πρώτη ευκαιρία. Κι αν αυτό συμβαίνει είναι ότι περίπου δύο αιώνες μετά την ίδρυση του πρώτου ελληνικού σχολείου από τον Ιωάννη Καποδίστρια, δεν έχει βρεθεί ένας βιώσιμος τρόπος για να διδάσκεται η ελληνική γλώσσα – αρχαία και σύγχρονη.

Το στερεότυπο είναι γνωστό: για εμάς τους Ελληνες το γλωσσικό είναι υπαρξιακό ζήτημα. Οφείλω να υπενθυμίσω ότι δεν είμαστε ο μόνος λαός στον κόσμο για τον οποίον η γλώσσα του είναι υπαρξιακό ζήτημα.

Πάρτε, για παράδειγμα, τους Γάλλους. Η γλώσσα τους μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες θα μπορούσε να θεωρηθεί διεθνής – τουλάχιστον έτσι την αντιμετώπιζαν οι ίδιοι. Αυτό δεν ισχύει πια. Είδαν την ακτινοβολία της να υποχωρεί όχι μόνον απέναντι στα αγγλικά, αλλά και απέναντι στα ισπανικά και τα γερμανικά. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ανοιχτή ετήσια συνεδρίαση της Γαλλικής Ακαδημίας εκφωνούνται δύο λόγοι. Ο ένας είναι «ο λόγος περί αρετής» και ο άλλος «ο λόγος για την κατάσταση της γαλλικής γλώσσας». Και αυτό από την εποχή του Ρισελιέ. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι κάθε χρόνο οι ακαδημαϊκοί αναγνωρίζουν νέες λέξεις ως λέξεις της γαλλικής και τις εντάσσουν στο λεξικό. Και όπως είχε πει κάποτε ο Μισέλ Τουρνιέ: «Αν σκεφθείτε την επίθεση που δέχεται καθημερινά η αγγλική γλώσσα από τα δισεκατομμύρια που την κακοποιούν στα αεροδρόμια της οικουμένης, αυτή κινδυνεύει πραγματικά». Noblesse oblige.

Το θέμα δεν είναι αν θα διδάσκεται μία ώρα παραπάνω Νέα στο γυμνάσιο αντί για μία ώρα παραπάνω Aρχαία. Το ζητούμενο είναι πώς θα διδάσκονται τα Αρχαία και πώς θα διδάσκονται τα Nέα. Την περασμένη Κυριακή κατέθεσα τις απόψεις μου για την ανάγκη της διδασκαλίας των Aρχαίων Eλληνικών από το πρωτότυπο. Σήμερα θα προσπαθήσω να αναπτύξω τις απόψεις μου για την ανάγκη διδασκαλίας των Νέων Ελληνικών από το πρωτότυπο. Και από εδώ ξεκινά το ζήτημα. Τι εννοούμε όταν λέμε ότι πρέπει τα Νέα Ελληνικά να διδάσκονται από το πρωτότυπο; Εννοούμε κείμενα τα οποία είναι γραμμένα βάσει της γραμματικής της δημοτικής, περίπου Τριανταφυλλίδη, και των οποίων οι λέξεις έχουν απογραφεί είτε στο λεξικό Μπαμπινιώτη είτε σε αυτό του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη.

Κατ’ αρχάς, να συμφωνήσουμε ότι η εκπαίδευση βοηθάει το παιδί να εξοικειωθεί με το γραπτό κεφάλαιο της γλώσσας, άρα με την ανάγνωση. Την προφορικότητα την παίρνει από το σπίτι του. Αν όμως η επαφή με την ανάγνωση περιορισθεί στις ως άνω προδιαγραφές τότε αυτομάτως αποκλείεται ένα μεγάλο τμήμα, ίσως το μεγαλύτερο, του αποθεματικού κεφαλαίου της γλώσσας που είναι γραμμένο στην καθαρεύουσα, από τον Βιζυηνό και τον Ροΐδη ώς τον Παπαδιαμάντη και τον Εμπειρίκο. Και τι γίνεται; Τα μεταφράζουμε σε καθομιλουμένη, όπως αποπειράθηκαν κάποιοι να το κάνουν; Ή τα διδάσκουμε από το πρωτότυπο;

H λογοτεχνία –με την ευρεία σημασία του όρου– μπορεί να μη σου μαθαίνει γραμματική ή συντακτικό, σε βοηθάει όμως να αποκτήσεις αίσθημα της γλώσσας και να αντιληφθείς τις εκφραστικές δυνατότητές της. Και αυτό είναι το ζητούμενο. Πώς διδάσκεται η λογοτεχνία; Μέσα από ανθολόγια με αποσπάσματα που το παιδί τα διατρέχει πεταλουδίζοντας και αποστηθίζοντας χρονολογίες και διάφορες περιττές πληροφορίες. Το Ελληνόπουλο τελειώνοντας το σχολείο έχει διδαχθεί ένα ολόκληρο κείμενο ελληνικής λογοτεχνίας; Μα ολόκληρο τον «Ζορμπά» αν έχεις διαβάσει έχεις έρθει σε επαφή με έναν κόσμο, ενώ αν αποστηθίσεις ονόματα της γενιάς του τριάντα και τίτλους έργων τότε απλώς περνάς τις εξετάσεις. Αλήθεια, ξέρει κανένας σήμερα πως ο διαχωρισμός της Ελληνικής Ιστορίας σε αρχαία, βυζαντινή και σύγχρονη οφείλεται σε κάποιον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, έναν από τους σημαντικότερους πεζογράφους του 19ου αιώνα; Ή μήπως κι αυτό εντάσσεται στη μία ώρα που θα κοπεί ή δεν θα κοπεί;

Η συγγενής τυπολατρία της ελληνικής κοινωνίας παρέδωσε τη διδασκαλία των ελληνικών στους γλωσσαμύντορες. Σ’ αυτούς που διαβάζουν Βιζυηνό ή Καβάφη γυρεύοντας με τη γραμματική στο χέρι «φαινόμενα» για να τα διορθώσουν. Μα αυτό δεν είναι διδασκαλία ζωντανής γλώσσας. Αυτό είναι ανατομία πτώματος στο νεκροτομείο για λογαριασμό των ανακριτικών αρχών. Κάποτε ήταν οι καθαρευουσιάνοι, τώρα είναι οι δημοτικιστές και οι διάφοροι νεομορφωμένοι γλωσσολόγοι που μας πιπιλίζουν τα μυαλά με την αυτονομία της εκάστοτε γλωσσικής δομής. Να τη βράσω την αυτονομία. Προτιμώ τον Ροΐδη.

Ας σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε την ελληνική γλώσσα ως διατηρητέο. Το κληρονομείς και βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που το κληρονόμησες. Οχι μόνον μένεις με τον ένα όροφο τη στιγμή που ο διπλανός σου έχει σηκώσει πέντε, όχι μόνον τα υλικά κοστίζουν, όχι μόνον πληρώνεις ΕΝΦΙΑ, αλλά έρχεται και η πολεοδομία και σου ζητάει να το ξαναβάψεις με τη σωστή ώχρα.

Είναι ζωντανά τα ελληνικά; Μια γλώσσα είναι ζωντανή όσο μιλιέται, και στον πολιτισμένο κόσμο όσο μπορεί να παράγει λογοτεχνία – με την ευρεία σημασία. Γι’ αυτό αν θέλουμε να περάσουμε το αίσθημα της ζωντανής γλώσσας στις νεότερες γενιές, θα πρέπει να ξεκινήσουμε απ’ τη λογοτεχνία, πάντα στο πρωτότυπο. Κυρίως από τους κλασσικούς, οι οποίοι, δυστυχώς για τους σημερινούς δασκάλους, έγραψαν στην καθαρεύουσα."

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΣΤΑ "ΘΡΑΝΙΑ" ΤΟΥ CERN

Το άρθρο είναι του Σάκη Ιωαννίδη, δημοσιευμένο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ:

O μαθηματικός Ντίκραν Τάχτα έφυγε από τη ζωή το 2006. Αρμενικής καταγωγής, σπούδασε Μαθηματικά, αλλά ως φιλομαθής νέος του ‘60 διάβαζε μανιωδώς λογοτεχνία, φιλοσοφία και Ιστορία. Ηταν ένας άνθρωπος γεμάτος ενέργεια, μεταδοτικός και αγαπητός μεταξύ των μαθητών του, οι οποίοι στο μάθημά του έφτασαν να δημιουργούν ταινίες μικρού μήκους και να μαγειρεύουν. Υπήρξε ένας «μαγικός» δάσκαλος, έγραψε η εφημερίδα «Γκάρντιαν» στη νεκρολογία του. Και αν το όνομά του δεν περιλαμβάνεται στις λίστες με τους φημισμένους ανά τον κόσμο μαθηματικούς, ίσως δεν είναι παράλειψη, καθώς η αποστολή του Ντίκραν Τάχτα ήταν διαφορετική. Χάρη στη «μαγεία» της διδασκαλίας του, η Θεωρητική Φυσική «απέκτησε» τον Στίβεν Χόκινγκ. Ο δάσκαλος Τάχτα ενέπνευσε τον τότε νεαρό μαθητή για «μαθηματικά, πιο πολλά μαθηματικά και φυσική».

Πίσω από σπουδαίους επιστήμονες υπάρχουν συνήθως φωτισμένοι δάσκαλοι που, σε μια ορισμένη στιγμή της καριέρας τους, κατάφεραν και ενεργοποίησαν μια λανθάνουσα σπίθα, μια άγνωστη δυναμική και μετέδωσαν την επιθυμία για γνώση ή αναγνώρισαν και έδωσαν ώθηση σε ένα σπάνιο ταλέντο. Ετσι, ο Κρίστιαν Ντόπλερ πήγε στο Πολυτεχνείο της Βιέννης αντί να γίνει λιθοξόος όπως οι άνδρες της οικογένειάς του με την παραίνεση ενός καθηγητή του, ο Ρίτσαρντ Φάινμαν στράφηκε προς τη Φυσική, ενώ για τον «πατέρα» των πρωτονίων και νομπελίστα Ερνεστ Ράδερφορντ σημαντική ήταν η επίδραση του καθηγητή του κ. Μπίκερτον.

Αυτή την καταλυτική σχέση μεταξύ δασκάλου και μαθητή φιλοδοξεί να αξιοποιήσει το CERN, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Πυρηνικών Ερευνών, με το πιλοτικό πρόγραμμα «Παίζοντας με τα πρωτόνια», που διοργανώνεται με πρωτοβουλία του πειράματος CMS. Το πρόγραμμα απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και για πρώτη φορά οι συμμετέχοντες δάσκαλοι θα επιλεγούν από δύο επιστημονικές επιτροπές και θα εκπαιδευτούν από μια μεγάλη ομάδα διεθνών ερευνητών του CERN, για να μυήσουν αργότερα τους μικρούς μαθητές τους στον συναρπαστικό κόσμο της Φυσικής. «Θέλουμε οι εκπαιδευτικοί να λειτουργήσουν ως πολλαπλασιαστικοί παράγοντες, ως πρεσβευτές της επιστήμης, της Φυσικής και του CERΝ και να εμπνεύσουν τους μαθητές στην επιστημονική κουλτούρα, στον τρόπο σκέψης και στη μεθοδολογία για να αγαπήσουν τις επιστήμες. Να καταλάβουν ότι η επιστημονική πράξη είναι μια δημιουργική διαδικασία», τονίζει στην «Κ» ο υπεύθυνος του προγράμματος Αγγελος Αλεξόπουλος.

Έλληνες δάσκαλοι

Κάθε χρόνο χιλιάδες εκπαιδευτικοί και μαθητές επισκέπτονται τις εγκαταστάσεις του CERN στη Γενεύη για να δουν από κοντά τους ερευνητές που προσπαθούν να απαντήσουν στα θεμελιώδη ερωτήματα από τι είναι φτιαγμένο το σύμπαν και πώς δημιουργήθηκε. Περίπου 7% των εκπαιδευτικών που λαμβάνουν μέρος στα προγράμματα επιμόρφωσης και ένας στους 10 μαθητές που επισκέπτονται το Κέντρο Ερευνών προέρχονται από την Ελλάδα, στοιχεία που προσδίδουν ιδιαίτερη βαρύτητα στο γεγονός ότι οι πρώτοι δάσκαλοι που θα συμμετάσχουν στο νέο πιλοτικό πρόγραμμα του CERN θα είναι Ελληνες.

Αυτή την περίοδο η πρώτη επιτροπή αξιολόγησης εξετάζει αιτήσεις από 150 εκπαιδευτικούς που εκδήλωσαν το ενδιαφέρον τους, ενώ η τελική επιλογή θα γίνει από επιστημονική επιτροπή του CERN με επικεφαλής τον διαπρεπή καθηγητή Θεωρητικής Φυσικής Τζον Ελις, η οποία θα αναδείξει τους 10 δασκάλους που θα πετάξουν για Γενεύη.

Αλλωστε, όπως επισημαίνει στην «Κ» o διακεκριμένος φυσικός και μέλος της πρώτης επιτροπής αξιολόγησης Δημήτριος Νανόπουλος, στην εποχή μας τα πράγματα αλλάζουν με την ταχύτητα του φωτός και οι εκπαιδευτικοί πρέπει να ενημερώνονται συνεχώς για τις νέες εξελίξεις. «Για μένα η προσπάθεια έγκειται στη σωστή μετάδοση της γνώσης στους μικρούς εν δυνάμει επιστήμονες.

Είναι μια πολύ μεγάλη ευκαιρία και ταυτόχρονα μια πρόκληση. Δεν είναι εύκολο, αλλά, αν οι θεματικές ενότητες παρουσιαστούν με τον κατάλληλο τρόπο και τις αγαπήσει ο δάσκαλος, τότε μπορεί να δημιουργήσει την “ανυπομονησία” στους νέους για να εμβαθύνουν αργότερα», τονίζει ο κ. Νανόπουλος.

Κοσμολογία με απλά υλικά

Οι δάσκαλοι που θα ζήσουν για μία εβδομάδα με τους ερευνητές του CERN τον ερχόμενο Αύγουστο θα εκπαιδευθούν σε τέσσερις βασικές ενότητες: Κοσμολογία, Στοιχειώδη Σωμάτια, Τεχνολογία και Ιστορία της Επιστήμης στο CERN. Ειδικότερα με διαλέξεις, συζητήσεις με ερευνητές, επισκέψεις σε πειραματικές εγκαταστάσεις και βιωματικά εργαστήρια οι δέκα τυχεροί εκπαιδευτικοί θα γνωρίσουν τους επιταχυντές σωματιδίων και τους ανιχνευτές που χρησιμοποιούν οι επιστήμονες του Κέντρου, θα γνωρίσουν τις βασικές έννοιες της σύγχρονης Φυσικής και βέβαια θα μάθουν να δημιουργούν στην τάξη τα δικά τους πειράματα Κοσμολογίας και μοντέλα επιταχυντών με απλά υλικά, όπως μπαλόνια, πλαστικά μπουκάλια και μακαρόνια.

Η εμπειρία τους στο CERN και τα πειράματα που θα μάθουν θα είναι δομημένα με κατάλληλο τρόπο ώστε να μεταφερθούν στην τάξη τους. «Το ιδανικό θα ήταν ο κάθε εκπαιδευτικός να δημιουργήσει το δικό του υλικό και να το διδάξει με τον δικό του τρόπο», επισημαίνει η φυσικός Τίνα Νάντσου, η οποία έχει αναλάβει την παιδαγωγική επιμέλεια του προγράμματος. Τα περισσότερα υλικά, άλλωστε, χρησιμοποιούνται από την ίδια στο μάθημα Φυσικής που παραδίδει στη Σχολή Χιλλ, εισάγοντας τους μικρούς μαθητές στη συγκεκριμένη επιστήμη με έναν διαφορετικό, δημιουργικό, τρόπο. «Οσο πιο μικρός είσαι, τόσο πιο ανοικτό πνεύμα έχεις», τονίζει. Μάλιστα, το 2014 τα «εκτάκια» της Σχολής Χιλλ ήταν το πρώτο ελληνικό δημοτικό σχολείο που επισκέφθηκε το CERN και οι μικροί μαθητές έβγαιναν φωτογραφίες με τον νομπελίστα Κάρλο Ρούμπια έχοντας προηγουμένως εντυπωσιάσει την επιστημονική κοινότητα με την εξαιρετική προετοιμασία τους. Οι προοπτικές που ανέδειξε εκείνη η συνεργασία γέννησε το φετινό πρόγραμμα «Παίζοντας με τα πρωτόνια».

«Ενα τέτοιο πρόγραμμα του CERN μπορεί να δώσει ελπίδα στον κόσμο και ενθουσιασμό στα παιδιά και γιατί όχι να βρούμε τους επόμενους μεγάλους επιστήμονες», σημειώνει η κ. Νάντσου.

Καλλιεργώντας προσδοκίες

Η πρόσκληση για τη συμμετοχή στο πιλοτικό πρόγραμμα του CERN απευθύνθηκε σε εκπαιδευτικούς που υπηρετούν στα νησιά, σε απομακρυσμένες και υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας και άρα στην τάξη τους συναντούν παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον με ενδεχομένως λιγότερα ερεθίσματα αναφορικά με τη σύγχρονη Φυσική και τις επιστήμες. Το ζητούμενο για τα παιδιά, μας εξηγεί ο κ. Αλεξόπουλος, είναι να νιώσουν ότι μπορούν να γίνουν μέρος του κόσμου που ονομάζεται CERN. «Θέλουμε τα παιδιά να μπουν σε ένα ταξίδι γνώσης, να τονωθεί η περιέργεια και η αυτοπεποίθησή τους και να πιστέψουν ότι η επιστημονική έρευνα και ανακάλυψη δεν είναι τόσο μακριά γι’ αυτά. Και όσο πιο νωρίς γίνει αυτό, τόσο μεγαλύτερη αξία έχει», προσθέτει.

Εξίσου σημαντική θα είναι και η αξιολόγηση του προγράμματος από το Τμήμα Ερευνας και Ανάπτυξης της Ελληνογερμανικής Αγωγής μετά την ολοκλήρωσή του, ώστε να δημιουργηθεί ένα εκπαιδευτικό μοντέλο και να εφαρμοστεί στο μέλλον σε εκπαιδευτικούς άλλων χωρών.

Το κλειδί είναι η εξωστρέφεια

Τα τελευταία χρόνια οι μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις στο πεδίο της σύγχρονης Φυσικής και του Διαστήματος, με πιο πρόσφατες την ανακάλυψη του σωματιδίου Χιγκς, τις υδάτινες ροές στον πλανήτη Αρη και την ανίχνευση των βαρυτικών κυμάτων, έγιναν viral στο Διαδίκτυο και έδωσαν σημαντική ώθηση στη διάδοση της επιστημονικής γνώσης σε ένα ευρύτερο κοινό. Πολλά στερεότυπα που ακολουθούσαν την επιστημονική έρευνα κατέπεσαν, οι επιστημονικοί οργανισμοί και τα κέντρα ερευνών επέδειξαν σημαντική εξωστρέφεια και άνοιξαν τις πύλες τους σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, οι δημόσιες συζητήσεις για τις επιστήμες μπήκαν στην ατζέντα πολιτιστικών φορέων ενώ αναπτύχθηκαν τα κέντρα διάδοσης επιστημών, τα οποία ανέρχονται σε περίπου 2.500 παγκοσμίως.

«Εζησα το CERN από το 1973 έως το 2002 και έχω βιώσει αυτή την αλλαγή και τη στροφή προς την εξωστρέφεια», επισημαίνει ο κ. Νανόπουλος. Ο σπουδαίος φυσικός, που υπήρξε ερευνητής και ανώτερο στέλεχος του CERN, τονίζει ότι η εκλαΐκευση της επιστημονικής γνώσης είναι σημαντική, αλλά πρέπει να γίνεται πολύ προσεκτικά για να μην μετατραπεί σε «επιστημονικό» λαϊκισμό.

Το πρόγραμμα «Παίζοντας με τα πρωτόνια» υποστηρίζεται από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα CREATIONS, και το απαιτητικό έργο του συντονισμού των εμπλεκόμενων φορέων, της εξεύρεσης χορηγιών και της διοργάνωσης για την Ελλάδα ανέλαβε η μη κερδοσκοπική εταιρεία κοινωνικής καινοτομίας New Wrinkle, η οποία είχε πρόσφατα διοργανώσει την ελληνική συμμετοχή στη σειρά εκδηλώσεων του δήμου του Παρισιού για τη διαπολιτισμικότητα «Café de jour».

Οπως επισημαίνει ο διευθυντής της εταιρείας Στέφανος Νόλλας, οι φορείς στην Ελλάδα έχουν ωριμάσει και διακρίνονται για την ικανότητά τους να συνεργάζονται αποτελεσματικά. «Αυτό για εμάς είναι η σοβαρότερη ένδειξη πως το πιο συνειδητοποιημένο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας αναγνωρίζει τη ζωτική ανάγκη της χώρας να βγει από την κρίση με άλματα δημιουργίας», επισημαίνει.

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 

ΡΗΤΟΡΙΚΕΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΕΣ

Άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ:

¨Νέες επιστημονικές έρευνες αποδεικνύουν ότι τα χρυσόψαρα μπορούν να αναγνωρίζουν πρόσωπα και συνεπώς έχουν μνήμη. Πρέπει, λοιπόν, να διαγράψουμε τη γλωσσική μεταφορά «μνήμη χρυσόψαρου» και να βρούμε μια καινούργια. Η «μνήμη ΣΥΡΙΖΑ» έχει τις καλύτερες προϋποθέσεις διαδοχής. Ειδικά μετά τις δηλώσεις του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη, ο οποίος κληθείς να σχολιάσει την κίνηση «Παραιτηθείτε», που διοργανώνει συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 15 Ιουνίου, επισήμανε ότι «πρόκειται για ένα κίνημα στα όρια της συνταγματικής ανοχής» (Alpha 8.6.2016).

Συμπλήρωσε, δε, ότι «όποιος θέλει μπορεί να οργανώνει ό,τι συγκεντρώσεις θέλει... Δημοκρατία έχουμε». Τον ευχαριστούμε για τη... μεγαλοθυμία του. Αλλά μετά το μπέρδεψε πάλι: «Βεβαίως, δεν μπορεί να διοργανώνει κανείς μια υπονομευτική πολιτική παρέμβαση, διότι η διαστροφή της πολιτικής –το τι λέει η κυβέρνηση να το διαστρέφουν– είναι ένα στοιχείο, το οποίο δεν ευνοεί τη δημοκρατία. Το να δημιουργούνται κινητοποιήσεις στη βάση όχι πραγματικών λαϊκών προβλημάτων, αλλά στη βάση προφητικών υποτίθεται εξαγγελιών, ότι θα γίνει αυτό σε ένα χρόνο, άρα τώρα εγώ κάνω απεργία για το τι θα γίνει σε ένα χρόνο, είναι μια διαδικασία που έχει ελάχιστη σχέση με τη δημοκρατία».

Εκ των πραγμάτων, δηλαδή, και εκ της τρικυμίας εν κρανίω που δέρνει την Πρώτη Φορά, οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει συγκεντρώσεις («Δημοκρατία έχουμε») αλλά όχι κι από εκείνες που υπονομεύουν την κυβέρνηση. Μόνο οι υποστηρικτικές της κυβέρνησης είναι δημοκρατικές. Οι άλλες των Αγανακτισμένων «έχουν ελάχιστη σχέση με τη Δημοκρατία». Και όχι όλες: οι προηγούμενες, στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πιάσει στασίδι στην κάτω πλατεία με τους χρυσαυγίτες να αλωνίζουν την πάνω πλατεία, ήταν η κορύφωση της Δημοκρατίας. Τα ανιστόρητα συνθήματα του τύπου «Η χούντα δεν τελείωσε το ’73» που ο ίδιος προέβαλε από τις σελίδες της «Αυγής» και οι φασιστικές αθλιότητες εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας, που το κόμμα του στήριξε, ήταν κάτι παραπάνω από έκφραση πολιτικού πολιτισμού. Ηταν (τρομάρα μας!) «αμεσοδημοκρατία».

Να θυμηθούμε ότι ο αρχηγός του κ. Φίλη και νυν πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έλεγε στις 26 Οκτωβρίου 2011 (δύο ημέρες πριν από τα φασιστικά έκτροπα στη Θεσσαλονίκη) πως «η αντίδραση και η αγανάκτηση έχουν φτάσει και έχουν περάσει στα γήπεδα και στις εξέδρες και στα σχολεία μας και στις παρελάσεις. Δεν θα μπορούν να σταθούν, όχι σε καφενείο, σε κοινωνική εκδήλωση, δεν θα μπορούν να σταθούν αν συνεχίσουν έτσι».

Θα ήταν για γέλια και αυτές οι δηλώσεις του κ. Φίλη –όπως και άλλων χυδαίων υπουργών της Προόδου– αν δεν ήταν επικίνδυνες για τη Δημοκρατία. Η πολιτική αίγλη που προσέδωσε η Αριστερά στη βία και στους τραμπουκισμούς του παρελθόντος, πλήγωσαν βαθιά τη Δημοκρατία. Οι επαναστατικές μπαρούφες του κ. Φίλη και των συντρόφων του, για προσπορισμό βραχυπρόθεσμων πολιτικών ωφελημάτων, νομιμοποίησαν την έρπουσα φασιστική βία εναντίον των πολιτικών και το γεγονός ότι τώρα τη γεύονται και οι ίδιοι δεν αποτελεί παρηγοριά για τους γνήσιους δημοκράτες. Οι νέες αντιδημοκρατικές ανοησίες πληγώνουν τη Δημοκρατία έτι περαιτέρω. Ας σιωπήσουν επιτέλους. Αρκετή καταστροφή έχουν προκαλέσει με τις ρητορικές αθλιότητές τους.¨

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ