ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ...ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ;

Η Αμαλία τελείωσε το Λύκειο πριν μερικά χρόνια, σ΄ένα από τα σχολεία της Γκράβας. Έτυχε και την είχα μαθήτρια...
Η Αμαλία, η οποία παρεπιπτόντως αρίστευσε στις Πανελλήνιες, απάντησε σε έρευνα που έκανε το ΒΗΜΑ, έρευνα η οποία ζητούσε από μαθητές να...αξιολογήσουν και να συγκρίνουν τους καθηγητές τους στο Σχολείο και στο Φροντιστήριο.
Ένα απόσπασμα των όσων είπε είναι το παρακάτω:

«Το πρόβλημα με τους καθηγητές, λέει η Αμαλία, δεν είναι ότι δεν έχουν διάθεση ή ότι δεν είναι φιλικοί μαζί μας. Στην προσπάθειά τους να βγάλουν την ύλη στον περιορισμένο χρόνο που διαθέτουν παραμερίζουν τη σχέση μας μαζί τους. Στο σχολείο νιώθεις ότι πρέπει να πάρεις βαθμό, τον κυνηγάς, διαβάζεις με αυτόν τον σκοπό και στο τέλος δεν σου μένει τίποτε γιατί δεν το κάνεις για σένα. Αν μας σηκώσει ένας καθηγητής στον πίνακα και δεν καταλαβαίνουμε κάτι, δεν ρωτάμε ποτέ απορίες γιατί μας κατεβάζουν κάτω, φαίνεται ότι έχουμε αδυναμίες στο μάθημά του και μας ρίχνει τον βαθμό. Στο φροντιστήριο δεν έχουμε τέτοιο άγχος με τον βαθμό, οι καθηγητές είναι κοντά μας, συζητάμε τα πάντα μαζί τους,είναι φίλοι μας. Μετά εκεί, επειδή πληρώνουμε και πολλά λεφτά, αν ένας καθηγητής δεν είναι καλός και δεν τον καταλαβαίνουμε, το λέμε και μας τον αλλάζουν. Στο σχολείο δεν γίνεται αυτό γιατί ακόμη και αν έχουμε δίκιο τι να κάνει η διευθύντρια, δεν μπορεί να τον διώξει».

Το απόσπασμα αυτό είναι ιδιαίτερα επίκαιρο, δεδομένης της συζήτησης που έχει ανοίξει και αφορά την αξιολόγηση των Εκπαιδευτικών στο Ελληνικό Σχολείο.
Ομολογώ ότι αυτή τη συζήτηση δεν την έχω παρακολουθήσει, παρά μόνο σε επίπεδο...τίτλων.
Έχω αποφασίσει, εδώ και πολλά χρόνια, ότι το Ελληνικό Δημόσιο Σχολείο, δεν είναι το πεδίο στο οποίο θα ασκήσω τη δραστηριότητά μου ως καθηγητής.
Από την πρώτη μέρα που πήρα το πτυχίο μου περνάω πολλές ώρες καθημερινά στις Φροντιστηριακές αίθουσες...Τον περισσότερο καιρό έξι ή και επτά μέρες την εβδομάδα.
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, όλα αυτά τα χρόνια, για τους λόγους που με έκαναν ν΄αγαπήσω αυτή τη δουλειά...
Παλαιότερα, τα χρόνια πριν την κρίση, όταν ο διορισμός στο Δημόσιο αποτελούσε μια καλή εξασφάλιση (και μισθολογικά), αυτή την ερώτηση μου την έθεταν και πολλοί φίλοι μου....
Μπορώ να γράψω πολλά ως απάντηση...
Είναι κάτι που, όταν βρώ χρόνο, σκοπεύω να κάνω...Να αποτυπώσω, να περιγράψω τους λόγους για τους οποίους επέλεξα να μείνω σ΄αυτόν τον τόσο δύσκολο στίβο της Εκπαιδευτικής Διαδικασίας.
Στο κείμενο της Αμαλίας όμως, υπάρχει, διατυπωμένος με την απλότητα ενός 17χρονου κοριτσιού, ο κυριότερος απ΄αυτούς τους λόγους...
"...αν ένας καθηγητής δεν είναι καλός και δεν τον καταλαβαίνουμε, το λέμε και μας τον αλλάζουν..."!
Δεν γίνεται βέβαια, έτσι ακριβώς...
Όμως, ποιός μπορεί πραγματικά να αρνηθεί το γεγονός ότι ο καθηγητής του Φροντιστηρίου είναι ο μόνος καθηγητής, σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης στη χώρα μας, ο οποίος καθημερινά αξιολογείται;
Αξιολογείται μέσα στην τάξη, από τους αυστηρότερους κριτές, τους μαθητές του!
Και μην γελιόμαστε...Ο καθηγητής του Φροντιστηρίου είναι ο μόνος, από όσους συμμετέχουν σ΄αυτήν την Εκπαιδευτική διαδικασία, ο οποίος "πληρώνει" μια κακή αξιολόγηση!
Αυτός είναι ο σημαντικότερος, από τους πολλούς, λόγος που μ΄αρέσει να είμαι καθηγητής-φροντιστής...
Με συναρπάζει το γεγονός ότι κάνω μάθημα σε μαθητές που με επιλέγουν...Με επιλέγουν και συνειδητά συνεχίζουν να μένουν μαζί μου!
Αυτός τελικά δεν θα έπρεπε να είναι ο ορισμός της...αξιολόγησης;