Ένα άρθρο του Άρη Ιωαννίδη στο schooltime.gr:
Καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε ότι το φροντιστήριο αποτελεί ένα καθαρά ελληνικό προϊόν, απόρροια του «κακού» εκπαιδευτικού συστήματος και καθρέπτης μια παρακμάζουσας κοινωνίας που υπολειτουργεί κι αναζητεί απεγνωσμένα τρόπους ανάνηψής της. Ακούμε, επίσης, για τη μάστιγα της παραπαιδείας και την ανικανότητα τόσων και τόσων να την εξαλείψουν από τα ελληνικά εκπαιδευτικά δρώμενα.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι είναι δύσκολο ως Πολιτεία να καταπολεμήσεις και να εξαλείψεις κάτι που η ίδια το τροφοδοτείς και το ασπάζεσαι, θέτοντάς το ως απαραίτητη προϋπόθεση μέσω των διαφόρων μορφών ενισχυτικής διδασκαλίας, πρόσθετης στήριξης κ.ά. Πώς θεωρείς περιττό κάτι που η ίδια «βαπτίζεις» απαραίτητο, προκειμένου «… οι μαθητές να ενισχυθούν μαθησιακά μέσω της παρακολούθησης μαθημάτων σε ώρες διαφορετικές από αυτές που αναπτύσσεται το ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου, με απώτερο σκοπό, να αποφύγουν τη σχολική αποτυχία, να μην εγκαταλείψουν πρόωρα το σχολείο με μειωμένα προσόντα, με ενδεχόμενο, στην περίπτωση αυτή, να οδηγηθούν σε αποκλεισμό από την αγορά εργασίας αλλά και να αυξήσουν τις πιθανότητες πρόσβασής τους στην ανώτατη Εκπαίδευση» ( απόφαση του Υπουργείου Παιδείας με θέμα την «Οργάνωση και λειτουργία της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης»). Πώς γίνεται να «προσπαθείς» να απαξιώσεις κάτι που η ίδια θέτεις ως αδήριτη ανάγκη μη αποτυχίας του μαθητή;
Το φροντιστήριο υφίσταται ως θεσμός, που λειτουργεί συμπληρωματικά κι ενισχυτικά στο σύστημα εκπαίδευσης, κινείται παράλληλα με το σχολείο, εξυπηρετώντας κάποιες ανάγκες κι επιθυμίες του μαθητή, λειτουργώντας υπό την αιγίδα του ίδιου του Υπουργείου Παιδείας και του Ελληνικού Οργανισμού Τυποποίησης (ΕΛΟΤ). Πώς, λοιπόν, η επίσημη Πολιτεία θέλει να προβάλλει την εικόνα του υπέρμαχου της ταλαίπωρης ελληνικής οικογένειας, προωθώντας μια απειλητική – για την ελληνική πραγματικότητα – εικόνα του φροντιστηρίου, ενός οργανισμού εγκεκριμένου από την ίδια, στον οποίο εργάζονται χιλιάδες αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, βοηθητικό προσωπικό, λογιστές… κι ο οποίος αποτελεί ένα ικανοποιητικό πάγιο έσοδο του ελληνικού κράτους; Αυτό ακριβώς είναι η παραπαιδεία ή το εύκολο, «μαύρο» χρήμα των ιδιαιτέρων – διορισμένων και μη – χωρίς ΑΦΜ, χωρίς ταμπέλες … που αποτελεί πραγματική γάγγραινα της ελληνικής οικονομίας, και η αντιμετώπιση της οποίας θεωρείται απατηλό όνειρο;
Το φροντιστήριο, λοιπόν, δεν είναι παρά ένας υποστηρικτικός μηχανισμός, που μάλλον έρχεται να διορθώσει μερικά από τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας και δη της εκπαίδευσης. Ένας μηχανισμός που καλείται να συνδράμει στο έργο του σχολείου και να εφοδιάσει το μαθητή με κάποια επιπλέον εφόδια στο δύσκολο συναγωνισμό – κατ’ άλλους ανταγωνισμό – που υποθάλπει το σύστημα εξέτασης. Ένας μηχανισμός που καλώς ή κακώς συμπληρώνει αισίως κοντά έναν αιώνα ζωής κι ολοένα και θεριεύει… Πώς εξηγείται αυτό; Πώς καταφέρνει να επιβιώνει παρά τις αντίξοες συνθήκες και τον «πόλεμο» που έχει δεχθεί στο παρελθόν αλλά και συνεχίζει να δέχεται ανηλεώς από φιλεύσπλαχνες Κυβερνήσεις διαφόρων αποχρώσεων, που βλέπουν στο πρόσωπό του τον – μόνο – αδυσώπητο εχθρό της ελληνικής οικογένειας; Μάλλον η ελληνική οικογένεια επενδύει περισσότερα, απ’ ό,τι και η ίδια μπορεί, στο μέλλον των παιδιών της, στερούμενη πολλές φορές και τα απαραίτητα…
Και βέβαια σε καμία περίπτωση το φροντιστήριο δεν αποτελεί ελληνικό φαινόμενο… Η.Π.Α, Καναδάς, Ιαπωνία, Γαλλία, Πορτογαλία, Ιταλία, Κίνα, Νέα Ζηλανδία, Τουρκία … Juku, GrindSchool, Dershane, Hagwon… Μερικές χώρες και μερικά ονόματα των φροντιστηρίων ανά τον κόσμο, εξυπηρετώντας βέβαια διαφορετικές ανάγκες της εκάστοτε κοινωνίας. Ακόμη και σε χώρες, λοιπόν, που το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργεί σε πιο στέρεες βάσεις, το φροντιστήριο κάνει αισθητή την παρουσία του.
Άραγε, μήπως το φροντιστήριο είναι ένας αποδιοπομπαίος τράγος – όπως πολύ εύστοχα είχε επισημάνει ο Ευάγγελος Παπανούτσος δεκαετίες πριν – στην πλάτη του οποίου φορτώνονται όλα τα μεμπτά της κοινωνίας μας κι όλα τα προβλήματα στο χώρο της εκπαίδευσης; Μήπως θα ήταν θεμιτό κάποια στιγμή, όλοι οι φορείς της εκπαίδευσης – δημόσιοι και ιδιωτικοί – να αφήσουν κατά μέρος τις όποιες διαφορές τους και να συμμαχήσουν, με κοινό σκοπό το καλό του μαθητή;
Οψόμεθα...
Πηγή: schooltime.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου