Άρθρο του Άρη Ιωαννίδη, συναδέλφου από το Βόλο:
"Για μία ακόμη φορά στο ίδιο έργο θεατές.
Η ανακοίνωση της βαθμολογίας των Πανελλαδικών εξετάσεων έφερε στο φως το ίδιο πρόβλημα.
Τι γίνεται τέλος πάντων με το μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας, κοινώς της Έκθεσης; Έως πότε όλοι μας καθηγητές, μαθητές, γονείς θα κάνουμε την προσευχή μας, προκειμένου να τύχει το γραπτό μια όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική και αξιοκρατική αντιμετώπιση;
Προς Θεού σε καμία περίπτωση δεν εξαπολύω μύδρους κατά πάντων (ένα αγαπημένο σπορ των Ελλήνων) και ιδιαιτέρως κατά ανθρώπων που μοχθούν και προσπαθούν να αποδώσουν δικαιοσύνη, όταν καλούνται να βαθμολογήσουν γραπτά υποψηφίων. Τι θα γίνει όμως με αυτή την κατάσταση; Ίσως κάποια στιγμή – κι όσο γίνεται πιο άμεσα – πρέπει να βρεθεί μια λύση.
Μέχρι πότε – το ξαναλέω – θα προσπαθούμε να απολογούμαστε και να εξηγούμαστε σε γονείς και παιδιά για απρόβλεπτους βαθμούς; Μέχρι πότε θα προσπαθούμε να απαντήσουμε σε ερωτήματα όπως: «μα τι έκανα λάθος και πήρα τόσο χαμηλό βαθμό;». Μέχρι πότε κάποιοι θα εξαντλούν όλο τους το μένος σε γραπτά παιδιών.
Φέτος μάλιστα παράγινε το κακό. Αναβαθμολογήσεις που σπάνε κόκκαλα. 62 ο ένας 83 ο άλλος. Και άλλα πολλά παρόμοια ευτράπελα. Θα μου πείτε όποιος είναι έξω από τον χορό… Ναι συμφωνώ. Όμως ο καθένας έχει το δικό του ρόλο στην όλη ιστορία. Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Αλλά ας μας πουν κάποια στιγμή τι ακριβώς θέλουν από τα παιδιά, να τους το δώσουν. Δεν είναι δυνατόν μαθητές με υψηλές βλέψεις, όπως Ιατρική, να συγκεντρώνουν Μ.Ο. στα μαθήματα Προσανατολισμού κοντά στο 90 και βάλε και να αξιολογούνται με 60-65 στην έκθεση. Και αν… Κάτι γίνεται. Και μιλάμε για παιδιά που από μικρή ηλικία τα περισσότερα είχαν πολύ καλές σχέσεις με τα βιβλία. Τι γίνεται; Και ιδιαίτερα φέτος που στα περισσότερα μαθήματα ο δείκτης δυσκολίας δεν ήταν και ιδιαίτερα υψηλός, η Έκθεση στην κυριολεξία, έκλεισε σπίτια…
Το δέχομαι ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε μηχανές. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει τυποποίηση και ομοιομορφία στη σκέψη μας. Άλλωστε αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά μας. Κάτι όμως πρέπει να γίνει. Αφού δεν γίνεται να αλλάξουμε εμείς, ας αλλάξει η ίδια η φύση του μαθήματος και μαζί με αυτήν κι ο τρόπος εξέτασής του. Έχουμε να κάνουμε με παιδιά που κρίνεται το μέλλον τους μέσα σε μια τρίωρη εξέταση. Με παιδιά που το ηθικό τους τσακίζεται όταν καλούνται να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Με παιδιά που, κακά τα ψέματα, σ’ αυτή τη φάση τουλάχιστον της ζωής τους, ο βαθμός τους είναι ο καθρέπτης τους. Γιατί του δίνουμε με το παραμικρό μία και τον κάνουμε χίλια κομμάτια;
Κάτι πρέπει να γίνει. Και άμεσα. Το ξαναλέω. Πρέπει να υπάρξει μια κοινή γραμμή τουλάχιστον από την πλειονότητα των βαθμολογητών. Μου θυμίζει το «άλλος για Χίο τράβηξε … κι άλλος για Μυτιλήνη» (να δροσιστούμε και λίγο με όλα αυτά που γίνονται). Πιστεύω ότι μερικές φορές (θέλω να ελπίζω ελάχιστες) μέσα σε κάποια βαθμολογικά κέντρα διενεργείται ένας άτυπος διαγωνισμός εύρεσης του θησαυρού. Και στην προκειμένη περίπτωση θησαυρός δεν είναι τίποτε άλλο από λάθη που αλιεύονται. Δεν είπαμε βέβαια να πάμε και στην αντίπερα όχθη του «πάρε κόσμε».
Διαβάζω επίσης ότι με άλλα κριτήρια βαθμολογούν για παράδειγμα στην Αθήνα και με άλλα στη Λάρισα, στο Βόλο, στη Βέροια (τυχαίες επιλογές πόλεων). Ποιοι παράγοντες αλήθεια καθορίζουν τα διαφορετικά κριτήρια; Η πόλη; Το αν έχει βουνό ή θάλασσα; Δεν ξέρω ειλικρινά τι να πω…
Ας δημιουργηθεί μία «επίλεκτη» ομάδα βαθμολογητών για το συγκεκριμένο μάθημα, από τα χέρια των οποίων θα περνούν όλα τα γραπτά. Γνωρίζω βαθμολογητές οι οποίοι πραγματικά πασχίζουν μέσα από εργαστήρια πειραματικής βαθμολόγησης, μέσα από πολύωρες συζητήσεις στο διαδίκτυο και μέσω ομάδων να βγάλουν και οι ίδιοι άκρη στο υπάρχον πρόβλημα. Νιώθω πολύ τυχερός που τους γνωρίζω – έστω και διαδικτυακά – γιατί κοντά τους έχω μάθει πάρα πολλά για τον τρόπο σωστής βαθμολόγησης των γραπτών της Έκθεσης. Αλλά μάλλον είναι λίγοι…"
Πηγή: schooltime.gr
"Για μία ακόμη φορά στο ίδιο έργο θεατές.
Η ανακοίνωση της βαθμολογίας των Πανελλαδικών εξετάσεων έφερε στο φως το ίδιο πρόβλημα.
Τι γίνεται τέλος πάντων με το μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας, κοινώς της Έκθεσης; Έως πότε όλοι μας καθηγητές, μαθητές, γονείς θα κάνουμε την προσευχή μας, προκειμένου να τύχει το γραπτό μια όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική και αξιοκρατική αντιμετώπιση;
Προς Θεού σε καμία περίπτωση δεν εξαπολύω μύδρους κατά πάντων (ένα αγαπημένο σπορ των Ελλήνων) και ιδιαιτέρως κατά ανθρώπων που μοχθούν και προσπαθούν να αποδώσουν δικαιοσύνη, όταν καλούνται να βαθμολογήσουν γραπτά υποψηφίων. Τι θα γίνει όμως με αυτή την κατάσταση; Ίσως κάποια στιγμή – κι όσο γίνεται πιο άμεσα – πρέπει να βρεθεί μια λύση.
Μέχρι πότε – το ξαναλέω – θα προσπαθούμε να απολογούμαστε και να εξηγούμαστε σε γονείς και παιδιά για απρόβλεπτους βαθμούς; Μέχρι πότε θα προσπαθούμε να απαντήσουμε σε ερωτήματα όπως: «μα τι έκανα λάθος και πήρα τόσο χαμηλό βαθμό;». Μέχρι πότε κάποιοι θα εξαντλούν όλο τους το μένος σε γραπτά παιδιών.
Φέτος μάλιστα παράγινε το κακό. Αναβαθμολογήσεις που σπάνε κόκκαλα. 62 ο ένας 83 ο άλλος. Και άλλα πολλά παρόμοια ευτράπελα. Θα μου πείτε όποιος είναι έξω από τον χορό… Ναι συμφωνώ. Όμως ο καθένας έχει το δικό του ρόλο στην όλη ιστορία. Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Αλλά ας μας πουν κάποια στιγμή τι ακριβώς θέλουν από τα παιδιά, να τους το δώσουν. Δεν είναι δυνατόν μαθητές με υψηλές βλέψεις, όπως Ιατρική, να συγκεντρώνουν Μ.Ο. στα μαθήματα Προσανατολισμού κοντά στο 90 και βάλε και να αξιολογούνται με 60-65 στην έκθεση. Και αν… Κάτι γίνεται. Και μιλάμε για παιδιά που από μικρή ηλικία τα περισσότερα είχαν πολύ καλές σχέσεις με τα βιβλία. Τι γίνεται; Και ιδιαίτερα φέτος που στα περισσότερα μαθήματα ο δείκτης δυσκολίας δεν ήταν και ιδιαίτερα υψηλός, η Έκθεση στην κυριολεξία, έκλεισε σπίτια…
Το δέχομαι ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε μηχανές. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει τυποποίηση και ομοιομορφία στη σκέψη μας. Άλλωστε αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά μας. Κάτι όμως πρέπει να γίνει. Αφού δεν γίνεται να αλλάξουμε εμείς, ας αλλάξει η ίδια η φύση του μαθήματος και μαζί με αυτήν κι ο τρόπος εξέτασής του. Έχουμε να κάνουμε με παιδιά που κρίνεται το μέλλον τους μέσα σε μια τρίωρη εξέταση. Με παιδιά που το ηθικό τους τσακίζεται όταν καλούνται να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Με παιδιά που, κακά τα ψέματα, σ’ αυτή τη φάση τουλάχιστον της ζωής τους, ο βαθμός τους είναι ο καθρέπτης τους. Γιατί του δίνουμε με το παραμικρό μία και τον κάνουμε χίλια κομμάτια;
Κάτι πρέπει να γίνει. Και άμεσα. Το ξαναλέω. Πρέπει να υπάρξει μια κοινή γραμμή τουλάχιστον από την πλειονότητα των βαθμολογητών. Μου θυμίζει το «άλλος για Χίο τράβηξε … κι άλλος για Μυτιλήνη» (να δροσιστούμε και λίγο με όλα αυτά που γίνονται). Πιστεύω ότι μερικές φορές (θέλω να ελπίζω ελάχιστες) μέσα σε κάποια βαθμολογικά κέντρα διενεργείται ένας άτυπος διαγωνισμός εύρεσης του θησαυρού. Και στην προκειμένη περίπτωση θησαυρός δεν είναι τίποτε άλλο από λάθη που αλιεύονται. Δεν είπαμε βέβαια να πάμε και στην αντίπερα όχθη του «πάρε κόσμε».
Διαβάζω επίσης ότι με άλλα κριτήρια βαθμολογούν για παράδειγμα στην Αθήνα και με άλλα στη Λάρισα, στο Βόλο, στη Βέροια (τυχαίες επιλογές πόλεων). Ποιοι παράγοντες αλήθεια καθορίζουν τα διαφορετικά κριτήρια; Η πόλη; Το αν έχει βουνό ή θάλασσα; Δεν ξέρω ειλικρινά τι να πω…
Ας δημιουργηθεί μία «επίλεκτη» ομάδα βαθμολογητών για το συγκεκριμένο μάθημα, από τα χέρια των οποίων θα περνούν όλα τα γραπτά. Γνωρίζω βαθμολογητές οι οποίοι πραγματικά πασχίζουν μέσα από εργαστήρια πειραματικής βαθμολόγησης, μέσα από πολύωρες συζητήσεις στο διαδίκτυο και μέσω ομάδων να βγάλουν και οι ίδιοι άκρη στο υπάρχον πρόβλημα. Νιώθω πολύ τυχερός που τους γνωρίζω – έστω και διαδικτυακά – γιατί κοντά τους έχω μάθει πάρα πολλά για τον τρόπο σωστής βαθμολόγησης των γραπτών της Έκθεσης. Αλλά μάλλον είναι λίγοι…"
Πηγή: schooltime.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου