ΠΕΡΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ, ΤΟΥ Θ.ΤΣΟΛΑΚΙΔΗ

Ένα κείμενο για την αξιολόγηση, του συναδέλφου και συμφοιτητή μου, Θεοκλή Τσολακίδη, Μαθηματικού-Φροντιστή, όπως αναρτήθηκε στην προσωπική του σελίδα στο facebook:

"Οι Πανελλήνιες Εξετάσεις είναι η πλέον αντικειμενική και αδιάβλητη διαδικασία αξιολόγησης σε όλο το εκπαιδευτικό μας σύστημα μέχρι το πανεπιστήμιο.
Είναι και η μόνη που έχει συγκεκριμένες συνέπειες.
Ας δούμε τι γίνεται πριν από αυτές:

Στο δημοτικό.
Μακράν η πιο ποιοτική και ολοκληρωμένη αξιολόγηση . Κυρίως χάρη στο "μεράκι" των δασκάλων και την αγωνία των γονέων.
Το αντίκτυπό της θα το λάβουν μόνο οι γονείς και ίσως διαισθητικά ο μαθητής. Σε κάθε περίπτωση ο μαθητής θα συνεχίσει στο γυμνάσιο.
Συνέπειες για τον μαθητή: Μηδέν(0)

Γυμνάσιο- Λύκειο.
Αξιολόγηση για τα ματιά του κόσμου.
Όλοι προάγονται σε όλες τις τάξεις.
Το μεγάλο μερίδιο ευθύνης δεν ανήκει στους καθηγητές όπως θέλουν να πιστεύουν πολλοί αλλά στο στρεβλό σύστημα που τους εξαναγκάζει να αξιολογήσουν χωρίς να δυσαρεστήσουν!
Μόνο οι γραπτοί βαθμοί στις τελικές εξετάσεις ίσως να αποτελούν ένα καμπανάκι κινδύνου για όσους είναι "υποψιασμένοι"
Συνέπειες για τον μαθητή: Μηδέν(0)

Έτσι φτάνουμε στον " βάρβαρο" θεσμό των Πανελληνίων Εξετάσεων όπου:

1) Αν προσπαθήσεις πολύ το πιθανότερο είναι να μπεις στην σχολή που θέλεις.
2) Αν κάνεις μέτρια προσπάθεια θα μπεις σε μια σχολή όχι όμως στις πρώτες επιλογές σου και ίσως όχι στην πόλη που μένεις.
3) Αν είσαι αδιάφορος δεν θα μπεις.

Και εδώ ξεκινούν τα ερωτήματα:

Μήπως οι Πανελλήνιες Εξετάσεις είναι τόσο "βάρβαρες" γιατί είναι η πρώτη αξιολόγηση των μαθητών που έχει και συνέπειες;;

Μήπως αν είχαν προηγηθεί και άλλες αξιολογήσεις με συνέπειες θα είχαν από μόνες τους απομυθοποιηθεί;;

Τι είδους αξιολόγηση είναι αυτή όταν δεν υπάρχει καμία απολύτως συνέπεια για τον αξιολογούμενο;;

Εσείς θα προσπαθούσατε να βελτιωθείτε αν γνωρίζατε ότι δεν θα είχατε καμία συνέπεια;;

Και αν το κάνατε, για πόσο χρόνο θα το κάνατε όταν γνωρίζετε ότι θα θα είστε η εξαίρεση στον κανόνα;;

Είναι δυνατόν να ζητάμε να αξιολογούν τα παιδιά μας άνθρωποι (δάσκαλοι - καθηγητές) που δεν θα αξιολογηθούν ποτέ οι ίδιοι;;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος εκπαιδευτικός απολύθηκε επειδή αξιολογήθηκε ως ανίκανος;;;

Γιατί θεωρούμε ανώριμους τους νέους 17-18 χρονών στο να "υποστούν " μια τέτοια δοκιμασία ενώ την ίδια στιγμή τους θεωρούμε αρκετά υπεύθυνους για να ψηφίζουν στα 18 (και τώρα στα 17;;) πράγμα με το οποίο θα επηρεάσουν όχι μόνο το δικό τους αλλά και το δικό μας μέλλον;;

Πώς είναι δυνατόν τώρα να είμαστε στα πρόθυρα μια αλλαγής που θα καταργεί τις εξετάσεις στο γυμνάσιο όταν αυτές ήταν το μόνο καμπανάκι κινδύνου για πιθανά προβλήματα;;

Είναι αλήθεια ότι η δίκαιη αξιολόγηση για τον φιλότιμο μαθητή είναι ότι και ο ήχος που ακούγεται πριν τον τελευταίο γύρο στους αθλητές μεγάλων αποστάσεων προκειμένου να ανεβάσουν ρυθμό;;

Είναι αλήθεια ότι η αξιολόγηση με συνέπειες είναι ο μόνος τρόπος να αφυπνίσεις κάποιον που έχει συμβιβαστεί με την μετριότητα;;;

Τελικά πώς είναι δυνατόν σαν κράτος να προσδοκούμε την δημιουργία υπεύθυνων πολιτών όταν αυτοί που αξιολογούνται αλλά και αυτοί που αξιολογούν δεν επωμίζονται καμία συνέπεια των πράξεων τους;;

Μήπως τελικά στην χώρα μας αποφεύγουμε όπως διάβολος το λιβάνι την αξιολόγηση επειδή την έχουμε ταυτίσει με την απόρριψη;;;;

Μήπως επειδή φοβόμαστε τόσο πολύ την απόρριψη έχουμε συμβιβαστεί με την επιβράβευση της μετριότητας;;;

Μήπως αυτός ο συμβιβασμός με την μετριότητα, μας κάνει πιο ευάλωτους και πρόθυμους να αποδεχτούμε τον κάθε ανίκανο λαϊκιστή που θα μας πουλήσει παραμύθι με κακό δράκο και happy end επειδή ακριβώς μας γλυτώνει από την αξιολόγηση του εαυτού μας και άρα και από τις συνέπειες της;;;;

Υ.Γ. Επίτηδες δεν αναφέρθηκα στην αξιολόγηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση γιατί
μια διαδικασία όπου υπάρχει η αδικία, η συναλλαγή, η διαφθορά, τα επαναλαμβανόμενα θέματα, η αντιγραφή, το κομματικό ρουσφέτι και ο άνθρωπος - φοιτητής αντιμετωπίζεται κυρίως ως αριθμός του μητρώου εγγραφής του, μόνο αξιολόγηση δεν μπορεί να ονομαστεί.
Είναι απλά ένα ξεσκαρτάρισμα."