Ο ΣΥΝΗΘΗΣ ΥΠΟΠΤΟΣ

Εργάζομαι σαν καθηγητής στα Φροντιστήρια Μέσης Εκπαίδευσης, από το 1993. Είτε ως υπάλληλος είτε, τα περισσότερα χρόνια, ως συνιδιοκτήτης Φροντιστηρίου.

Είναι επάγγελμα που επέλεξα συνειδητά.

Δεν θέλησα, ούτε και επιχείρησα ποτέ να διοριστώ στο Δημόσιο σχολείο, ακόμη και σε εποχές που κάτι τέτοιο φάνταζε ως μια καλή...εξασφάλιση.

Παρ'όλο που μου δόθηκε η ευκαιρία, αρνήθηκα ακόμη και το ιδιωτικό σχολείο.

Τελειώνοντας το Λύκειο, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80, δηλώνοντας στο μηχανογραφικό μου δελτίο μόνο το Μαθηματικό, ήξερα ακριβώς τι θέλω να κάνω. Ήθελα να γίνω Φροντιστής. Άλλωστε η επιλογή της σχολής είχε γίνει κάτω, από την ακούσια βέβαια, επιρροή του Φροντιστή - Μαθηματικού μου στην τρίτη τάξη του Λυκείου.

Αγαπούσα τα Μαθηματικά από μικρός, αλλά παρακολουθώντας το μάθημα αυτού του ανθρώπου κόλλησα το...μικρόβιο της διδασκαλίας.

Δεν το μετάνιωσα ποτέ.

Είναι δύσκολη δουλειά...

Τα ωράρια. Την ώρα που εσύ ξεκινάς τη δουλειά σου, οι περισσότεροι σχολάνε! Όχι ότι το πρωΐ κάθεσαι...Υπάρχουν οι απόφοιτοι. Είναι και αυτές οι διορθώσεις! Και οι σημειώσεις; Αδύνατον να υπολογιστούν οι ώρες που έχεις δουλέψει σπίτι σου για αυτές. Χειρόγραφες τα πρώτα χρόνια, δακτυλογραφημένες ίσως. Και μετά η...υποχρέωση να τις κάνεις σε ηλεκτρονική μορφή!

Αν κάποια στιγμή γίνεις και ιδιοκτήτης; Ε, τότε διαπιστώνεις ότι η μέρα δεν φτάνει! Μέχρι τώρα ήταν το μάθημα αυτό καθαυτό και η προετοιμασία του...Τώρα αρχίζουν άλλα. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε πλέον σε θέση, να δίνουμε...λογιστικές συμβουλές! ΙΚΑ, εφορία, βιβλία, ΟΑΕΕ στην καθημερινότητά μας.

Η κοινωνική ζωή περνάει εύκολα σε δεύτερη μοίρα...Η οικογένεια; Ευτυχώς κατανοεί! Και στηρίζει!

Όπως είχε γράψει καλός συνάδελφος: "...Ο μπαμπάς λείπει πολλές ώρες γιατί έχει...πολλά παιδάκια να φροντίσει..."

Πολλές οι ώρες στην τάξη, είπαμε μικρόβιο είναι αυτό! Σε πολύ μεγάλο ποσοστό, οι ιδιοκτήτες παραμένουμε ενεργοί καθηγητές. Ναι είναι πλέον δισυπόστατη η ιδιότητά μας. Αλλά αυτή του επιχειρηματία, σπάνια υπερτερεί αυτής του δασκάλου!

Πολλές όμως και οι ώρες στο γραφείο. Σεπτέμβριο δε, και Μάϊο, στις περιόδους των εγγραφών; Όλη μέρα στο Φροντιστήριο...Είναι βλέπετε και αυτό το άγχος της...επιβίωσης! Θα μας προτιμήσουν οι μαθητές; Είμασταν αρκετά καλοί τη χρονιά που πέρασε;

Α, ναι. Από αυτό εξαρτάται η ύπαρξή μας...Έχω υποστηρίξει, και επιμένω να το υποστηρίζω, ότι ο καθηγητής του Φροντιστηρίου είναι ο μόνος, που μέχρι σήμερα τουλάχιστον...αξιολογείται. Με όλη τη σημασία της λέξης.

Ο μαθητής το επιλέγει το Φροντιστήριο. Και τον καθηγητή - Φροντιστή του. Και εξακολουθεί να τον τιμά με την εμπιστοσύνη του μόνο αν αυτός την κερδίσει αυτή την εμπιστοσύνη...Γι' αυτό ακριβώς η δουλειά του καθηγητή στο Φροντιστήριο είναι μάχη. Καθημερινή. Με τον ίδιο του τον εαυτό. Πρέπει να γίνεται κάθε μέρα που περνάει, για όσα χρόνια στέκεται μπροστά στον πίνακα, καλύτερος. Πάντα υπάρχει ένας πήχης που πρέπει να ξεπεράσει. Πρέπει να ξεπεράσει αυτό που ο ίδιος ήταν τη χθεσινή μέρα!

Ο καθηγητής στο Φροντιστήριο γίνεται μέσα από την πίεση ολοένα και καλύτερος δάσκαλος. Παραμένει πάντα όμως μαθητής! Τόσα χρόνια στις Φροντιστηριακές αίθουσες, δεν πέρασε μια μέρα που να μην...μάθω κάτι καινούργιο!

Είναι αυτό όμως που μας κρατάει...νέους! Είναι αυτή η καθημερινή επαφή με τους εφήβους που δεν μας αφήνει να απομακρυνθούμε από τις νεότερες γενιές. Γιατί τότε γερνάει ο άνθρωπος. Όταν αποκοπεί από τους νεότερους. Όταν πάψει να τους ακούει και να τους καταλαβαίνει. Εμείς ζούμε μαζί τους. Τους αφουγκραζόμαστε, τους παρατηρούμε...Είμαστε υποχρεωμένοι να συμβαδίζουμε με τη δική τους εποχή!

Και τα παιδιά το νοιώθουν αυτό. Ρωτήστε τα. Ποιους εμπιστεύονται; Οι καθηγητές τους στα Φροντιστήρια θα συγκεντρώσουν μεγάλα ποσοστά σε μια τέτοια ερώτηση.

Ναι, ποτέ δεν μετάνιωσα για την επιλογή μου. Υπήρξαν δυσκολίες...Ποιός άλλωστε δεν συναντά τέτοιες;

Όμως η αίσθηση που δημιουργούν τα μάτια των παιδιών πάνω σου, η εμπιστοσύνη που σου δείχνουν, το υπέρτατο τελικά γεγονός ότι σε έχουν επιλέξει σαν συνοδοιπόρο στην πρώτη ουσιαστική δοκιμασία στη ζωή τους, δεν ανταλλάσεται με τίποτα.

Όπως δεν συγκρίνεται με καμιά υλική αμοιβή το...ευχαριστώ αυτών των παιδιών. Το χαμόγελό τους, το γέλιο τους ή ακόμη και το δάκρυ τους όταν τελειώνει η κοινή πορεία. Όταν φτάνει η ώρα να τα καμαρώσεις φοιτητές.

Γι'αυτό την αγαπώ τη δουλειά μου. Γιατί είναι η καλύτερη δουλειά του κόσμου. Γιατί αγαπώ να είμαι δάσκαλος. Γιατί πιστεύω ότι το μέλλον, αλλά κυρίως το...παρόν είναι στην Παιδεία των παιδιών μας.

Και το Φροντιστήριο είναι Παιδεία. Αυτό πιστεύουμε εμείς. Αλλά κυρίως, αυτό πιστεύουν οι μαθητές που εδώ και κοντά έναν αιώνα, μας τιμούν με την εμπιστοσύνη τους.

Το Φροντιστήριο είναι Παιδεία στη συνείδηση της Ελληνικής οικογένειας. Έχει καταξιωθεί στην καρδιά της Ελληνικής κοινωνίας από τους χιλιάδες επιστήμονες που λειτούργησαν σ'αυτό, δεκαετίες τώρα, δίνοντας καθημερινά τον αγώνα να σταθούν αρωγοί στην προσπάθεια των παιδιών αυτής της χώρας, να διεκδικήσουν μια καλύτερη θέση στο...μέλλον τους.

Και έχει καταξιωθεί και αναγνωριστεί από τους χιλιάδες μαθητές που πέρασαν από τα θρανία του. Και οι οποίοι, χρόνια μετά θυμούνται με νοσταλγία, με τρυφερότητα και αγάπη τις ώρες που πέρασαν μέσα στις Φροντιστηριακές αίθουσες. Γιατί ήταν όλες, μέχρι την τελευταία πολύτιμες ώρες.

Από τότε που ξεκίνησα με ενοχλούσε ο όρος "παραπαιδεία"...

Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, δεν πέρασε κυβέρνηση από τη χώρα που να μην έθεσε ως έναν από τους πρώτους στόχους της να...καταργήσει την "παραπαιδεία".

Κατ'αρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το πρόθεμα "παρα", απ'όσο ξέρω, δηλώνει κάτι το...παράνομο. Παρακράτος, παραοικονομία κ.α...

Τα Φροντιστήρια είναι νόμιμες επιχειρήσεις, αδειοδοτημένες, άρα και νομιμοποιημένες από το κράτος.

Τα νόμιμα Ελληνικά Φροντιστήρια, σήμερα λειτουργούν, τουλάχιστον τα περισσότερα από αυτά, παρέχοντας υπηρεσίες πιστοποιημένης εκπαίδευσης υψηλής ποιότητας.

Τα νόμιμα Ελληνικά Φροντιστήρια φορολογούνται για τις υπηρεσίες που παρέχουν, αποδίδοντας κάθε χρόνο τεράστια ποσά στα δημόσια ταμεία.

Στα νόμιμα Ελληνικά Φροντιστήρια εργάζονται, με άδεια διδασκαλίας σε Φροντιστήριο, άδεια που τους έχει παραχωρήσει το ίδιο το κράτος, χιλιάδες επιστήμονες οι οποίοι βρίσκουν διέξοδο στο φάσμα της, ολοένα αυξανόμενης στη χώρα μας, ανεργίας. Παράλληλα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ εισρέουν στα ασφαλιστικά ταμεία.

Υπάρχει "παραπαιδεία"; Ασφαλώς και υπάρχει. Αλλά αυτήν μη τη ψάξετε στα νόμιμα Ελληνικά Φροντιστήρια. Αναζητήστε τη στην μαύρη παραοικονομία των ιδιαίτερων, κατ'οίκον μαθημάτων. Τα οποία πολλές φορές γίνονται από αμφιβόλου ποιότητας καθηγητές ή, ακόμη χειρότερα, από επίορκους δημόσιους λειτουργούς.

Είναι κακό που πρέπει να ξορκίσουμε το ιδιαίτερο μάθημα; Όχι βέβαια. Αρκεί όσοι...απασχολούνται με αυτό, να πληρούν τις προϋποθέσεις και βεβαίως να μην διακινούν...μαύρο χρήμα επιβαρύνοντας την Ελληνική οικονομία.   Και δημιουργώντας αθέμιτο ανταγωνισμό σε όσους προσπαθούν να αντέξουν στον στίβο της...νόμιμης επαγγελματικής δραστηριότητας.

Εκεί ψάξτε λοιπόν την "παραπαιδεία"...

Το Φροντιστήριο, το νόμιμο Ελληνικό Φροντιστήριο δεν θα το καταργήσετε. Μπορείτε να προσπαθήσετε να το πονέσετε με εφευρέσεις τύπου...ΦΠΑ. Όμως το Ελληνικό Φροντιστήριο θα το κρατήσουν ζωντανό οι άνθρωποί του, αλλά κυρίως οι μαθητές του και οι οικογένειές τους.

Νομίζω ότι καλύτερη απόδειξη γι' αυτό, από την στήριξη της κοινής γνώμης, στις μεγάλες μάχες του κλάδου τους τελευταίους μήνες, δεν υπάρχει...

Σήμερα το Φροντιστήριο είναι για μια ακόμη φορά υπό…κατάργηση. 

Μια ακόμη Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ξεκινάει , θέτοντας ως προτεραιότητα την μη ύπαρξή του. Αυτό δηλώνει ο πρόεδρος της αρμόδιας επιτροπής, αυτό ισχυρίζεται ότι θέλει και ο υπουργός.

Ο συνήθης ύποπτος για τα χάλια της Ελληνικής Παιδείας. Ο υπ΄αριθμόν ένα…καταζητούμενος! 

Το Ελληνικό Φροντιστήριο!

Πότε άραγε σ΄αυτή τη χώρα θα σταματήσουμε να κρύβουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί;