ΒΑΘΜΟΙ Ή...ΠΡΟΦΙΛ;

Οι βαθμολογίες των μαθητών να αντικατασταθούν με το προϕίλ του μαθητή που θα ϕτιάχνουν οι εκπαιδευτικοί..." πρότεινε σε συνέντευξή του, ο πρόεδρος της Επιτροπής Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία, Αντώνης Λιάκος...

Και σε άλλο σημείο της συνέντευξης:
"...το περνάω δεν περνάω την τάξη δεν είναι κάτι απλό. Δε θέλουμε να κόβεται ένα παιδί επειδή δε μπορεί να περάσει δυο μαθήματα. Αν ένας μαθητής μείνει στην τάξη μια ϕορά, δεν θα περνάει εύκολα τις τάξεις τις επόμενες ϕορές..."

Αυτές τις θέσεις, ήδη τις έχουν σχολιάσει πολλοί συνάδελϕοι, ειδικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Εγώ θα συνδυάσω τις δηλώσεις του προέδρου της επιτροπής, με την επικαιρότητα που βιώνουμε αυτές τις μέρες εμείς οι Μαθηματικοί. Τουλάχιστον όσοι, χρόνια τώρα ζούμε τον παλμό των Πανελλαδικών εξετάσεων, από τη θέση του Εκπαιδευτικού.

Πριν περίπου μια εβδομάδα είχαμε την εξέταση στα Μαθηματικά Προσανατολισμού (κατεύθυνσης μέχρι πρότινος), στο κατά τεκμήριο δυσκολότερο μάθημα, από αυτά που οδηγούν στις Θετικές σχολές.

Τα θέματα, μετά από πολλά χρόνια, χαρακτηρίστηκαν εύκολα, ή τουλάχιστον βατά για τους μαθητές που είχαν στοιχειωδώς προετοιμαστεί. Μετά την πρώτη ανάγνωση βέβαια, εντοπίστηκαν σημεία δυσκολότερα από άλλα, ερωτήματα που θα ξεχωρίσουν το άριστα από ένα καλό βαθμό.
Και πάλι όμως, η αίσθηση στους κύκλους των συναδέλϕων, παρέμενε περίπου ίδια ή ελάχιστα διαϕοροποιημένη. Οι βαθμολογίες, λογικά θα μετατοπίζονταν δεξιότερα στη βαθμολογική κλίμακα.

Και έρχονται οι πρώτες "πληροϕορίες" από τα βαθμολογικά κέντρα. "Πληροϕορίες" που κάνουν λόγο για αποτυχία ανάλογη με αυτή των προηγούμενων ετών. Ειδικά στην Ομάδα των Οικονομικών σπουδών, οι ϕήμες μιλάνε για σημαντικό ποσοστό κάτω από τη βάση...

Αντικειμενικά, όταν η βάση "πιάνεται" με το 1ο θέμα (θεωρία) και το 2ο θέμα που ϕέτος, ήταν άσκηση επιπέδου πρώτης ομάδας σχολικού βιβλίου, αυτό αποτελεί έκπληξη. Και γεγονός μη αναμενόμενο...

Ή μήπως τελικά θα έπρεπε να το περιμένουμε; Πόσοι από εμάς δεν έχουμε δει μαθητές να μας έρχονται στην Γ' Λυκείου και να μην γνωρίζουν στοιχειώδη Άλγεβρα; Απλές αριθμητικές πράξεις αποτελούν τροχοπέδη στην προετοιμασία μιας ύλης, που αν και πετσοκομμένη από  ϕέτος, παραμένει ιδιαίτερα απαιτητική.

Ε, και όσο να'ναι, εξισώσεις ή β'βάθμιες ανισώσεις, είναι προαπαιτούμενα.

Και όμως, μαθητές που ουδέποτε τους απασχόλησαν σοβαρά τα Μαθηματικά στο Γυμνάσιο ή έστω στις δυο πρώτες τάξεις του Λυκείου, ξεκινάνε την τρίτη τάξη με την εντύπωση ότι θα καταϕέρουν να μπουν στο Πολυτεχνείο...!

Το ερώτημα που γεννάται λοιπόν είναι γιατί αυτοί οι υποψήϕιοι έχουν αυτή την εντύπωση;

Ο δικός μου προβληματισμός είναι γιατί αυτοί οι μαθητές ϕτάνουν στην τελευταία τάξη, έχοντας το δικαίωμα να διαγωνιστούν με συμμαθητές τους που θα διεκδικήσουν με αξιώσεις τις προσϕερόμενες θέσεις στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο.

Ναι κε Λιάκο. Δεν είναι ωραίο να χάνει ένας μαθητής την τάξη για ένα ή δύο μαθήματα. Να συμϕωνήσουμε.
Αλλά, επιτρέψτε μου δεν είναι ωραίο επίσης, υποψήϕιος να γράϕει, στις εξετάσεις για εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, βαθμούς από 1 έως 5 με άριστα το 20.

Να περιορίσουμε κι'άλλο τις εξετάσεις, ακόμη και να τις καταργήσουμε. Ας αντικαταστήσουμε τους βαθμούς από το...προϕίλ του μαθητή. Αυτό που θα συντάξει ο καθηγητής στο σχολείο.
Κάτι τέτοιο, θα αποτρέψει το χάσιμο μιας χρονιάς από ένα μαθητή.

Κατά τη γνώμη μου πάντα, δεν είναι αυτό το ζητούμενο...
Μήπως θα έπρεπε η αξιολόγηση στο σχολείο, από νωρίς να είναι τέτοια που θα αποτρέπει τους μαθητές που δεν μπορούν να τα καταϕέρουν ή που δεν έχουν την όρεξη να διαβάσουν, στα Μαθηματικά, ας πούμε για να συνεχίσουμε την κουβέντα όπως την αρχίσαμε, να στραϕούν σε άλλους δρόμους, όπου πιθανά έχουν τις ικανότητες, τη θέληση ή την κλίση για να τα καταϕέρουν;

Μήπως τελικά θα πρέπει να θεσμοθετηθεί μια αξιολόγηση που θα ξεχωρίζει επιτέλους τους μαθητές που δεν έχουν τη διάθεση να προσπαθήσουν από αυτούς που πραγματικά δουλεύουν; Γιατί άραγε είναι κακή, και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται, η διάκριση του "επιμελή" μαθητή από τον "αδιάϕορο";

Για σκεϕτείτε το λίγο, όλοι εσείς που κόπτεστε για το "άδικο" της διαδικασίας των Πανελλαδικών εξετάσεων και την ψυχολογική επιβάρυνση των υποψηϕίων...Όλοι εσείς που ονειρεύεστε την κατάργηση του μόνου αδιάβλητου θεσμού που έχει απομείνει σε αυτή τη χώρα.

Μήπως ο μόνος τρόπος να ξεϕύγει από τα όρια της ουτοπίας η περίϕημη…κατάργηση των Πανελλαδικών εξετάσεων, είναι κάποια στιγμή οι υποψήϕιοι να είναι όσες και οι θέσεις στα ΑΕΙ ή στα ΤΕΙ;

Μήπως τελικά, δεν θα έπρεπε να ϕτάνουν όλοι, ανεξαρτήτως προσπάθειας στο κατώϕλι αυτών των εξετάσεων; Για σκεϕτείτε το...

Μήπως οι πολλαπλές, αδιάβλητες εξετάσεις από τα πρώτα χρόνια του Γυμνασίου και η αντικειμενική αξιολόγηση μαθητών αλλά και διδασκόντων, είναι η μόνη λύση για να ϕτιάξει η Παιδεία μας; Και η μόνη λύση ώστε να καταλαμβάνουν τις θέσεις στα Πανεπιστήμια, οι πραγματικά άξιοι, και μάλιστα χωρίς εξετάσεις; Τουλάχιστον εισαγωγικές; Γιατί ακόμη και τότε, οι θέσεις της Ιατρικής π.χ., δεν θα επαρκούν να καλύψουν τη ζήτηση...Ακόμη και σε αυτή την ιδανική κατάσταση, ένα είδος αξιολόγησης θα χρειάζεται.

Μόνο αν το δικαίωμα στην εισαγωγή το έχουν αυτοί που πραγματικά έχουν προσπαθήσει, μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο.
Και κακά τα ψέματα. Για να συνεχίσει να προσπαθεί κάποιος, χρειάζεται κίνητρο. Και ανταμοιβή. Η ισοπέδωση και η εξομοίωση όλων δεν μπορεί να συμβάλει ούτε στο ελάχιστο, στη διάθεση ενός μαθητή να μοχθήσει και να κοπιάσει.

Και σε τελική ανάλυση όταν όλοι μπαίνουν στην τελευταία τάξη με ψηλές βαθμολογίες ή όταν στο Ελληνικό σχολείο όλοι έχουν...υψηλό απολυτήριο, γιατί αυτό συμβαίνει, η επιτυχία στις Πανελλαδικές εξετάσεις είναι τελικά, η μόνη πραγματική ανταμοιβή στην προσπάθεια που ένας μαθητής καταβάλλει στα μαθητικά του χρόνια. Η μόνη αναγνώριση που μπορεί να προσδοκά, αυτός που έκανε ότι έπρεπε να κάνει, σε αυτή του την πορεία στο Ελληνικό σχολείο.

Και βέβαια υπάρχει και η παράμετρος των προτύπων που διδάσκουμε στα παιδιά στην ευαίσθητη ηλικία των σχολικών του χρόνων.

Τι θέλουμε να τους πούμε; Ότι ανεξαρτήτως της προσπάθειας το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο; Ποια νοοτροπία θα έχουμε εμϕυσήσει στις γενιές που αύριο θα κληθούν να αντιμετωπίσουν ένα απολύτως ανταγωνιστικό περιβάλλον;

Μιλάμε, γράϕουμε για το απαξιωμένο Ελληνικό σχολείο. Φοβάμαι ότι δεν έχουμε ακόμη δει τον...πάτο του βαρελιού.

Ας δώσουμε αξία στο σχολειό μας. Ας δώσουμε κίνητρο στα παιδιά μας να σεβαστούν τον ιερό, όπως θα έπρεπε να είναι, χώρο του σχολείου τους. Και τους δασκάλους τους σε αυτό...

Ας ϕτιάξουμε επιτέλους πραγματικά "καλούς" μαθητές! Ας τους διδάξουμε την άμιλλα. Ας μάθουν τα παιδιά μας τον υγιή, πάντα ανταγωνισμό.
Τη...λούϕα την έχουμε πληρώσει. Αρκετά.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο AlfaVita