ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΠΩ...ΝΑΙ

Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας. Σπούδασα Μαθηματικά στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο και από το 1992 είμαι στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης, είτε ως υπάλληλος είτε ως συνιδιοκτήτης Φροντιστηρίου.

Στην πολιτική ουδέποτε είχα ενεργή ανάμιξη. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος σε κάποιο κόμμα και εννοείται, δεν έχω επισκεφθεί ποτέ γραφείο βουλευτή για ιδιωτική μου υπόθεση.

Εργάζομαι περίπου 60 ώρες την εβδομάδα. Το επάγγελμά μου είναι ο υπ' αριθμόν ένα στόχος της εκάστοτε κυβέρνησης. Πάντα με πρόσβαλλε ο όρος "παραπαιδεία", όρος που πάντως μοιάζει μάλλον ευφημισμός μπροστά στο..."πληγή" που πολύ πρόσφατα, ακούστηκε.

Δεν ζήτησα, ούτε και ποτέ είχα την επιθυμία να διοριστώ στον Δημόσιο τομέα, ούτε και τότε που αυτό αποτελούσε μια σίγουρη εξασφάλιση.

Θεωρώ υποχρέωσή μου να πληρώνω στο τέλος κάθε μήνα τις ασφαλιστικές μου εισφορές και τις δόσεις μου στην εφορία, καθώς αναγνωρίζω το δικαίωμα σ'αυτούς που το δικαιούνται, να λαμβάνουν τη σύνταξη ή το μισθό τους.

Έχω δύο παιδιά τα οποία, καταφέρνω και βλέπω τις Κυριακές ή τα Σαββατόβραδα, καθώς μόνο τότε κατορθώνω να βρίσκομαι σπίτι ενώ αυτά είναι ξύπνια.

Καλώς ή κακώς (καλώς για εμένα) έχω "χτίσει" τη ζωή μου, την καθημερινότητά μου σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Υπάρχουν πράγματα που απολαμβάνω και σας διαβεβαιώνω, δεν πρόκειται για ακριβά αυτοκίνητα ή πολυτελείς επαύλεις.

Απολαμβάνω ένα Σαββατοκύριακο εκτός Αθήνας, αν ξεκλέψω λίγο χρόνο από τη δουλειά μου. Απολαμβάνω μια έξοδο ένα Σαββατόβραδο με τη γυναίκα μου και τους φίλους μας. Απολαμβάνω ένα Κυριακάτικο γεύμα σε ένα ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα ή τις οικογενειακές μου διακοπές τον Αύγουστο, στο νησί. Απολαμβάνω ένα ποτό ή την παρακολούθηση ενός αγώνα στην τηλεόραση.

Μα πιο πολύ απολαμβάνω το γέλιο και το χαμόγελο των παιδιών μου. Λατρεύω τη χαρά της μικρής μου κόρης όταν της δώσω την κούκλα που μου ζήτησε. Αγαπώ την ευτυχία που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της μεγάλης όταν στολίζεται για την παράσταση στο μπαλέτο. Χαίρομαι όταν τα βλέπω και τα δυο να παίζουν στο Λούνα παρκ που τα πήγαν ο μπαμπάς και η μαμά.

Ναι, δεν χαλάω χατήρι εύκολα στα παιδιά μου. Όμως δεν...έκλεψα για να μπορώ να το κάνω. Το κάνω γιατί μου το επιτρέπει η δουλειά μου.

Αλήθεια, θα σεβαστώ αυτόν που θα μου πει ότι είμαι τυχερός γιατί έχω δουλειά. Δεν είμαι αναίσθητος. Ξέρω, αν και έχω μια ένσταση στο...τυχερός, ότι υπάρχει κόσμος χωρίς δουλειά.
Δεν ζω σε γυάλα και ξέρω ότι υπάρχουν Ελληνόπουλα που στερούνται τα βασικά. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω, με το χέρι στην καρδιά, ότι αυτό με πονάει. Γιατί ξέρω πως νοιώθουν οι γονείς αυτών των παιδιών.

Έχω την τύχη να συναναστρέφομαι στην επαγγελματική μου ενασχόληση με νέους ανθρώπους. Θέλω να βλέπω παντού την αισιοδοξία και την αγάπη για τη ζωή. Με πληγώνει και με ενοχλεί, ως άνθρωπο να βλέπω την δυστυχία να...κερδίζει έδαφος τα τελευταία χρόνια.

Δεν πιστεύω όμως, ότι με το να εξισωθούν τα πάντα προς τα κάτω, θα βρουν αληθινή διέξοδο αυτοί που σήμερα, πραγματικά δυσκολεύονται. Αντίθετα θεωρώ πως όσο περισσότεροι ευημερούν, τόσο θα αυξάνονται και οι πιθανότητες για τους επόμενους. 
Δεν μου αρέσει το δόγμα του "Αφού εγώ δεν δουλεύω, ας μην έχει κανείς δουλειά". Τότε φίλε μου, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν θα βρεις και εσύ ποτέ δουλειά.
Και ποιος αλήθεια συμφωνεί μέσα του με την άποψη που, μόλις χθες άκουσα: "Εγώ δεν έχω τίποτα να χάσω"; Πρέπει λοιπόν να χάσει και ο διπλανός σου; Άσε που πάντα, όλοι κάτι έχουμε να χάσουμε παραπάνω! 

Καλώς ή κακώς (καλώς για εμένα) δεν έχω προετοιμάσει τα παιδιά μου για κάτι λιγότερο από αυτό που σήμερα μπορώ και τους προσφέρω.
Δεν θέλω να υποχρεωθώ να τους ζητήσω συγνώμη γιατί δεν τα προετοίμασα για αυτό το λιγότερο. Πολύ δε περισσότερο αφού δεν έχω πειστεί ότι αυτό το λιγότερο, θα βοηθήσει τους υπόλοιπους. 
Για το λόγο αυτό θα πω ΝΑΙ την Κυριακή.

Δεν έχω καταθέσεις ή λεφτά κάτω από το στρώμα. Στο εξωτερικό έχω πάει μόνο για Χριστουγεννιάτικες διακοπές και το μόνο δικό μου, που υπάρχει έξω είναι ένα κινητό τηλέφωνο που είχα χάσει στο μετρό της Βιέννης!

Με τρομάζει η έξοδος της χώρας από το ευρώ. Γιατί μη γελιόμαστε, αυτό διακυβεύεται αυτές τις μέρες.

Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι οι...Γερμανοί είναι φίλοι μας! Το αντίθετο μάλιστα.
Έχω διαμορφωμένη άποψη και σε κάθε περίπτωση δεν διεκδικώ το αλάθητο. Σέβομαι απόλυτα την διαφορετική άποψη, και είναι πολλοί φίλοι μου που έχουν αντίθετη άποψη. Και μάλιστα άποψη τεκμηριωμένη σύμφωνα με τη δική τους θεώρηση.

Όμως και εγώ, όπως και οι φίλοι μου, είμαστε Έλληνες. Και η μοίρα μας είναι δεμένη με τη χώρα μας. Ότι και αν συμβεί, θα εξακολουθήσουμε, την επόμενη μέρα να είμαστε εδώ. ΜΑΖΙ. Με ευρώ ή με δραχμή, φίλοι και συνομιλητές πάντα. Ακόμη και στην χειρότερη των περιπτώσεων, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο.

Την Κυριακή θα πω ΝΑΙ γιατί εγώ, πιστεύω ότι με το ΟΧΙ ρισκάρω την συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρώπη. Με όλα τα καλά της και τα άσχημά της, η Ευρώπη είναι, κατά τη δική μου πάντα, άποψη, ο αυτονόητος γεωγραφικός αλλά και πολιτικός τόπος στον οποίο δικαιούται και οφείλει να ανήκει η πατρίδα μου. Αυτό εξάλλου δεν το αρνούνται ούτε οι εισηγητές του ΟΧΙ.

Την Κυριακή θα πω ΝΑΙ γιατί δεν θέλω να ρισκάρω να ζητήσω συγνώμη από τις δυο μου κουκλίτσες. Αν όμως χρειαστεί θα το κάνω. Έχω μάθει να ζητάω συγνώμη για τα λάθη μου. 
Αν αυτοί που σκεφτούν διαφορετικά από εμένα, είναι περισσότεροι, θα ευχηθώ, πραγματικά να έχω κάνει εγώ λάθος! Και να ζητήσω από αυτούς, με μεγάλη μου χαρά τότε, συγνώμη! 

Θα μου άρεσε, πάντως, να ακούσω και μια συγνώμη από όλους αυτούς που με έφεραν μπροστά σε αυτό το δίλημμα της Κυριακής. Εμένα και όλους τους Έλληνες. Και δεν εννοώ μόνο τη σημερινή κυβέρνηση. Εννοώ και όλες τις προηγούμενες.