Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

Άποψη έχω. Πολιτική εννοώ. Λάθος ή σωστή, αποφεύγω να τη διατυπώνω, δημόσια τουλάχιστον...

Σέβομαι απόλυτα και την διαφορετική, της δικής μου, άποψη, ιδιαίτερα όταν αυτή διατυπώνεται από ανθρώπους που εκτιμώ, ανεξάρτητα αν διαφωνώ μαζί τους.

Παρακολουθώ με αγωνία, ομολογώ τις τρέχουσες εξελίξεις. Σε οριακό σημείο διαβάζω και ακούω, η διαπραγμάτευση. 
Οι συνομιλητές - αντίπαλοι δεν δέχονται τα ισοδύναμα που προτείνει η Ελληνική κυβέρνηση. Επιμένει σε σκληρά μέτρα, με περικοπές κύριων και επικουρικών συντάξεων. 
Δύσκολο να συμφωνήσει με κάτι τέτοιο οποιαδήποτε κυβέρνηση, λέω εγώ. 
Ποια είναι όμως τα ισοδύναμα που απορρίπτουν οι εταίροι μας;
 
Μα...φόροι! Τι άλλο; Αύξηση λέει, του συντελεστή φορολόγησης στις επιχειρήσεις, αύξηση της έκτακτης εισφοράς στα (;) μεγάλα κέρδη, επιβολή εισφοράς αλληλεγγύης.

Θα κάνω μια υπόθεση εργασίας. Δεν είναι...υπόθεση, βεβαιότητα είναι, αλλά ας το υποθέσουμε. Οι εταίροι, δανειστές, πείτε τους όπως θέλετε, δεν επιθυμούν το...Ελληνικό ατύχημα. Αν το επιθυμούσαν, είχαν τις...ευκαιρίες τους. 
Γιατί λοιπόν αρνούνται τις προτάσεις μας; ΑΠΛΟ είναι. Ξέρουν ότι η αύξηση της φορολογίας ΔΕΝ θα σημάνει αύξηση των εσόδων. Οι Έλληνες ΔΕΝ μπορούν να πληρώσουν άλλους φόρους! 
ΔΕΝ θέλουν, αλλά και να θέλουν ΔΕΝ μπορούν!
 
Επίσης ξέρουν το ακόμη πιο ΑΠΛΟ. Η αύξηση της φορολογίας στις ήδη ταλαιπωρημένες, Ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, νομοτελειακά θα τις οδηγήσει σε πλήρη αδυναμία να αντεπεξέλθουν. Και με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγηθούν σε κλείσιμο. Αυξάνοντας τους δείκτες της ανεργίας και μειώνοντας το...πελατολόγιο της εφορίας και των πολύπαθων ασφαλιστικών ταμείων.

Γι' αυτό αρνούνται τα...ισοδύναμα. Γιατί είναι απλά ευσεβείς πόθοι και αυτοί που έχουν τεχνογνωσία και θέλουν να δουν την πραγματικότητα, ξέρουν ότι δεν υπάρχει αντίκρισμα.
 
Ζητούν περικοπές δαπανών. Μα αυτό γιατί είναι παράλογο; Υποψήφιος, ούτε καν πρωτοετής φοιτητής, στις Οικονομικές σπουδές, γνωρίζει ότι όταν δεν...βγαίνεις, κόβεις! Στερείσαι!  Περιορίζεις αυτά που ξοδεύεις...
Δεν ζητάς από τα παιδιά σου το χαρτζιλίκι τους για να πας στην...ταβέρνα. Αντίθετα, κόβεις την ταβέρνα για να μπορέσεις να τους δώσεις το χαρτζιλίκι τους, έστω και μειωμένο. 
Να το πω πιο απλά; Αν η ΕΡΤ κοστίζει παραπάνω από τη ΝΕΡΙΤ, κρατάς τη  ΝΕΡΙΤ. Αν δεν μπορείς να πληρώσεις αυτούς που θα προσλάβεις, ε μην τους προσλάβεις. 
Υπάρχει κάποιος που πιστεύει, στα σοβαρά, ότι το χάλι του Δημόσιου τομέα οφείλεται σε έλλειψη...προσωπικού; 
Με ποια λογική θεωρείται...υπερβολική η απαίτηση για περικοπή των δαπανών;
 
Ας κάνω άλλη μια υπόθεση εργασίας. Πραγματικά, όμως υπόθεση αυτή τη φορά. Ας υποθέσουμε ότι η Ελληνική κυβέρνηση επιθυμεί συμφωνία και αναγνωρίζει ότι η πλειοψηφία του λαού θέλει παραμονή στην Ευρώπη. 
Σε αυτή την περίπτωση έχουμε πραγματικά την μεγάλη χαμένη ευκαιρία της Αριστεράς στην Ελλάδα. 
Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω.
 
Θεωρώντας ότι έχουμε να κάνουμε με νοήμονες και όχι αδαείς, οι σημερινοί κυβερνώντες, ήξεραν προτού εκλεγούν ότι θα εκλεγούν. Το ήξερε όλος ο κόσμος...
Οδήγησαν τη χώρα σε εκλογές ενώ μπορούσαν να το αποφύγουν, εκλέγοντας Πρόεδρο της Δημοκρατίας.  
Ως γνωστόν, το όνομα του Προέδρου, καμία συμμετοχή δεν έχει στις πολιτικές εξελίξεις. 
Η προηγούμενη κυβέρνηση θα ολοκλήρωνε τη συμφωνία, η δυσαρέσκεια του κόσμου θα μεγάλωνε και ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε τις εκλογές με ακόμη μεγαλύτερη άνεση, εξασφαλίζοντας την αυτοδυναμία αλλά και μειώνοντας ακόμη περισσότερο τα ποσοστά των..."μνημονιακών" κομμάτων.
 
Το  μνημόνιο θα είχε ψηφιστεί, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε καμία ευθύνη γι'αυτό και θα αναλάμβανε τη διακυβέρνηση έχοντας εξασφαλισμένη τη χρηματοδότηση της χώρας. Κάτι που πιθανά θα του επέτρεπε να διεκδικήσει από τους εταίρους μας, με άλλους όρους τη δυνατότητα της σταδιακής εφαρμογής, μέρους του περίφημου  προγράμματος της Θεσσαλονίκης.

Αντί για αυτό τι; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
 
Αν ο Πρωθυπουργός υποκύψει στους δανειστές, θα φέρει μνημόνιο χειρότερο από αυτό που θα υπέγραφαν οι προηγούμενοι. Και θα αρχίσει να συνειδητοποιεί την έννοια του...πολιτικού κόστους. Αν βέβαια δεν πέσει από το βάρος των εσωκομματικών αντιδράσεων. 
Αν δεν υποκύψει ρισκάρει. Ρισκάρει να οδηγήσει τη χώρα έξω από το ευρώ, αναλαμβάνοντας ολόκληρη την ευθύνη μιας τέτοιας εξέλιξης.
Και σε μια τέτοια εξέλιξη, οι ευθύνες θα είναι μεγάλες. Και το χειρότερο; Όσοι σήμερα αποθεώνουν την σκληρή διαπραγμάτευση, θα αναζητούν τους υπεύθυνους. Που τους οδήγησαν στο να βιώσουν τα αποτελέσματα μιας αποτυχίας αυτής της διαπραγμάτευσης.
 
Ακούγεται έντονα το ενδεχόμενο των εκλογών. 
Πολιτικός αναλυτής δεν είμαι σε καμιά περίπτωση. Αλλά η δική μου λογική λέει ότι μια κυβέρνηση με τόσο νωπή και ισχυρή λαϊκή εντολή, αν προσφύγει στις κάλπες, ένα μόνο πράγμα σημαίνει. Ότι διεκδίκησε και κέρδισε την ψήφο του Ελληνικού λαού, χωρίς να έχει ιδέα τι ακριβώς θα την κάνει.
 
Μια σοβαρή κυβέρνηση, και πραγματικά εύχομαι να είναι τέτοια η σημερινή, θα αναλάβει την ευθύνη των αποφάσεών της. Θα δράσει. Θα αποκρυπτογραφήσει και θα εκτιμήσει την εντολή που πήρε στις πολύ πρόσφατες εκλογές. Και θα πράξει ανάλογα. 

Θα αποφασίσει. Η όποια απόφαση σήμερα, εδώ που έχουν έρθει τα πράγματα, θα είναι επώδυνη. Θα πληρώσει, λοιπόν η κυβέρνηση τις συνέπειες της απόφασης που θα πάρει. Όποια και αν είναι αυτή.

Το ζητούμενο είναι να πληρώσουν το λιγότερο δυνατό οι πολίτες αυτής της χώρας.

Είχε την ευκαιρία της η σημερινή κυβέρνηση. Όταν ήταν ακόμη στην αντιπολίτευση. 
Την έχασε, πάντα κατά την γνώμη μου. 
Μακάρι να ξαναδημιουργήσει...ευκαιρία. Όντας κυβέρνηση, αυτή τη φορά.