ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Για τον καθηγητή του Φροντιστηρίου, της Αθήνας τουλάχιστον, ο Αύγουστος είναι ο μήνας της ξεκούρασης. Είναι ο μήνας που τα Φροντιστήρια, μετά από έντεκα μήνες αδιάλειπτης λειτουργίας, παραμένουν κλειστά.

Ξεκίνησα να εργάζομαι, επίσημα τουλάχιστον, το καλοκαίρι του 1993. Είχα τελειώσει τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις τον Φεβρουάριο εκείνης της χρονιάς, και λίγο πριν την έναρξη της θερινής Φροντιστηριακής περιόδου, άρχισα ν΄αναζητώ την πρώτη επαγγελματική μου στέγη μέσα από τις άφθονες αγγελίες της εποχής.
Ήταν τα τελευταία χρόνια μιας χρυσής περιόδου για τα Φροντιστήρια Μέσης Εκπαίδευσης, ή αν προτιμάτε, τα πρώτα χρόνια στα οποία το Φροντιστήριο απλωνόταν και μεγάλωνε έξω από το κέντρο της Πρωτεύουσας, στο οποίο, γεννήθηκε και ανδρώθηκε, από τις αρχές ακόμη του αιώνα.
Τα "συνοικιακά" Φροντιστήρια άνοιγαν το ένα μετά το άλλο στις γειτονιές της Αθήνας. Ο όρος "συνοικιακά" σήμερα έχει εκλείψει, καθώς μεγάλες Φροντιστηριακές δομές υπάρχουν σε κάθε περιοχή της Αττικής, τότε όμως ήταν δόκιμος και χρησιμοποιούνταν ευρέως...
Η προσφορά εργασίας για τους Μαθηματικούς τότε ήταν μεγάλη, τόσο ώστε να...έχω και την επιλογή της περιοχής! Εκ των πραγμάτων, δεν θα μπορούσα να δουλέψω ταυτόχρονα σε όσα Φροντιστήρια μου έκαναν την τιμή να με επιλέξουν μετά τις συνεντεύξεις που έδωσα...
Έτσι, μετά από πολλή σκέψη και με πραγματική μου λύπη, ευχαρίστησα τους συναδέλφους στην Πετρούπολη, στο Περιστέρι και στην Καλλιθέα και ξεκίνησα τη διαδρομή μου, στη γειτονιά μου, στο Γαλάτσι.
Εκείνα τα χρόνια υπήρχαν μετεξεταστέοι...Και τα Φροντιστήρια παρέμεναν ανοιχτά και τον Αύγουστο! Φαινόμενο που έφθινε και σιγά σιγά έσβησε, στερώντας, αυτή είναι η αλήθεια, ένα σημαντικό έσοδο αλλά και μια ευκαιρία για εμπλουτισμό των μαθητολογίων!
Νέος καθηγητής λοιπόν, ανέλαβα εκείνο τον Αύγουστο, όλα τα τμήματα που προετοίμαζαν τα παιδιά για τις επαναληπτικές τους προαγωγικές εξετάσεις του Σεπτεμβρίου...
Οι έμπειροι καθηγητές του Φροντιστηρίου, αλλά και η Διεύθυνση, θα ξεκουράζονταν μετά το τέλος της θερινής προετοιμασίας για τις Πανελλήνιες εξετάσεις του ΄94, και στο Φροντιστήριο απομείναμε εγώ, μια Φιλόλογος και ένας επίσης νέος τότε, Φυσικός, ιδιοκτήτης μετέπειτα Φροντιστηρίου στο Γαλάτσι...
Εμπειρία μεγάλη!
Αμέτρητες ώρες μαθήματος, πρωί και απόγευμα...
Πολλή η ζέστη και τεράστιο το...άγχος! Θα τα κατάφερνα; Θα περνούσαν την τάξη τα παιδιά; Με...καταλάβαιναν; Μάθαιναν;
Κάποιοι άνθρωποι, έμπειροι Φροντιστές με εμπιστεύτηκαν...Θα ανταποκρινόμουν;
Έκανα γι΄αυτή τη δουλειά;
Καθημερινά τα ερωτήματα και η αγωνία μου μεγάλωνε...
Σχολείο, Ξένες γλώσσες, Φροντιστήριο, Πανεπιστήμιο...
Και όμως ένοιωθα σαν μαθητής ξανά...Και αυτό το "Σχολείο" που περνούσα, μου φαινόταν το πιο δύσκολο απ΄όλα! Που να ήξερα τότε, ότι θ΄ακολουθούσαν κι΄άλλα, ακόμη πιο δύσκολα!
Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτό το σφίξιμο στο στομάχι την πρώτη φορά που μπήκα σε τάξη σαν καθηγητής...Ήταν ένα τμήμα με πέντε παιδιά της Γ΄Γυμνασίου! Ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν ξανά τόσο αγχωμένος!
21 χρόνια μετά, το ίδιο ακριβώς σφίξιμο νοιώθω κάθε φορά που μπαίνω σε ένα καινούριο τμήμα!
Η διαφορά ίσως είναι ότι τώρα το...διαχειρίζομαι! Δεν το...καταλαβαίνουν οι άλλοι!
Τα παιδιά, εκείνο το καλοκαίρι, οι πρώτοι μου μαθητές, πήγαν καλά...Πέρασαν όλοι στην επόμενη τάξη!
Και το επάγγελμα του καθηγητή Φροντιστηρίου με...κατέκτησε οριστικά στις εκδηλώσεις αγάπης αυτών των παιδιών, όταν ήρθαν να μου ανακοινώσουν την επιτυχία τους!
21 χρόνια μετά και θυμάμαι πως ένοιωθα, σαν να μη πέρασε μια μέρα...
Και πως να ξεχάσω αυτά τα συναισθήματα; Τα ίδια ακριβώς νοιώθω στην επιτυχία του κάθε μαθητή μου! Ακριβώς όπως ένοιωσα εκείνο το πρώτο καλοκαίρι!
Δεν υπάρχει μόνο η επιτυχία βέβαια...Συνάντησα και την...αποτυχία. Αντίστροφα τότε τα συναισθήματα. Το ίδιο όμως έντονα!
Αυτά! Περιμένοντας για μια ακόμη χρονιά τ΄αποτελέσματα των Πανελλαδικών...
Για να γιορτάσω την επιτυχία των παιδιών! Ή να στενοχωρηθώ σε τυχόν ατυχίες...
Να βιώσω και φέτος τα ίδια συναισθήματα!