Η..."ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ" ΤΟΥ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟΥ

Διάβαζα χθες για την πρωτοβουλία του νέου Δημάρχου Μαραθώνα, κου Ηλία Ψινάκη. Ο Δήμος, σε συνεργασία με εταιρεία που ειδικεύεται στην online διδασκαλία, θα προσφέρει σε παιδιά οικογενειών, που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες και αδυνατούν να πληρώσουν για ιδιωτική φροντιστηριακή εκπαίδευση, δωρεάν διαδικτυακά μαθήματα.
Κάτι ανάλογο έχει πράξει και ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, κος Μπουτάρης.

Αυτές οι, αξιέπαινες χωρίς αμφιβολία, ενέργειες, έρχονται να προστεθούν και να ενισχύσουν τον, στα χρόνια της κρίσης εμφανιζόμενο, θεσμό του Κοινωνικού Φροντιστηρίου.

Είναι ένα βήμα μπροστά.
Πέρα από τις ενστάσεις που αυτόματα έρχονται στο μυαλό κάθε Εκπαιδευτικού-Δασκάλου, και οι οποίες έχουν να κάνουν με την αποτελεσματικότητα των...βιντεομαθημάτων, τα οποία προφανώς στερούνται τα πλεονεκτήματα της άμεσης επαφής μαθητή-δασκάλου αλλά και της ιδίας αντίληψης από τον διδάσκοντα, των αδυναμιών, των κενών και της προσωπικότητας του διδασκόμενου, είναι μια προσφορά στις δοκιμαζόμενες οικονομικά, οικογένειες.

Αν μη τι άλλο, άνθρωποι με ανοιχτά μυαλά, προσπαθούν να βρουν τρόπους να παρέμβουν και να βοηθήσουν. Οτιδήποτε είναι προφανώς καλύτερο από την αδράνεια. Και αν κάποια πράγματα, μπορούν να γίνουν καλύτερα, να βελτιωθούν και να προσφέρουν αποτελεσματικότερη βοήθεια στις κοινωνίες που ζούμε, είναι χρέος μας να τα επισημαίνουμε και να τα κουβεντιάζουμε.

Γράφω αυτές τις σκέψεις, χωρίς επικριτική διάθεση. Το αντίθετο μάλιστα. Ως Εκπαιδευτικός, δεν μπορώ να είμαι αντίθετος στην οποιαδήποτε παροχή βοήθειας που αφορά την Εκπαίδευση των παιδιών μας, από τους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, και όχι μόνο.

Ως Φροντιστής όμως, ως άνθρωπος που για 22 χρόνια, περνάω πολλές ώρες της καθημερινότητάς μου σε μια Φροντιστηριακή αίθουσα, δεν μπορώ να μην εστιάσω σε μια άλλη πτυχή του φαινομένου του Κοινωνικού Φροντιστηρίου. Είτε αυτό υποστηρίζεται από Δήμους, από την Εκκλησία είτε από οποιονδήποτε άλλο φορέα.

Και αυτή η πτυχή έχει να κάνει με την ΚΑΘΟΛΙΚΗ πλέον, ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ, του θεσμού του Φροντιστηρίου. Με την προφανή αποδοχή από το σύνολο της κοινωνίας της αναγκαιότητας της ύπαρξης της καλής Φροντιστηριακής υποστήριξης...

Ναι. Επικροτούν και αποδέχονται όλοι την ανάπτυξη του Κοινωνικού Φροντιστηρίου. Ως κάτι καλό! Καμία, και σωστά, φωνή εναντίωσης! Το αντίθετο...Αυτοί που το εμπνεύστηκαν και προχώρησαν στην υλοποίησή του, το αναφέρουν...σε περίοπτη θέση στα βιογραφικά τους!

Μια απλή ερώτηση: Αν δεν υπήρχε, επί σειρά πολλών ετών, το ιδιωτικό Φροντιστήριο, θα περνούσε, έστω και ως σκέψη, από το μυαλό κάποιου, η δημιουργία του Κοινωνικού Φροντιστηρίου;
Θα σκεφτόταν κανείς, αν το Ελληνικό Φροντιστήριο δεν είχε τη διαδρομή που έχει, για πάνω από 100 χρόνια στα Εκπαιδευτικά δρώμενα της χώρας μας, να προσφέρει τις αντίστοιχες παροχές και στους ασθενέστερους οικονομικά;

Το Κοινωνικό Φροντιστήριο έκανε την εμφάνισή του στα δύσκολα χρόνια της ύφεσης. Προωθείται και επιδοκίμαζεται από το σύνολο της κοινωνίας μας. Με πρωτοπόρους σ΄αυτήν την επιδοκιμασία, τους μεγαλύτερους πολέμιους της..."παραπαιδείας"!

Και αυτό, τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό, συνιστά αντίφαση. Γιατί να πρέπει να προσφέρεις σε όλους αυτό που πιστεύεις ότι δεν πρέπει να υπάρχει για κανέναν;

Ναι ξέρω. Όταν το Δημόσιο Σχολείο γίνει αυτό που πρέπει, όταν...καταργηθούν οι εξετάσεις, όταν...πολλά χιλιοειπωμένα "όταν"....

Το Φροντιστήριο, ως παγκόσμιο φαινόμενο και όχι ως Ελληνική...πατέντα (άλλος ένας μύθος που ψευδώς έχει καλλιεργηθεί) είναι επιτυχημένο. Και είναι επιτυχημένο όχι γιατί το Σχολείο είναι κακό. Είναι επιτυχημένο γιατί το ίδιο, μέσα στα χρόνια εξελίσσεται. Και συνεχώς βελτιώνεται. Προσφέρει υπηρεσίες υψηλού επιπέδου στους μαθητές του, εναρμονισμένες πλήρως με την εποχή και τις αυξανόμενες απαιτήσεις για ουσιαστική Εκπαίδευση και υποστήριξη.

Υπήρχαν περίοδοι που το Ελληνικό Σχολείο ήταν καλό. Με αγάπη θυμάμαι το δικό μου, κάπου στα Πατήσια. Με νοσταλγία θυμάμαι τους καθηγητές μου στο Λύκειο. Και τους θυμάμαι γιατί ήταν καλοί. Γιατί πάσχιζαν να μας κάνουν το καλύτερο και ουσιαστικότερο μάθημα. Με την ίδια αγάπη, θυμάμαι και τους ανθρώπους που μου έκαναν Φροντιστήριο. Αυτούς που συμπλήρωσαν το κενό, που πρόσθεσαν σ' αυτά που έμαθα στο σχολείο μου...

Το Σχολείο και το Φροντιστήριο είναι δύο διαφορετικά συγκοινωνούντα δοχεία. Το...ίδιο αίμα κυλάει στους οργανισμούς τους. Η βελτίωση όμως του ενός, δεν απαιτεί τον αφανισμό του άλλου. Το αντίθετο πιστεύω. Το Φροντιστήριο θα εκλείψει, όταν πάψει να υπάρχει και το Σχολείο. Ποιος θέλει να μην υπάρχει το Σχολείο;

Να επισημάνω εδώ, ότι η κοινωνική προσφορά από τα ιδιωτικά Φροντιστήρια έχει ξεκινήσει πολύ πριν από την...σύλληψη της ιδέας του Κοινωνικού Φροντιστηρίου. Αν κοιτάξουμε γύρω μας, με ανοιχτά τα μάτια, θα βρούμε πολλές οικογένειες που δεν στερήθηκαν τη βοήθεια στα παιδιά τους, χάρη στην ευαισθησία των Ελλήνων Φροντιστών.

Το Φροντιστήριο είναι αγαθό απαραίτητο. Αυτό ομολογείται πλέον ξεκάθαρα, από της προσπάθειες στήριξης της Κοινωνικής υποστηρικτικής Εκπαίδευσης. Συμπληρώνει, και δεν ακυρώνει τη Σχολική Εκπαίδευση. Και είναι προσιτό για τη μεγάλη πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας.

Και υπάρχουν τρόποι να γίνει προσιτό για το σύνολο. Στα συρτάρια των (αν)αρμοδίων βρίσκονται οι προτάσεις της Ομοσπονδίας των Φροντιστών για εκμετάλλευση αναξιοποίητων κοινοτικών, κονδυλίων, τα οποία υπό μορφή εκπαιδευτικών κουπονιών θα μπορούσαν να προσφέρουν σε όλους τους μαθητές την πιο ολοκληρωμένη Φροντιστηριακή υποστήριξη.

Γιατί να προσπαθούμε, ως κράτος, ως τοπική αυτοδιοίκηση, ως Εκκλησία να αντιγράψουμε έναν επιτυχημένο θεσμό, όταν υπάρχουν εύκολοι τρόποι να τον...προσφέρουμε σε όλους;

Και δεν είναι εκτός πραγματικότητας ένα ακόμη ερώτημα. Το Κοινωνικό Φροντιστήριο προσφέρεται σε...ποσοστό μαθητών. Όχι σε όλους τους μαθητές. Μήπως αυτό εμπεριέχει στοιχεία...κοινωνικού αποκλεισμού;